دغدغه‌های نودانشجویان دانشگاه تهران چیست؟

به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری آنا؛ زینب خسروی- از سر در دانشگاه تهران می‌گذرم، یکی از قدیمی‌ترین مراکز آموزشی که خیابان‌های اطراف انقلاب را تحت شعاع خود قرار داده از انتشارات، کتابفروشی‌ها گرفته تا غذاخوری‌های دانشجویی، درختان تنومند، سر به فلک کشیده و ساختمان‌های چندین ساله گواه از قدمت این دانشگاه دارد. دانشجویان جدیدالورود با رعایت پروتکل‌های اعلام شده از سوی ستاد ملی مبارزه با کرونا و حفظ فاصله گذاری در آئین ورودی دانشگاه تهران شرکت کرده‌اند. شاید بعد مدت‌ها دانشگاه شاهد حضور پرشور و نشاط دانشجویانی است که در ابتدای هدف خود ایستاده و با عزم راسخ خود پا در راهی گذاشته‌اند که به آرزوهای آن‌ها منتهی می‌شود.

تالار علامه امینی واقع در کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد انگار که با حضور این فعالان پرانگیزه روح دوباره‌ای گرفته چرا که نودانشجویان همانند خون‌های تازه‌ای هستند که به رگ‌های دانشگاه تزریق می‌شوند.

در این مراسم سید محمد مقیمی، سرپرست دانشگاه تهران، اعضای هیئت رئیسه، دیگر مسئولان و کارکنان دانشگاه نیز حضور پیدا کرده‌اند، از برنامه‌های این مراسم می‌توان به قرائت میثاق‌نامه توسط استاد و دانشجوی دکتری برگزیده، انتقال پرچم دانشگاه تهران از دانشجوی فارغ‌التحصیل به نودانشجو و غبارروبی و عطرافشانی قبور مطهر شهدای گمنام اشاره کرد.

بیشتر بخوانید:

نودانشجویان دانشگاه تهران، رهبری یک بخش از جامعه را به عهده دارند

آموزش دو وجهی مهم‌ترین ویژگی دانشگاه تهران است

نجات جان انسان به عنوان یک رسالت مقدس بر دوش پزشکان است

به طرف نودانشجویان پیش می‌روم تا از حس و حال آن‌ها مطلع شوم، پذیرفته شده رشته پزشکی، می‌گوید: «از دوران کودکی آرزوی این رشته را در سر داشتم، هرچه سنم بالاتر می‌رفت، علاقه‌ام با شناخت بیشتر رشته پزشکی شدت پیدا می‌کرد و فهمیدم نجات جان انسان به عنوان یک رسالت مقدس بر دوش پزشکان است، مصداق آیه ۳۲ سوره مبارکه مائده «هرکس انسانی را از مرگ نجات دهد گویا همه مردم را از مرگ نجات داده است».

وی ادامه می‌دهد: «از دوران دبیرستان با وجود همه سختی‌هایی که می‌دانستم برای رسیدن به این رشته پیش رو دارم اما باز حاضر شدم برای به دست آوردن رویای کودکی‌ام بجنگم، تلاش کنم و حتی در این راه از خیلی چیزها بگذرم، حالا امروز که از سر در دانشگاه تهران می‌گذرم پاداش تمام شب بیداری‌ها و مشقت‌هایی که در این سال‌ها کشیدم را به دست آوردم و شیرینی آن را می‌چشم، من به آرزوی خود رسیده‌ام.»

دانشجویان دانشگاه تهران در انتظار شروع دوباره کلاس‌های حضوری هستند

نودانشجوی دیگری که در رشته مهندسی کامپیوتر پذیرفته شده، می‌گوید: « در ابتدا به اصرار خانواده و اسم و رسم این رشته فکر آن در سرم افتاد اما به تدریج با بررسی‌هایی که انجام دادم این هدف را انتخاب کرده و برای آن تلاش کردم. همه ما دانشجویان دانشگاه تهران منتظر شروع دوباره کلاس‌های حضوری هستیم.»

نودانشجوی رشته زبان نیز با اشاره به اینکه رسیدن به هدف تلاش بسیاری را می‌طلبد، خاطرنشان می‌کند: «در دوران دبیرستان کلاس زبان بیش از هر درس دیگری برایم لذت بخش بود و از همانجا بود که هدف خود را انتخاب کردم، خوشحالم که امروز در آئین ورودی دانشگاه تهران حضور دارم و امیدوارم از نیمسال بعد کلاس‌ها حضوری شوند.»

پذیرفته شده دیگری در رشته مکانیک می‌گوید: «باعث افتخارم است که دانشجوی دانشگاه تهران شدم اما افسوس که شرایط همه‌گیر ویروس کرونا آموزش را به سمت فضای مجازی سوق داده و تا اطلاع ثانوی حضور در دانشگاه به تعویق افتاده است، باشد که به زودی این ویروس منحوس شکست خورده تا همه دانشجویان راهی دانشگاه شوند.»

به مهاجرت فکر نمی‌کنم چرا که تعلقات من در این سرزمین است

نودانشجوی رشته حقوق دراین‌باره بیان می‌کند: «به مهاجرت فکر نمی‌کنم، چراکه تعلقات من در این سرزمین است، دوست دارم برای پیشرفت جامعه خود نقش کوچکی داشته باشم و به عنوان یک حقوق‌دان همیشه به دنبال حق و حقیقت باشم.»

نودانشجوی دیگری که از نفرات برتر کنکور در رشته روانشناسی این دانشگاه است، می‌گوید: «امروز اینجا هستم تا مزد تلاش و همت خود را ببینم از اول دبیرستان برای رسیدن به علاقه‌ام با نگاه جدیدی به مطالعه دروس پرداختم و هدفمندتر از همیشه در کلاس‌های درسی شرکت می‌کردم و از هیچ سختی عبایی نداشتم چرا که می‌دانستم راه رسیدن به هدف آسان نیست و تلاش مضاعفی را می طلبد. خانواده‌ام در این راه با حمایت‌ها و پشتیبانی‌های فراوان مرا همراهی کردند و خوشحالم که با رسیدن به هدفم قطره کوچکی از دریای لطف بیکران آن‌ها در این سال‌ها را جبران نمودم.»

نفر برتر کنکور در رشته مهندسی کامپیوتر با هیجانی که از پشت ماسک نیز پیداست، می‌گوید: «آن روز که خبر رتبه برتر شدنم در کنکور را اطلاع دادند در پوست خود نمی‌گنجیدم و خستگی روزهای کنکور دیگر برایم نمود نمی‌کرد. افتخار می‌کنم که در دانشگاه تهران به تحصیل ادامه می‌دهم و می‌دانم آغاز راهی هستم که پایان خوشی دارد.»

صدای موسیقی سنتی زنده در گوش جانم می‌نشیند، پرچم دانشگاه تهران در کنار پرچم ایران انگار که صلابت بیشتری پیدا کرده است، در دل آرزو می‌کنم که هرچه سریع‌تر کشور ایران بحران کرونا را پشت سر بگذارد تا حضور محصلان و دانشجویان، گرمی‌بخش محافل آموزشی شود.

انتهای پیام/