در گزارش آنا بخوانید؛
قصه‌های خوبی که رنگ و بویی از ماه رمضان ندارد/ ادامه قهر مخاطبان با شبکه پنج
سریال‌های شبانه جدول پخش رمضانی سیما، با عجله و از سر اتفاق در کنداکتور قرار گرفته‌اند اما در کلیت ترکیبی متفاوت از قصه‌های ایرانی هستند که بازهم می‌توانند سلایق متفاوت را دور هم جمع کنند. هرچند که برخی از عهده کار برنیامده‌اند ولی عمدتاً مخاطب را جذب خواهند کرد.
به گزارش خبرنگار حوزه رادیو و تلویزیون گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، سریال‌های ماه رمضان امسال یک ویژگی خاص دارند و آن نیز به کمیّت قسمت‌ها و قصه‌هایی برمی‌گردد که لزوماً مختص ماه رمضان نیستند. این خصیصه لزوماً اشاره به ضعف و یا تأکید بر نکته منفی این مجموعه‌های نمایشی نمی‌کند و دوباره بر مدار تولیدات این چندساله رمضانی می‌گردد؛ یعنی این‌ها نیز سریال‌هایی هستند که کمتر رنگ و بوی قصه‌های آن در بازه زمانی رمضان روایت می‌شود.
«سرباز» 50 قسمت، «بچه مهندس» 40 قسمت، «زیرخاکی» 23 قسمت و «پدر پسری» 40 قسمت برای این شب‌ها تدارک دیده‌اند و شاید به جز سریال درحال ساخت شبکه پنج بقیه از ابتدا نیز قرار بر پخش ماه رمضانی نداشتند و شاید کرونا و توقف تولید گزینه‌های برنامه پخش ماه رمضان باعث شد که سر از آنتن دربیاورند.
حتی «پدر پسری» نیز که خیلی نتوانسته بیننده را جذب کند، به یکباره و برای خالی نماندن آنتن به شکل عجیبی در دستور ساخت قرار گرفت. این سریال در حال حاضر جلوی دوربین است و هنوز یک‌سوم آن ضبط نشده و در حین نگارش فیلمنامه، به تولیدش ادامه می‌دهد.
نکته جالب در مورد این سریال‌ها اتفاقاً به جذابیت نسبی آنها برمی‌گردد که با وجود نقدهای همیشگی خطاب به تولیدات سیما اما مخاطبش را جذب کرده؛ چه «سرباز» هادی مقدم‌دوست باشد که دو سال برای ساختش هزینه شد و چه «بچه مهندس» که در سومین فصل قصه‌اش را با فشار دوچندان جلو می‌برد و حتی «زیرخاکی» پرحاشیه که پایانش روی هواست چون یک فصل آن نیمه‌کاره مانده است!
بدی ماجرا به عادت همیشگی تلویزیون برمی‌گردد که برای لحظه‌های آخر تصمیم می‌گیرد کدام سریال را برای چنین مناسبت‌هایی در نظر بگیرد؛ بی‌خیال از اینکه این قصه‌ها از جنس مناسبت‌ها باشند یا نه. همچنان که در این سالها نبود درام‌های مذهبی‌واری که سالیان قبل برنامه شبانه رمضان را پر می‌کردند، خالیِ خالی به نظر می‌رسد. البته این خلأ لزوما نقیصه نیست اما بودنش می‌تواند جلوه خاص‌تری به آنتن سیمای رمضانی بدهد.
هادی مقدم‌دوست در «سرباز» قصه‌ای یک‌دست و گاه کش‌دار از موضوعی جذاب مثل سربازی توأم با عاشقی را دخیل قصه‌اش کرده و با سبک نریشن‌گویی، مخاطبش را وارد این زیست تجربی میکند. دوباره به سبک و سیاق فیلم سینمایی‌اش (سر به مهر) داستانگویی میکند همان گویش و همان با موبایل و ... «بچه مهندس» نیز لااقل برای قشر خاصی ازجمله نوجوان‌ترها و خانواده‌ها به نظر پذیراتر باشد و با آن پیشینه قبلی، به راحتی می‌تواند مخاطب سابقش را درگیر کند. این قصه هم ملغمه‌ای ایرانی از دوران منحصر به فردی است و یادآور سریال‌هایی نسبتا خانوادگی که بالاخره بیننده جوان خودش را دارد.
«زیرخاکی» نیز مثل عمده کارهای طنز و کمیک و با چینش متفاوت‌تری از بازیگران، این روزها مورد استقبال قرار گرفته و رویه شبکه یک سیما در جذب بیننده را حفظ کرده است و تا به الان در صدر آمار اعلامی نظرسنجی‌ها قرار دارد. هرچند که این سریال جلیل سامان موقوف به تولید فصل دومی است که مشخص نیست بالاخره ادامه می‌یابد یا قرار است در همین فصل فعلی سر و ته سریال را به هم بیاورند.
نکته ناخواسته و ضعفی که همچنان در بین سریال‌های شبکه‌های اصلی دیده می‌شود، عدم استقبال مخاطب به مجموعه‌های نمایشی شبکه پنج سیماست که بالقوه مخاطبان کمتری دارد و باید دست و پای بیشتری بزند تا بتواند بیننده دیگر شبکه‌ها را معطوف خود کند.
با این حال خیلی در این هدف با برنامه و موفق عمل نمی‌کند، که مثالش نیز به سریال شبانه رمضانی خود برمی‌گردد. «پدر پسری» حتی بدون فیلمنامه آماده و همزمان با پخش در دست ساخت است و همین عجله در ساختن باعث شده که داستانک‌های اپیزود آن چندان دیده نشود.
این سریال‌ها با عجله و از سر اتفاق در کنداکتور شبانه ماه رمضان سیما قرار گرفته‌اند اما در کلیت ترکیبی متفاوت از قصه‌های ایرانی هستند که بازهم می‌توانند سلایق متفاوت را در این شب‌ها دورهم جمع کنند. هرچند که برخی از عهده کار برنیامده‌اند ولی عمدتا جذب مخاطب خواهند کرد.
انتهای پیام /4143/پ
انتهای پیام/
