زهرا نعمتی: کسب سهمیه المپیک یعنی تبدیل کار ناممکن به ممکن/ می‌خواهم با مدال ریو شگفتی‌ساز شوم

زهرا نعمتی نخستین و تنها زن در تاریخ ورزش ایران است که توانست با معلولیت سهمیه المپیک را کسب کند. او همچنین موفق به کسب مدال طلا در سطح بازی‌های جهانی پارالمپیک شد؛ مدالی که تاکنون هیچ زن ایرانی موفق به کسب آن نشده بود. حالا نعمتی تنها بانوی دارای معلولیت ایران باید برای المپیکی آماده شود که رقبای او حریفان سخت و قدرتمند خواهند بود.

زهرا نعمتی در خصوص کسب سهمیه المپیک و پارالمپیک به خبرنگار ورزشی آنا گفت: «در این یک ماه اخیر اتفاقاتی افتاد که توانستم دل مردم ایران را شاد کنم. کسب سهمیه در المپیک و پارالمپیک متعلق به من نیست بلکه این موفقیت برای همه مردم ایران است که امیدوارم با کسب مدال این شادی ادامه پیدا کند.»

وی افزود: «بعد از بازی‌های آسیایی اینچئون تصمیم گرفتم به جمع ورزشکاران المپیکی بازگردم. این تصمیم برای من بسیار سخت بود چرا که باید با ورزشکارانی مسابقه می دادم که از نظر جسمانی از من قویتر بودند اما از تصمیمم منصرف نشدم و به کارم ادامه دادم که خداروشکر در نهایت توانستم دو سهمیه المپیک و پارالمپیک را کسب کنم.»

نعمتی ادامه داد: «در واقع هدف اصلی من این بود که به همه کسانی که مانند من دچار معلولیت شدند این پیام را برسانم که معلولیت نقطه پایان زندگی نیست. گاهی شرایطی در زندگی پیش می‌آید که از اراده انسان خارج است. هدف اصلی من این بود که به همگان ثابت کنم که ناممکن‌ها روزی به ممکن تبدیل می شود و تنها با اراده و همت می‌توانیم آن را به دست بیاوریم. کسب سهمیه المپیک ریو توسط من هم این پیام را داشت که کسب سهمیه المپیک توسط ورزشکار معلول در ظاهر کاری غیر ممکن بود اما من آن انجام دادم.»

قهرمان پارالمپیک 2012 لندن همچنین درباره شانس کسب مدال در پارالمپیک والمپیک عنوان کرد: «آرزوی هر ورزشکاری مدال‌آوری در المپیک است. من به کسب سهمیه اکتفا نمی‌کنم هر چند که راه سختی پیش رو دارم اما المپیک میدان مبارزه و تلاش است و حریفان بسیار قدرتمند هستند به همین خاطر قولی برای کسب مدال نمی دهم اما تلاشم را خواهم کرد. مدال‌آوری در المپیک دور از دسترس نیست، اما با تلاش و همت امکانپذیر خواهد بود.»

نعمتی در خصوص انگیزه اش از تاسیس انجمن توانمندسازی معلولان گفت: «جرقه تاسیس این انجمن از زمانی که به سازمان ملل دعوت شدم زده شد. در آنجا شاهد بودم که سازمان‌های مردم نهاد زیادی، از سراسر دنیا حضور دارند که به صورت اختصاصی در حوزه ورزش معلولین فعالیت می کنند آنجا بود که دیدم جای این انجمن در کشور ما خالی است. در واقع یکی از راه‌هایی که می توانیم معلولان را دوباره احیا کنیم از طریق ورزش است به همین دلیل تصمیم گرفتیم از طریق برخی از افراد خودجوش این انجمن را تاسیس کنیم تا به همگان ثابت شود معلولیت پایان زندگی نیست.»