چگونه وزارت بهداشت پرستارانی را که به قربانگاه آمدند، نخواست؟!

گروه جامعه خبرگزاری آنا- علی رحیمی‌راد؛ در بدو ورود ویروس کرونا به کشور بود که وزارت بهداشت اعلام کرد پرستارانی که در بحران کرونا به میدان مبارزه با این ویروس قدم می‌گذراند را به استخدام خواهد کرد. حتی جناب رئیس جمهور هم به عنوان بالاترین مقام اجرایی کشور تاکید کرد برای تسریع در جذب پرستاران باید فرایند بروکراتیک استخدام را رها کرد تا پرستاران هر چه زودتر به بخش‌هایی که برای کرونا ترتیب داده شده است بروند و بعد کارهای استخدام آنها سر فرصت انجام می‌شود.

بنابراین، خیلی از پرستاران براساس این وعده جذب دانشگاه‌های علوم پزشکی کشور شدند و در بخش‌های مربوط به کرونا و در آن شرایط سختی که همه مردم جهان شاهد بودند، به درمان و امدادرسانی به بیماران کووید-۱۹ پرداختند. در واقع وزارت بهداشت تصمیم جدیدی هم نگرفته بود چراکه قبل از ورود کووید-۱۹ به کشور به خاطر اضافه کردن تخت‌های بیمارستانی و شمار قابل توجه پرستارانی که بازنشسته می‌شوند، دولت مصوب کرده بود چند هزار پرستار استخدام خواهد کرد.

در همین زمان بود که رئیس سازمان برنامه و بودجه هم اعلام کرد بودجه استخدام ۵۵ هزار پرستار تخصیص داده شد و این را به عنوان یک خبر خوش به پرستاران منتشر کردند. رئیس جمهور و وزیر بهداشت و فلان کس و بهمان کس هم با تاکید بر این مسئله بر تیتر اخبار نشستند.

وعده استخدام ۵۵ هزار پرستار به کجا رسید؟

خلاصه آنکه پرستار کم بود و قرار شد که ۵۵ هزار نفر را جذب کنند. بعد کرونا آمد و مسئولینی که نام بردیم تصمیم گرفتند که این مصوبه را به ورود کرونا پیوست کنند و با استفاده از آن مصوبه و این شرایط پرستاران را برای کار داوطلبانه در بخش‌های کرونایی تشویش و تهییج کنند. اما چند روز قبل یعنی در اواخر اردیبهشت سال ۱۴۰۰، رئیس کل سازمان نظام پرستاری اعلام کرد، با وجود اینکه در این دوره (یعنی دوره تداوم کرونا در کشور) پرستاران زیادی را به دلیل استعلاجی یا فوت از دست داده‌ایم، همچنین با توجه به اینکه خیل زیادی از پرستاران بازنشسته شده‌اند و تخت‌های زیادی اضافه شده است (که هر کدام از این‌ها فشار کار را بر پرستاران بیشتر می‌کند) از آن ۵۵ هزار نفر که قول داده شده بود تنها چند دو یا سه هزار نفر جذب شده اند.

نکنه بعدی این است که باید بپرسیم چقدر این رفتار با پرستاران از نظر اخلاقی و انسانی پسندیده بود؟ شماری از پرستاران بر مبنای چنین تبادر خبری که دولت منتشر کرد جذب شدند و فکر می‌کردند که می‌توانند به وعده رئیس جمهور اعتماد کنند. آنها با این ذهنیت که استخدام خواهند شد وارد کادر درمان شدند و این اعتمادی به سخنان رئیس جمهور مملکت بود. ناگهان پیک کرونا خوابید و به آنها گفتند که اگر این قرارداد ۸۹ روزه را امضا نکنند حقوقشان پرداخت نمی‌شود.

دولت نشان داد در ازای رشادت پرستاران شاکر نیست

از نگاه عامه مردم پرستاری که به امید استخدام و وعده رئیس جمهور وارد خط مقدم مبارزه با کرونا شده بود حرمتی معادل رزمندگان هشت سال دفاع مقدس پیدا کرد، با این حال بعد از آنکه خر نظام درمان از پل عبور کرد شنیدند که «خسته نباشید خوش آمدید بفرمایید خانه‌هایتان و این قرارداد را امضا کنید که فردا نتوانید ادعایی قانونی از ما داشته باشد.»

شاید این قضیه که ما در شرایط بغرنجی از مدیریت کشور قرار داریم به راحتی درک شود. البته که مدیریت جامعه در شرایطی که یک ویروس شرایط متزلزلی را برای دولت‌های جهان ایجاد کرده است دشوار است و قطع به یقین سخن گفتن بنا بر صلاحدیدهایی صورت می‌گیرد و غیرهم، اما آن‌ وقت که وزیر بهداشت به پرستاران وعده‌های خوشایندی داد آیا در تمام این یکسال نیاز مشاهده نکرد برای افراد کثیری که یکی از دشوارترین سنگرهای کشور را در این ایام حفظ کرده‌اند، توضیح دهد که چرا چنین وعده‌ای محقق نشد و اگر تاکنون چنین اتفاق نیفتاده است یک عذرخواهی ساده بکند؟

جامعه پرستاری همیت خود را در قبال جامعه در این ایام نشان داد. دولت نیز نشان داد که لازم نمی‌داند در ازای رشادت و ایفای ایثارگری شاکر باشد و یا لازم نمی‌داند که در ازای سخنانی که مقاماتش ایراد می‌کنند مسئول باشد. آنطور که رئیس سازمان نظام پزشکی کشور در یک گفت‌وگو اشاره کرده است پرستاران بسیاری بودند که داوطلبانه وارد میدان مبارزه با کرونا شدند و حتی انتظار استخدام هم نداشتند. اما دولت برای آنها دلگرمی ایجاد کرد و نه به ازای آن امید فرجی حاصل کرد و نه به ازای وعده بی محل خود یک عذرخواهی کرد. این اتفاقات درحالی رخ داده است که به نظر می‌رسد کشور در اواسط تابستان با موج جدیدی از شیوع کرونا روبه‌رو خواهد شد و اینجاست که باید باز هم شاهد جانفشانی‌های پرستارانی باشیم که هم از دست این ویروس خسته‌اند و هم از دست وعده‌های بی‌ عمل وزارت بهداشت!

انتهای پیام/ ۴۱۶۱