افول ستاره‌های مدال‌آور ایران در آستانه المپیک توکیو/ «دلارهای سبز» برای هیچ!/ مدیریت با روش منسوخ گلخانه‌ای

به گزارش خبرنگار گروه ورزش خبرگزاری آنا، زمان زیادی به آوردگاه توکیو باقی نمانده است و در حالی که المپیک یک سال به تعویق افتاد فرصت خوبی در اختیار ورزشکاران المپیکی قرار گرفت تا بتوانند خود را برای این آوردگاه مهم آماده کنند. مدال‌آوری در میدان المپیک به قدری برای کشورها اهمیت دارد که بعد از هر المپیک، برنامه‌ریزی برای المپیک بعدی آغاز می‌شود. کشورها برنامه‌ بلندمدت برای المپیک در نظر می‌گیرند تا بتوانند در این رقابت‌ها سرافراز بیرون بیایند. اتفاقی که در ورزش ایران کمتر شاهد آن هستیم و اصولاً بعد از هر المپیک، ورزشکاران به حال خود رها می‌شوند تا چند ماه مانده به المپیک مسئولان ورزش ایران تصمیم می‌گیرند کار را شروع کنند. این چرخه معیوب سال‌هاست که در ورزش ایران وجود دارد و تغییر مدیریت در بخش کلان ورزش ایران هم باعث حذف این رویه غلط نشده است.

این دوره از المپیک شرایط ویژه‌ای دارد؛ تعویق یک‌ساله آن به‌واسطه شیوع ویروس کرونا جهان ورزش را تغییر داد، بدون شک به تعویق افتادن المپیک برای ورزشکارانی مثل سهراب مرادی، حسن یزدانی و حمیده عباسعلی که دچار مصدومیت شده بودند به سود آن‌ها شد و برای سایر ورزشکاران دیگر که از آمادگی خود به دور و دچار مصدومیت شدند ناراحت‌کننده بود. سهراب مرادی، کیانوش رستمی، احسان حدادی سه ورزشکار باتجربه و خوش‌آتیه ورزش ایران هستند که مسئولان ورزش روی مدال‌آوری آن‌ها حساب ویژه‌ای باز کرده بودند اما هر کدام به طریقی در روزهای باقی‌مانده به المپیک امید مسئولان را ناامید کردند.

کیانوش رستمی؛ کورسویی امید در روزهای ناامیدی

کیانوش رستمی را باید نابغه وزنه‌برداری ایران بنامیم، او در المپیک لندن در حالی که موفق به کسب مدال برنز شده بود که تست دوپینگ وزنه‌بردار حریف روس او که موفق به کسب مدال طلا شده بود، مثبت اعلام شد. پس از حذف این ورزشکار، وزنه‌بردار لهستانی به مدال طلا رسید و رنگ مدال کیانوش رستمی هم از برنز به نقره تغییر کرد. اوج شکوفایی کیانوش رستمی در المپیک ریو بود که به‌تنهایی به مدال خوش‌رنگ طلا رسید. در آن زمان هدایت تیم ملی در سال ۲۰۱۵ برعهده حسین توکلی بود اما تغییرات در رأس کادر فنی سبب شد که کیانوش راهش را از تیم ملی جدا کند و تمرینات خود را به‌تنهایی ادامه دهد و نتیجه‌اش هم گردن‌آویز طلا بود. بعد از ریو البته دوران افول این وزنه‌بردار آغاز شد، کیانوش رستمی که همچنان معتقد بود باید تمرینات را به‌تنهایی ادامه دهد با فدراسیون وزنه‌برداری دچار چالش شد، مسئولان ورزشی ایران و به‌ویژه رئیس کمیته ملی المپیک بارها به این موضوع ورود پیدا کرد و با کیانوش رستمی و رئیس فدراسیون وزنه‌برداری چندین جلسه برگزار کرد، اما ثمره‌ای نداشت و آتش این اختلاف به این راحتی خاموش نشد. کیانوش هم از روزهای اوج خود فاصله گرفته بود و در مسابقات مختلف اوت می‌کرد اما همچنان بر مواضع خود تأکید داشت و با تیم ملی تمرین نمی‌کرد.

کمیته ملی المپیک در بین اسامی ورزشکاران بورسیه نام کیانوش رستمی را هم قرار داده بود که به صورت حمایتی از سوی کمیته بین‌المللی المپیک ۵۰۰ دلار به حساب او واریز می‌شد، البته کمیته ملی المپیک این مبلغ را به صورت ریالی به حساب فدراسیون‌های مربوطه واریز می‌کرد چرا که به دلیل تحریم و محدودیت‌هایی که در ترانسفر ارز وجود داشت آن‌ها نمی‌توانست این اعتبار را از IOC دریافت کنند، البته که این مبلغ برای کمیته ملی المپیک ذخیره می‌شد. به هر روی  کیانوش هم جزء ورزشکاران بورسیه در این لیست حضور داشت اما پرداخت این اعتبار از سوی فدراسیون وزنه‌برداری مشکلاتی برای او به‌وجود آورد و چندین ماه این پول به حساب کیانوش رستمی واریز نشده بود که پس از گلایه‌های این وزنه‌بردار و پیگیری کمیته ملی المپیک این مشکل حل شد.

