مازیار در گفت‌وگو با آنا:
نقش پرسپولیس در موفقیت تیم ملی مصداق چندانی پیدا نمی‌کند/ سبک کار اسکوچیچ با برانکو متفاوت است
علی دایی و وحید امیری نمونه‌های نادری هستندکارشناس فوتبال گفت: پرسپولیس نقش چندانی در موفقیت‌های تیم ملی ندارد چون مسئولیت بازیکنانی که از این تیم ملی‌پوش شده‌اند، متفاوت است.
به گزارش خبرنگار گروه ورزش خبرگزاری آنا، تیم ملی فوتبال ایران در شرایطی برتری قاطعی مقابل بحرین به دست آورد که به اعتقاد برخی از علاقه‌مندان به فوتبال شاکله اصلی این تیم روی بازیکنان پرسپولیس نهاده شده است. البته که تعدادی از این نفرات سابقه حضور در پرسپولیس را داشتند و در حال حاضر در باشگاه دیگری حضور دارند.
اصغر مازیار در مورد اینکه موفقیت‌های باشگاه پرسپولیس باعث شده تا این تیم نقش عمده‌ای در موفقیت‌های تیم ملی فوتبال ایران داشته باشد به خبرنگار ورزش آنا عنوان کرد: نقش یک باشگاه در موفقیت تیم ملی یک کشور موضوعی غیرقابل انکار است و تیم‌های ملی زیادی هستند که اسکلت‌بندی تیمشان را بازیکنان یک باشگاه تعیین می‌کنند. به‌عنوان مثال در تیم ملی آلمان نقش بازیکنان بایرن مونیخ مشهود است یا در تیم ملی اسپانیا بارسلونا یا گاهی اوقات رئال مادرید در موفقیت این تیم تأثیر دارند.
وی ادامه داد: از دیدگاه من واقعیت این است که در تیم ملی ایران نقش باشگاه پرسپولیس در موفقیت‌های تیم ملی مصداق چندانی پیدا نمی‌کند. درست است که بیشتر بازیکنان ترکیب اصلی تیم ملی در حال حاضر پرسپولیسی هستند یا سابقه بازی برای این تیم را دارند ولی نمی‌توانیم قائم به این موضوع شویم این بازیکنان نقش ویژه‌ای در موفقیت تیم ملی داشته‌اند چون وظیفه آنها درون زمین متفاوت است.
کارشناس فوتبال خاطرنشان کرد: اگر چنین موضوعی را در مورد بازیکنان ملی‌پوش پرسپولیس مطرح کنیم پس باید بگوییم بازیکنی چون مهدی ترابی در سایپا چهره شد و به تیم ملی رسید محصول پرسپولیس نیست یا علی قلی‌زاده هم که یکی از لژیونرهای موفق ماست در سایپا ارزش‌های خود را نشان داد. البته نباید فراموش کنیم سبکی که پرسپولیس در زمان برانکو ایوانکوویچ بازی می‌کرد، روش بازی تیم ملی نیست. بنابراین نمی‌توان آمادگی بازیکنان را منتسب به پرسپولیس دانست. محمدحسین کنعانی‌زادگان و علیرضا بیرانوند بیش از یک فصل است که در کنار یکدیگر بازی نکرده‌اند و چون نمونه‌های دیگری از این دست داریم، نباید گفت که صرفاً پرسپولیس عامل موفقیت تیم ملی است.
وی در مورد اینکه باشگاه‌ها چگونه می‌توانند در تیم ملی اثرگذاری بیشتری داشته باشند، عنوان کرد: حسنی که استفاده از بازیکنان موفق باشگاه‌ها در تیم ملی دارد این است که آنها زمان بیشتری در کنار هم بازی کرده‌اند و شناخت کافی از شکل بازی هم‌تیمی‌شان دارند چون در تیم ملی زمان زیادی برای هماهنگی وجود ندارد. برای اینکه مربیان ملی از بازیکنان داخلی بیشتر دعوت کنند باید آنها ارزش‌های خود را ثابت کنند. برگزاری جلسات، هماهنگی میان مربیان باشگاهی و سرمربی تیم ملی باعث می‌شود تا مقاصد ملی برای این مربیان ترسیم شود و ایده‌های مثبتی در اختیار سرمربی تیم ملی قرار بگیرد.
مازیار در مورد اینکه چگونه باشگاه‌ها می‌توانند بازیکنان ملی‌پوش بیشتری را تربیت کنند، تصریح کرد: اگر می‌خواهیم بازیکنانی را تربیت کنیم که به تیم ملی راه یابند، باید شرایطی حاصل شود که استعدادها گم نشوند. ممکن است یک مربی عقیده خاصی به بازیکنی داشته باشد اما در تیم ملی سرمربی پست دیگری به آن بازیکن دهد. به عنوان مثال پورعلی گنجی در نفت تهران هافبک دفاعی بود اما در تیم ملی، کی‌روش او را در پست مدافع قرار داد و بازیکن موفقی هم بود.
مازیار درباره اینکه چرخه استعدادیابی در فوتبال ایران دچار ایرادهای جدی است، خاطرنشان کرد: باید به فوتبال پایه اهمیت داد و رقابت‌ها را در شرایط سالم برگزار کرد. در دل مسابقات استعدادها کشف می‌شود. علی دایی و وحید امیری که در سنین بالا به تیم ملی اضافه می‌شوند نمونه‌های نادری هستند. در کشورهای صاحب فوتبال بازیکنان زیادی زیر ۲۳ سال به تیم ملی راه یافتند. حتماً آنها در ۱۷ و ۱۸ سالگی کشف شده‌اند و در کوران رقابت‌های جدی به بازی گرفته شده‌اند. در ایران اگرچه استعدادیابی خوبی صورت می‌گیرد ولی دچار مشکل استعدادپروری هستیم. مهره‌های زیادی در سنین ۱۲ تا ۱۵ سالگی کشف می‌شوند ولی با توجه به مشکلاتی که در استعدادپروری داریم، بسیاری از این بازیکنان ناخواسته از چرخه خارج می‌شوند.
انتهای پیام/۴۰۴۸/
انتهای پیام/
