شاهین موسوی در گفت‌وگو با آنا:
تلخ‌ترین خاطره‌ام باخت پای مدال جهانی بود/ برای گذراندن اوقات فراقتم مسافرکشی می‌کردم
بوکسور المپیکی کشورمان گفت: اخباری در مورد لغو المپیک می‌شنویم که طبیعتاً نگرانی‌های زیادی به ما می‌دهد، آرزوی هر ورزشکاری حضور در میدان المپیک است تا بتواند مدال این رویداد بزرگ ورزشی راکسب کند.
به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری آنا، اسفندماه سال 98 برای بوکس ایران خوشایند بود، دانیال شه‌بخش و شاهین موسوی توانستند در مسابقات بوکس گزینشی المپیک در قاره آسیا به سهمیه المپیک برسند، هر چند که بعد از کسب سهمیه یک سال جهان ورزش متوقف شد و به دلیل شیوع ویروس کرونا تمامی مسابقات و از جمله المپیک توکیو به تعویق افتاد. بوکسورهای المپیکی کشورمان در سالی که گذشت تمرینات را با شرایط ویژه‌ای پیگیری می‌کردند، با توجه به اینکه بوکس جزء رشته‌های پربرخورد بود تا مدت‌ها اردوها برگزار نشد و تمرینات به صورت شخصی پیگیری می‌شد. پس از کسب مجوز از سوی ستاد مقابله با کرونا ملی‌پوشان در اردو حاضر شدند هر چند که در مسابقه‌ای شرکت نمی‌کردند، در ماه‌های پایانی سال 99 در شرایطی که تیم ملی بوکس در اردو بود و تمرینات را سخت پیگیری می‌کرد تا در مسابقات جهانی پاریس شرکت کند با اعلام فدراسیون جهانی بوکس این رقابت‌ها هم لغو شد و به این ترتیب تیم ملی بوکس کشورمان با دو سهمیه در آوردگاه توکیو حضور پیدا خواهد کرد، البته شاید بر طبق رنکینگ یک سهمیه به ایران اختصاص داده شود. در ادامه گفت‌وگوی خبرنگار آنا با شاهین موسوی بوکسور وزن ۷۵ کیلوگرم می‌خوانید:
*سال 99 با همه فراز و فرودهایش به پایان رسید، برای شما و بوکس ایران سالی که گذشت چطور بود؟
سال 99 تا حدود هفت، هشت ماه که اصلاً روال عادی زندگی برقرار نبود، به دلیل شدت شیوع کرونا، باشگاه‌ها و اردوها تعطیل بود و از ورزش خیلی دور شدیم. البته تمرین می‌کردم اما نه مثل سابق، همه اماکن ورزشی بسته بودند البته تمرینات را به هر صورت انجام می‌دادم اما نه آنچنان که شاید و باید. ولی در اواخر سال 98 به لحاظ ورزشی برای بوکس و من خیلی خوب بود، موفق به کسب مدال آسیا شدم و در بین هشت نفر برتر قرار گرفته‌ام و تا پای مدال رفتم، اما متأسفانه نتوانستم مدال بگیرم اما سهمیه کسب کردم. خدا را شکر امسال یک اردوی مشترک خوبی با تیم سوریه داشتیم و لیگ ما بعد از 10 تا 11 سال استارت خورد که خیلی خوب بود و 10 تیم به‌طور متمرکز با هم رقابت کردند و خوشبختانه تیم ما یعنی تیم پلیمر خلیج فارس خرم‌آباد به مقام قهرمانی دست پیدا کرد و فکر می‌کنم اینکه توانستیم در انتهای سال در چند مسابقه خوب شرکت کنیم خیلی خوب بود.
*شرایط بوکس ایران به چه صورت است و آیا می‌توانیم به آینده این رشته امیدوار باشیم؟
شرایط بوکس ایران خوب بود و بهتر هم شده است، اما ما نیاز داریم در مسابقات و تورنمنت‌های بین‌المللی شرکت کنیم و با حریفان قدرتمند و صاحب‌نام در بوکس مبارزه کنیم تا بتوانیم از آنها یاد بگیریم و تجربه خود را بالا ببریم، این اتفاق در مسابقات بزرگ مثل جهانی و المپیک خیلی به ما کمک می‌کند تا بتوانیم بهترین نتیجه را بگیریم. بوکس ایران تغییرات زیادی کرده و جای پیشرفت زیادی دارد. یک بوکسور برای اینکه به یک بوکسور واقعی تبدیل شود نیاز به مسابقات و مبارزات زیادی دارد.
*در سال گذشته صحبت از این شد که مدتی مسافرکشی می‌کردی، چرا چنین تصمیمی گرفتی؟
سال گذشته مدتی مسافرکشی کردم و خیلی از افراد مرتب سؤال می‌پرسیدند که چرا مسافرکشی می‌کنی؟! مگر به شما رسیدگی نمی‌شود؟! اصلاً به این چیزها ربطی ندارد. آن موقع که من این کار را کردم، یک پاداشی از وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک گرفته بودم و یک مقدار هم پول پس‌انداز خودم بود، به همین خاطر بعد از این همه ورزش کردن، یک ماشین خریدم که وقتی در اردو نیستم، بتوانم از نظر اقتصادی منبع درآمدی داشته باشم.در آن مقطع زمانی قرار بود حقوقی به ما پرداخت شود، اما حدود هفت‌ماه حقوق پرداخت نشد، فشار اقتصادی هم زیاد بود و من هم تصمیم گرفتیم حالا که در اردو نیستیم، در مواقعی‌که حوصله‌ام سر می‌رفت یا مثلاً تا یک جایی می‌رفتم، سر راه دوتا مسافر هم می‌زدم تا پول بنزینم دربیاید. کار کردن عار نیست و هر وقت هم نیاز باشد، برای خرج زندگی‌ام هر کاری انجام می‌دهم.
*این روزها صحبت از لغو المپیک شده است این اخبار شما را نگران نمی‌کند؟
گاهی اوقات اخباری در مورد لغو المپیک می‌شنویم که طبیعتاً نگرانی‌های زیادی به ما می‌دهد، آرزوی هر ورزشکاری حضور در میدان المپیک است تا بتواند مدال این رویداد بزرگ ورزشی راکسب کند. ویروس کرونا که از بین نمی‌رود اما امیدوارم حداقل شیوع آن کم شود تا المپیک سر وقت برگزار شود و من هم بتوانم در آن مسابقه خودم را نشان دهم. کسب سهمیه که 100 درصد سخت و کسب مدال در المپیک هم از آن سخت‌تر است! امیدوارم که بتوانم یک مدال خوشرنگ در المپیک به نام خودم در تاریخ ثبت کنم.
*تلخ‌ترین و شیرین‌ترین خاطره‌ای که از سال 99 دارید.
خدا را شکر در رشته بوکس خاطره خیلی تلخی نداشتم چون که هر کاری در بوکس کردم با عشق و علاقه قلبی بوده است. خاطره تلخم باخت پای مدال جهانی بود، البته در کل به نظرم انسان حتی از باخت‌های خود هم درس می‌گیرد. شیرین‌ترین خاطره هم طبیعتاً کسب سهمیه بود که بسیار برای من لذتبخش بود.
انتهای پیام/4057/
انتهای پیام/
