پروردگار در قلب توست، باباجون!

گروه اجتماعی خبرگزاری آنا؛ پیامبر(ص) سر به سجده می فرمود: الحمدلله الذی احیانی بعد اماتنی». بعد از این که مُردم، «النوم اخ الموت»، مرا زنده کرد. بعد آیه هایی از سوره آل عمران می خواند: «إِنَّ فِي خَلقِ السَّماواتِ و الأَرضِ وَ اختِلَافِ اللَّيلِ وَ النَّهارِ لَآياتٍ لِأُولِي الأَلْبَابِ. الَّذِينَ يَذکرُونَ اللَّهَ قِيَامًا وَ قُعُودًا وَ عَلَى جُنُوبِهِم وَ يَتَفَکرُونَ في خَلقِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرضِ رَبَّنَا مَا خَلَقتَ هَذَا بَاطِلا.»

این را قبل از نماز شب می خواند و می گفت: «رَبَّنا إِنَّک مَن تُدخِلِ النَّارَ فَقَد أَخزَيتَهُ وَ ما لِلظَّالِمِينَ مِن أَنصارٍ»، «رَبَّنَا إِنَّنَا سَمِعنَا مُنَادِيًا يُنَادِي لِلْإِيمَانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّکمْ فَآمَنَّا»، «رَبَّنَا فَاغفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَکفِّر عَنَّا سَيِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَارِ»، «رَبَّنَا وَآتِنَا مَا وَعَدْتَنَا عَلَى رُسُلِک وَلَا تُخْزِنَا يَومَ القِيَامَةِ.»

ای پروردگار عزیز، مبادا ما را در حضور خلق اولین و آخرین رسوا کنی.

این بیان نبی اکرم(ص) است. پس من باید این فرصت را مغتنم بدانم. فرمود حسن جان، «احیّ قلبک بالموعظة»، یعنی اگر بخواهی قلب زنده شود، باید در موعظه الهی شرکت کنی. «بِالمَوعِظَ الالهیة وَ أَمِتهُ بِالزَّهَادَةِ»، یعنی کم کم علاقه ها را از خودتان بگیرید.

امام هادی(ع) می‌گوید: «الحِکمَةُ لا تَنجَعُ في الطِّباعِ الفاسِدَةِ»، یعنی دانش غذاست، غذای روح. فرمود حکمت در طبع فاسد قرار نمی‌گیرد. اگر اهل دنیا باشد، خودش را برای دنیا به آب و آتش بزند، نمی تواند اینها را بشنود و در قلبش مستقر نمی شود.

بیشتر بخوانید؛

عابد کیست آقاجون؟/ فرصت، غنیمت است

چه باید کرد؟

پس چه کنیم؟ وقتی به طبیب مراجعه می کنم، اگر حال نداشته باشم و تب کرده باشم، دستور تنقیه می دهد که مزاج را پاک کند. تا توان پذیرش غذای خوب را پیدا کنم. «اذکر مَصرَعَک بَينَ يَدَي أَهلِک»، آن وقت که بین اهل خود افتاده ای و آخر عمرت رسیده، «و لا طَبيبَ يَمنَعُک، و لا حَبيبَ يَنفَعُک»، نه دوستی به دادت می رسد و نه طبیبی مشکل گشاست. حالا چه کنیم؟
می فرماید: «اذا اتاک الشّیطان موسوساً لیضلّک عن سبیل الحقّ و ینسیک ذکر اللَّه تعالی، فاستعذ منه بربّک و بربّه». یکی از دوستانم می گفت اگر کسی بخواهد بداند چه زمان شیطان آمده وسوسه کند، اگر در مقام مراقبت و ذکر خدا باشد، آمدنش را می فهمد.

این طور نمی شود، مگر اینکه مراقبت کنید و در کار خدا استقامت داشته باشید.

ذکر خدا هم نه فقط «لا اله الا الله» و «سبحان الله و الحمدلله و لا اله الا الله و الله اکبر» است. بلکه وقتی در معرض چیزی از نهی شده ها قرار گرفتید، باید یاد خدا باشید. باید اگر امر خداوند آمد، مواظب آن باشید.

گر برکنم دل از تو بردارم از تو مهر
این مهر بر که افکنم و این دل کجا برم؟

حضرت فرمود: «أَلا إِنَّهُم فِي مِريَةٍ مِن لِقاءِ رَبِّهِم». ای نبی اکرم(ص) ما آیه های خودمان را در شما و در آفاق قرار دادیم، اما پرده های غفلت و غرور که بر قلب شما افتاده، باعث شده ملاقات پروردگار را فراموش کنید و شما را از اوج عظمت انسانی به سقوط حیوانی کشانده است. این پیغمبر ما، اینها که در تصمیم غافلند، از این مقام محرومند.

در دعای عرفه می گوید: «عمِيَت عَينٌ لا تَراک عَلَيها رَقيباً»، چشمی که تو را مراقب خود نبیند، کور است.

یعنی کسی که تمام عالم را محضر حق نمی داند، و در مراقبت نیست و خود را در محضر پروردگار نمی بیند، در دعای عرفه می گوید: «عمِيَت عَينٌ لا تَراک عَلَيها رَقيباً»، «إِنَّ رَبَّک لَبِالمِرصادِ»، تمام حرکت ها و نیت های شما، باطن و ظاهر شما در معرض و نمایش پردگار است. «و خَسِرَت صَفْقَةُ عَبدٍ لَم تَجعَل لَهُ مِن حُبِّک نَصيبا»، بندهای که نصیبی از حب و عشق تو ندارد، زیان کرده است.

کی رفته ای ز دل که تمنّا کنم تو را؟
یا رسول الله، پروردگار من کجاست؟ فرمود در قلب توست. باباجون! پروردگار پیش خودت است. موسی - علیهالسلام - گفت خدایا فریاد کنم، یا ملایم بگویم؟ فرمود از رگ گردن به تو نزدیک ترم. فریاد زدن نمی خواهد عزیز من!

با صد هزار جلوه برون آمدی که من
با صد هزار دیده تماشا کنم تو را

در اثر احیای عقل و مرگ نفس - که جوان ها آن را با مجاهدت به دست خواهند آورد - این روایت را اهل سنت هم نقل کرده اند که وقتی موسی - علیه السلام - گفت: « رَبِّ اشرَح لي صَدري»، پروردگارا سینه من را باز کن.
به او خطاب آمد: «نور تقذف فی القلب».

ان شاءالله آن نورانیت نصیب جوان ها شود. نوری است که در اثر احیای عقل و مرگ نفس و از بین بردن اثر نفس، در قلب ها و دل های پاک شما جوان ها می نشیند تا راهی را دریابید که هدف پیامبران بزرگ علیهم السلام است.

تنظیم: ایمان جابری

انتهای پیام/4076/