تعیین سقف قرارداد واجب‌تر از نان شب برای باشگاه‌های لیگ برتری/ وقتی غیرت و تعصب جایش را به پول داده است

به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری آنا، با آغاز فصل نقل و انتقالات تابستانی فوتبال ایران باز هم شاهد بازارگرمی و رقم‌های نجومی که بازیکنان یا مربیان روی خود می‌‌گذارند هستیم و در این میان هستند باشگاه‌هایی که با قیمت‌های گزاف اقدام به جذب بازیکنان و مربی مدنظرشان کرده و در آخر فصل هم بدون اینکه بهره‌ای از او ببرند، کنارش می‌گذارند.

ظلمی چند باشگاه به فوتبال ایران می‌کنند
چند سالی است که دو سه باشگاه لیگ برتری  رویه جذب بازیکن و مربی با قیمت‌های غیر واقعی را در پیش گرفته و پول‌های زیادی را صرف جذب بازیکن و مربی خارجی و داخلی می‌کنند اما در عین حال در نتیجه‌گیری هم ناکام هستند. در واقع این باشگاه‌ها حکم سم را برای فوتبال ایران دارند از این جهت که نه تنها کمکی به پیشرفت این رشته‌ ورزشی در کشورمان نمی‌کنند بلکه فقط با بالا بردن قیمت بازیکنان و مربیان به نوعی در حق تیم‌های دیگر ظلم می‌کنند.

اگرچه در فوتبال حرفه‌ای این موضوع عادی باشد اما صرف نظر از این قضیه باید به هر بازیکن و مربی اندازه ارزشی که دارد بها داد. وقتی بازیکنی که ارزش واقعی آن نهایتا 500 میلیون تومان است اما با رقم سه میلیارد تومان با او قرارداد بسته می‌شود، طبیعی است که این بازیکن در طول فصل نمی‌تواند اندازه یک ستاره برای تیمش ارزش داشته باشد چرا که قرار نیست پول بیشتر، کارایی بازیکن را هم بالاتر ببرد. در واقع او همان اندازه‌ای که می‌ارزد در تیمش تاثیرگذار خواهد بود.

سوء استفاده قانون منع جذب بازیکن و مربی خارجی 
وزارت ورزش برای اینکه به شکلی جلوی عقد قرارداد‌های پر از ایراد مدیران منتخب خود برای باشگاه‌های تحت پوشش را بگیرد، قانون جذب منع بازیکن و مربی خارجی را ابتدا برای سرخابی و در ادامه برای همه تیم‌های لیگ برتری مصوب کرد. قانونی که هنوز چند روز از تصویب آن نمی‌گذرد ،باعث شده بازیکنان و مربیان داخلی نهایت سوء استفاده را از آن ببرند. از این جهت که این روز‌ها برخی از مربیان صحبت از دستمزد 10 میلیارد به بالا می‌کنند در حالی که کل افتخار مربیگری آنها در نگه داشتن چند تیم در لیگ برتر یا سقف افتخارات‌شان کسب سهمیه لیگ برتر با تیمی خلاصه می‌شود. بماند مربیانی که چند سال از قهرمانی آنها با تیمی می‌گذرد دیگر حاضر نیستند با دستمزد زیر 14 میلیارد تومان کار کنند.

مورد بالا در مورد بازیکنان هم صدق می‌کند. وقتی بازیکنی که در پست خود یک بازیکن معمولی است و هیچ بازی ملی در کارنامه فوتبالی‌اش دیده نمی‌شود با قرارداد 12 میلیارد تومانی سر از فلان تیم شهرستانی در می‌آورد دیگر باید فاتحه این فوتبال را خواند. کافی است نام یک بازیکن در لیست سرخابی قرار بگیرد آن وقت است که برخی از باشگا‌ه‌های شهرستانی که هر فصل بیش از 150 میلیارد تومان هزینه جذب بازیکن و مربی می‌کنند، با قیمت گزاف و غیر واقعی برای جذب آنها سر و دست بشکنند‌. این باشگاه‌ها با این نوع مدیریت و تفکر توقع دارند افتخاری هم کسب کنند.

تعیین سقف قرارداد برای باشگاه‌ها
وقتی نمی‌شود جلوی اقدامات مدیران بی‌کفایت و ناکارآمد را گرفت  و راهی برای جلوگیری از یکه‌تازی دلال‌ها در فوتبال ایران پیدا کرد، بهترین اقدام تعیین سقف قرارداد برای بازیکنان و مربیان است. وقتی به طور مثال برای بازیکن ملی‌پوش 3 میلیارد تومان دستمزد سقف قرارداد تعیین شود دیگر بازیکنی غیر ملی‌پوشی به خودش اجازه نمی‌دهد خواهان 12 میلیارد تومان از باشگاهی شود. یا مربی که هیچ افتخار بین‌المللی در کارنامه‌اش دیده نمی‌شود چرا باید بیشتر از دو میلیارد تومان دستمزد بگیرد. آن هم در این وضعیت اقتصادی کشور که تحملش برای مردم هر روز سخت‌تر می‌شود.

پس بهتر است برای مربیان هم سقفی در حدود دو میلیارد تومان در نظر گرفته شود و مربیانی این رقم را دریافت کنند که قهرمانی داخلی یا موفقیت بین‌المللی در کارنامه‌ آنها دیده شود. در این شرایط مربیان هم کمی تعصب و وجدان کاری هم خواهند داشت. از این جهت که فصل گذشته بارها دیدیم وقتی مربی از فلان تیم 100 میلیون بیشتر پیشنهاد داشت به یکباره همه فکر و ذهنش را از تیمش برداشته و دنبال راهی برای جدایی می‌گشت. به خاطر همین بود که بعضی مربیانی در یک فصل هدایت دو یا سه تیم لیگ برتری را بر عهده داشتند. در واقع این دستمزد‌های غیر واقعی و نامعقول است که مربیان را هم پولکی و بی‌مسئولیت کرده است.

انتهای پیام/