گزارش آنا از افزایش نمایش اینترنتی فیلم‌های جدید؛
سینمای ایران را در اکران آنلاین ببینید/ فیلمساز چاره‌ای جز تجربه مسیرهای تازه ندارد!
سینمای سال 99 باید قید سالن‌ها و پرده عمومی را بزند و سراغ ایده‌ها و خلاقیت‌هایی بکر برود تا هم بازگشت سرمایه داشته باشد و هم امیدی در دل فیلمساز روشن کند که این سینما همچنان باید روشن بماند.
به گزارش خبرنگار گروه سینمایی فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، شیوع کرونا و تعطیلی ناخواسته و ادامه‌دار سالن‌های سینمایی کشور تنها راه ادامه حیات فعالیت فیلمسازی و نیز نمایش فیلم‌ها را در «سینمای آنلاین» خلاصه کرده است.
این طرح هرچند با ابتکار و ریسک ابراهیم حاتمی‌کیا در اکران «خروج» کلید خورد؛ اما با استقبالی که مخاطبان از فیلم داشتند، کم‌کم دیگر صاحبان فیلم را نیز متقاعد کرد تا در حال حاضر چاره را در اکران اینترنتی و روی آوردن به وی.او.دی.ها (VOD) ببینند.
برخی همچون «خروج»، «طلا»، «تیغ و ترمه»، «مهمانخانه ماه نو»، «کشتارگاه»، «شانه دوست» و غیره از رفتن پرده عمومی منصرف شدند و اولین نمایش خود را در پلتفرم‌های پخش اینترنتی تجربه کرده‌اند.
«زیر نظر»، «تورنادو» و غیره نیز ادامه اکرانشان را در این کانال ادامه می‌دهند. به نظر می‌رسد که ورود این فیلم‌ها باعث شده تا تهیه‌کنندگان دیگری نیز قضیه را جدی بگیرند و در پی اکران آثارشان طی روزهای آینده باشند.
«تومان» مرتضی فرشباف، «حکایت دریا» بهمن فرمان‌آرا، «آنجا همان ساعت» سیروس الوند، «هفت و نیم» نوید محمودی، «قتل عمد» سعید دولتخانی و غیره از فیلم‌هایی هستند که احتمالا به‌زودی وارد جدول اکران سینمای آنلاین خواهند شد و بسیاری دیگر از فیلمسازان هم با توجه به تجربه آزموده شده این نوع اکران، این فضا را به شکل جدی در دستور کار خواهند گذاشت.
بر این اساس پرده اکران عمومی در نبود تماشاگر و سالن‌های خالی چاره‌ای ندارد جز اینکه جای خود را با توزیع و نمایش‌های اینترنتی عوض کند. هرچند در حال حاضر محدودیت سامانه‌ها به نماوا و فیلیمو حکایت از انحصاری شدن آن دارد و این چنین هم باید عرصه را برای فعالیت دیگر سامانه‌ها باز کرد تا رقابتی دوچندان در این بین به نفع فیلم‌ها و البته مخاطب ایجاد شود.
برنامه‌ریزی بر سر ساعت‌های پخش بعد از خرید بلیط، حل مشکل تبلیغات تلویزیونی و حتی قیمت‌هایی که هرازگاهی متغیر و متفاوت می‌شود، نیاز به یکسان‌سازی دارد تا ورای سلیقه صاحبان فیلم و قراردادهای شخصی، بتوان کمی به این نوع از نمایش‌ها نظم داد.
سینمای سال 99 باید قید سالن‌ها و پرده عمومی را بزند و سراغ ایده‌ها و خلاقیت‌هایی همچون «سینمای آنلاین» و حتی «درایوین سینما» برود تا هم بازگشت سرمایه داشته باشد و هم امیدی در دل فیلمساز روشن کند که این سینما همچنان باید روشن بماند. در عین اینکه مخاطب نیاز به تولیدات باکیفیت و جدیدی دارد که می‌توان این آثار را به شرط ساخت در شرایط سهل و وسیع‌تری در فضای مجازی دنبال کند.
جدا از تلاش‌ها و ایده‌های فردی سینمای ایران که این روزها دنبال می‌شود، این برنامه‌ریزی و ریل‌گذاری منوط به عملکرد سازمان سینمایی است تا با برچیدن شوراهای اضافی و خرج‌کردن‌های بی‌ربط، چیدمان و طرح‌هایی نو در پیش گیرد تا شیوع کرونا احیانا سینمای ایران را به رکود کامل و تعطیلی فیلمسازی نبرد.
انتهای پیام /4143/پ
انتهای پیام/
