جایگاه حقیقی روابط عمومی در سازمان‌ها و وزارتخانه‌ها کجاست؟

گروه فرهنگ خبرگزاری آنا، حمید شکری خانقاه* _ چندی پیش در جمع برخی از مدیران روابط عمومی کشور، گفتگویی در حوزه روابط عمومی شکل گرفت، رییس مرکز روابط عمومی یکی از وزارتخانه‌های حاضر در نشست تاکید جالبی داشت براینکه: «روابط عمومی‌ها بعد از مقام عالی وزارت تنها سخنگوی سازمان هستند و هر وزارتخانه‌ای که سخنگویی غیر از وزیر و رئیس مرکز روابط عمومی و اطلاع‌رسانی تعیین کند، در اقناع و افزایش رضایت و اعتمادسازی مردم قطعا با مشکل روبرو خواهند شد.»

این اظهار نظر پیشرو و قدرتمندی بود که اگر رؤسای مراکز روابط عمومی و مدیران ارشد سازمان‌ها در نقش‌های وزیر و مدیر عامل و... آن را جدی بگیرند، جایگاه شایسته و بایسته روابط عمومی‌ها ارتقا پیدا خواهد کرد. بدیهی است، گذاشتن یک سخنگو کنار روابط عمومی‌ها، یعنی نادیده گرفتن نقش‌های کلیدی و خطیر روابط عمومی در عصر ارتباطات برای ارتقای اعتماد و سرمایه اجتماعی نظام‌مند و تنزل آن به یک ساختار بی خاصیت در سطح ارسال خبر به رسانه‌ها و برگزاری مراسم و مناسبت‌های کلیشه‌ای که نقش آن به یک اداره امورعمومی تغییر ماهیت داده می‌شود.

از طرفی در حکم انتصاب یکی از وزرا دیدم که رئیس مرکز روابط عمومی را به عنوان «مشاور وزیر» و رئیس مرکز خطاب کرده بود، این نیز از هوشمندی ارتباطی و درک درست آن وزیر و اعتماد ایشان به مدیری که برای روابط عمومی انتخاب کرده حکایت دارد. اگر همه رؤسای سازمان‌ها و وزرای وزارتخانه‌ها به مدیران روابط عمومی اعتماد کنند آنها را در موقعیت «مشاوره ارتباطی» قرار دهند بی‌شک بسیاری از مشکلات افکار عمومی با این تقویت جایگاه برطرف خواهد شد.

مشاوره مدیریت یکی از الزامات روابط عمومی است، در چنین شرایطی که مدیر روابط عمومی به عنوان «مشاور» وزیر و رئیس سازمان برگزیده می‌شود، بایستی بخش «مطالعات و تحقیقات افکار عمومی و برنامه ریزی راهبردی ارتباطی» در روابط عمومی آن سازمان نیز به عنوان اهرم‌های «مشاوره ارتباطی» قوی‌تر و فعال‌تر شوند.

اگر بپذیریم که روابط عمومی‌ها باید مدیریت پروژه‌های ارتباطی سازمان مربوطه را با طراحی «پیوست‌های ارتباطی» پروژه‌های سازمانی برای افزایش اعتماد و انسجام و مشارکت و نهایتا ارتقای سرمایه اجتماعی و رضایتمندی افکار عمومی برعهده بگیرند لازمه آن «برنامه محوری»، «برنامه مداری» و «برنامه‌ریزی ارتباطی و رسانه‌ای» است که بخش مهم و لاینفک روابط عمومی‌هاست. اما متاسفانه در اغلب سازمان‌های دولتی به شدت به آن بی‌توجهی می‌شود.

برای رسیدن به جایگاه مدیریتی و ارتباطات یکپارچه سازمانی باید به این موضوع توجه داشته باشیم که روابط عمومی حرفه‌ای یعنی ارتباطات یکپارچه و ۳۶۰ درجه که از تمام مهارت‌های ارتباطی کلامی و غیر کلامی، با بهره‌گیری از تمام تکنیک‌ها و تاکتیک‌های فردی و گروهی و سازمانی و رسانه‌ای و... بهره می‌گیرد.

باید همه باهم تلاش کنیم تا جایگاه روابط عمومی‌ها در سطح «معاونت ارتباطات» وزارتخانه‌ها و سازمان‌ها برای «خوب شناساندن کارهای خوب» ارتقا یابد تا موجبات رضایتمندی و اعتمادآفرینی جامعه بیشتر و بهتر از همیشه فراهم شود و برون سپاری خدمات ارتباطی برای جبران خلاء نیروی انسانی متخصص در روابط عمومی‌ها جدی گرفته شود. جامعه ما شایسته آرامش و همزیستی همراه با اعتماد و گسترش ارتباطات انسانی هوشمندانه است.

* نویسنده و استاد دانشکده خبر

انتهای پیام/۴۱۷۳/