او که در سال المپیک با حواشی زیادی درگیر بود؛ در مسابقات مختلف نتوانست امتیازهای لازم را برای کسب سهمیه المپیک جمع‌آوری کند. در مسابقات جهانی، بازی‌های آسیایی اوت کرد و روزبه‌روز انتقادها هم به او شدت می‌گرفت. در این میان فدراسیون وزنه‌برداری هم کیانوش را به‌ حال خود رها کرده بود و پادرمیانی‌های کمیته ملی المپیک هم جواب نداد. اوج اتفاقات تلخ برای کیانوش در مسابقات قهرمانی آسیا بود که امتیاز زیادی برای کسب سهمیه المپیک داشت، اگرچه کیانوش به لحاظ وزنی و حتی تکنیکی در این مسابقه بسیار عملکرد خوبی داشت و در مقابل لشکر مصدومان وزنه‌برداران که توسط سرمربی تیم ملی آماده شده بودند، نشان داد تصمیمش برای عدم همراهی‌اش با تیم ملی و تمریناتش به‌تنهایی پر بیراه نبود، اما کیانوش نتوانست رکوردهای مورد نظر را برای کسب سهمیه المپیک جمع کند و به ‌این ترتیب باید در آخرین مسابقه گزینشی المپیک در کلمبیا وزنه‌ بزند و رکوردهای بالایی هم ثبت کند تا بتواند مسافر توکیو شود. البته فشار مسابقات قهرمانی آسیا و طولانی‌ بودن مسافت سبب شد او از حضور در این رقابت‌ها انصراف بدهد و چشم امیدش به درخواست از فدراسیون جهانی باشد. رستمی در مسابقات گزینشی سوئیس به دلیل دیر اقدام کردن برای ثبت‌نام اگرچه وزنه زد و تست دوپینگ داد اما امتیازهایش محاسبه نشد و حالا از فدراسیون جهانی درخواست کرده تا امتیاز آن مسابقات را در نظر بگیرند که البته مشخص نیست با این درخواست او موافقت شود یا خیر.  به این ترتیب یکی از نوابغ وزنه‌برداری که در صورت کسب سهمیه می‌توانست به مدال المپیک برسد از این کاروان جا ماند و مشخص نیست آیا این کورسوی امید برای پذیرش درخواستش از سوی فدراسیون جهانی مورد موافقت قرار می‌گیرد یا خیر.

سهراب مرادی؛ پایان اسطوره

مهرماه سال ۹۲ برای سهراب مرادی و وزنه‌برداری ایران با خبر شوک‌آوری همراه بود؛ سهراب مرادی وزنه‌بردار کشورمان در آن زمان به دلیل مثبت شدن تست دوپینگش دو سال محروم و از میدان‌ها به دور شد. این محرومیت تا خردادماه ۹۴ به طول انجامید و او توانست پس از پایان دوره محرومیتش دوباره روی تخته برود. سهراب ایران پس از پایان محرومیت تلاش کرد تا روزهای نبودنش را جبران کند؛ تمرینات سخت و پرفشار او بالاخره جواب داد و او توانست در المپیک ریو یکی از مدال‌آوران طلایی شود. بعد از مدال خوش‌رنگ طلای المپیک ریو سهراب در مسابقات جهانی و آسیایی هم خوش درخشید و توانست همه نگاه‌ها را به سمت خود جذب کند. او برای مدال خوش‌رنگ المپیک توکیو عزمش را جزم کرده بود، اما اتفاقات طبق پیش‌بینی‌ها جلو نرفت و مصدومیت گریبان‌گیر او شد؛ ابتدا از ناحیه کمر مصدوم شد و پس از رهایی از آن، در خردادماه ۹۸ از ناحیه کتف به شدت آسیب دید، آسیب‌دیدگی سهراب مرادی در فاصله چند ماه مانده به المپیک، نگرانی مسئولان ورزش را به دنبال داشت، کمیته ملی المپیک پس از مصدومیت مرادی شرایط را برای حضور در آلمان و ادامه روند درمانی‌اش در آن کشور فراهم کرد، مرادی در آلمان تحت عمل جراحی قرار گرفت و طی دو مرحله در آن کشور تحت درمان بود. مسئولان ورزش تمام تلاش خود را به کار گرفتند تا سهراب ایران بتواند در المپیک توکیو باز هم خوش بدرخشد؛ اما مصدومیت سخت‌تر از این حرف‌ها بود و بالاخره مرادی را از پا درآورد. او امتیازهای لازم برای کسب سهمیه المپیک را جمع نکرده بود و در مسابقات قهرمانی آسیا هم نتوانست رکوردهای مورد انتظار را ثبت کرد، در آن مسابقات هم البته مرادی از ناحیه کتف کمی اذیت بود؛ با این حال با وجود فشار مسابقات و خستگی راه تمام تلاش خود را به کار گرفت تا در کلمبیا امتیازهای لازم برای حضور در المپیک کسب کند اما مصدومیت بدموقع سبب شد سهراب از حضور در ادامه مسابقات انصراف دهد و به این ترتیب پرونده حضور او در المپیک توکیو و احتمالاً المپیک‌های بعدی بسته شد چرا که این روزها سهراب از خداحافظی صحبت می‌کند. 

احسان حدادی؛ دلارهای سبز برای خارپاشنه

احسان حدادی جزء اولین ورزشکارانی بود که چراغ کسب سهمیه المپیک توکیو را روشن کرد، او یکی از امیدهای ایران برای کسب مدال در المپیک توکیو بود؛ حدادی که پیش از این نقره المپیک لندن را در کارنامه خود داشت، در این دوره هم برای کسب مدال خیز برداشته بود و حتی در حضور با وزیر ورزش و جوانان قول کسب مدال المپیک را داده بود، اما غافل از اینکه اتفاقات طور دیگری رقم می‌خورد و حدادی در آستانه المپیک با مصدومیت‌های پی در پی مواجه می‌شود. او ابتدا درگیر خار پاشنه‌ پایش شد و در حالی که به‌راحتی و با هزینه اندک می‌توانست در ایران تحت عمل جراحی قرار بگیرد اما اصرار او با وجود مخالفت‌های هیئت‌ اجرایی کمیته ملی المپیک او را رهسپار آلمان کرد و به مدت چندماه هم در آن کشور ماند تا روند درمان خود را پیگیری کند.

هزینه سفر حدادی به آلمان برعهده فدراسیون پزشکی- ورزشی بود و این فدراسیون ۸ هزار یورو برای درمان حدادی هزینه کرد. پس از حضور چندین ماهه حدادی در آلمان او به ایران بازگشت و پس از مدت کوتاهی به آمریکا رفت. او بهمن‌ماه سال ۹۹ برای پیگیری تمرینات خود زیر نظر مربی‌اش به امریکا رفت و هنوز هم در آن کشور حضور دارد، البته این روزها خبر مصدومیت حدادی از ناحیه دیسک کمر باعث شده است حتی حضورش در المپیک توکیو هم به اما و اگر کشیده شود، حدادی قرار است به‌زودی به ایران برگردد و تحت درمان قرار بگیرد. با توجه به آسیب‌دیدگی‌ای که برای او پیش آمده است اهالی دوومیدانی شانس مدال‌آوری او را ناچیز می‌دانند و به این ترتیب سومین امید مسئولان ورزش ایران برای کسب مدال المپیک ناامید شده است. البته غیر از مصدومیت آخرین رکوردی که از او ثبت شده است نشان از فاصله زیاد حدادی با رقبای خود است.

شانس مدال‌آوری در کاروان ورزش ایران چقدر است؟

اگرچه کاروان ورزش ایران در راه المپیک تاکنون ۶۰ سهمیه کسب کرده است اما چشم‌انتظاری مدال‌های رنگارنگ از این کاروان کمی بعید به نظر می‌رسد، البته در برخی رشته‌ها همچون کشتی آزاد و فرنگی، کاراته و شمشیربازی شانس کسب مدال داریم. مسئولان ورزش ایران به لحاظ مالی سرمایه‌های زیادی روی تک‌ستاره‌های ورزش ایران انجام داده‌اند اما این پرورش گلخانه‌ای که سال‌هاست رویه ورزش ایران شده نشان می‌دهد راه درستی پیش گرفته نشده است؛ قطعاً سهراب مرادی، کیانوش رستمی و احسان حدادی اسطوره‌های ورزش ایران هستند و صرف بدبیاری و مصدومیت که گریبان‌گیر این سه ورزشکار شد، رنج سنی آن‌ها نشان می‌دهد دیر یا زود باید از ورزش قهرمانی خداحافظی می‌کردند و آن وقت این علامت سوال بزرگ ایجاد می‌شود که متولیان ورزش ایران چه برنامه‌ای برای پشتوانه‌سازی انجام داده‌اند و آیا در تمامی این سال‌ها ورزشکارانی تربیت شده است که بتوانند خلأ نبود این ورزشکار را پر کند. از مدال‌آوری احسان حدادی در المپیک لندن ۹ سال می‌گذرد، همچنین از مدال‌آوری کیانوش و سهراب هم ۵ سال می‌گذرد و حالا سؤال اصلی اینجاست که در این سال‌ها روسای فدراسیون وزنه‌برداری و دوومیدانی چه برنامه‌ای برای پشتوانه‌سازی انجام داده‌اند و آیا اصلاً بعد از این سه نفر، ورزشکاری ترتیب شده است یا خیر؟! سؤالی که البته کارشناسان این دو رشته به آن پاسخ داده‌اند و متأسفانه جواب آن‌ها هم منفی بوده است.

انتهای پیام/۴۰۵۷/پ