بی‌خانمانی در انتظار دختران قهرمان ملی/شیرمحمدی بعد از مرگ هم نگران دخترانش است

به گزارش خبرنگار حوزه معلولان گروه ورزشی خبرگزاری آنا، «ورزش تنها خانه امید من است» جمله‌ای که راضیه شیرمحمدی بارها در مصاحبه‌هایش تکرار می‌کرد. عضو تیم ملی تیراندازی با کمان جانبازان و معلولان ایران و مادر دو فرزند روز چهارم تیرماه به دلیل ایست قلبی از دنیا رفت. راضیه شیرمحمدی قبل از مرگش موفق به کسب سهمیه بازی‌های پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو شده بود. حالا او رفته است و همه خوب می‌دانند مادر حتی اگر کنار فرزندانش هم نباشد دغدغه‌ آنها را دارد. 

شیرمحمدی دو دختر 18 و 5 ساله دارد که این روزها پس از مرگ مادرشان حال و روز خوشی ندارند، اما موضوعی که در کنار فراق مادر، دغدغه خانواده شیرمحمدی شده است، خانه مستاجری راضیه و دخترانشان است که به زودی قرارداد یک ساله آنها تمام می‌شود و دختران باید بدون مادر به دنبال سرپناه باشند. 

شیرمحمدی قبل از مرگش از وضعیت معیشتی و عدم رسیدگی مسئولان به ورزشکاران صحبت کرده بود و حتی در یک مصاحبه تلویزیونی عنوان کرده «مسئولان از یخچال ورزشکاران خبر دارند» او حالا این روزها اگرچه در کنار فرزندانش نیست، اما بدون شک نگران آنهاست و نیاز است تا مسئولان به دختران راضیه رسیدگی کنند تا در آینده بتوانند دنباله‌رو راه مادر باشند.

محسن شیرمحمدی برادر راضیه در گفتگو با خبرنگار آنا درباره شرایط زندگی دختران این ورزشکار گفت: از نظر روحی شرایط خیلی خوبی ندارند، البته دختر کوچک‌تر راضیه، نمی‌داند چه اتفاقی برای مادرش افتاده، او فقط پنج سال دارد اما  دیر یا زود این موضوع را می‌فهمد. من و همه خانواده در تلاش هستیم که برای آنها شرایط خوبی فراهم کنیم تا بتوانم با غم نبود مادرشان کنار بیایند. اما این روزها موضوعی که همه ما را نگران کرده است، وضعیت زندگی خواهر‌زاده‌هایم است. راضیه مستاجر بود و قرارداد خانه‌اش 10 مرداد به پایان می‌رسد و همه ما نگران این هستیم که بعد از آن دخترانش چه سرنوشتی خواهند داشت. 

وی گفت: من و دیگر اعضای خانواده‌ام همگی در تلاش هستیم که برای دو دختر راضیه خانه‌ای تهیه کنیم، اما با این شرایط اقتصادی به سختی می‌توانیم از پس این کار بربیایم. البته مسئولان پس از مرگ راضیه به ما قول‌هایی دادند که امیدوارم عملی شود. 

شیرمحمدی در پاسخ به این سوال که کمیته ملی پارالمپیک پس از مرگ راضیه با خانواده‌ شما ارتباط برقرار کرده است یا خیر، عنوان کرد: همان روزهای اول آقای رضایی پس از مرگ راضیه با ما تماس گرفت و ابراز همدردی کرد و حتی در مراسم ختم هم حاضر شد. اما بعد از آن دیگر فراموش شدیم.  کمیته ملی پارالمپیک تاکنون صحبتی درباره پرداخت مطالبات راضیه با ما نداشته اما کمیته‌های مردم نهاد خیلی پیگیر ما هستند.

وی تأکید کرد: همانطور که گفتم 10 مرداد موعد تخلیه خانه خواهرم است، ما از الان وسایل را جمع کردیم اما نمی‌دانیم آنها را کجا ببریم. وقتی خانه را تخلیه کنیم دو دختر راضیه سرگردان می‌شوند و ما نمی‌خواهیم چنین اتفاقی برای آنها بیفتد.  تمام تلاش ما این است که دل دختران خواهرم شاد باشد و برای ادامه زندگی امیدوار باشند، اما مشکلات معیشتی و آینده این دو دختر همه ما را نگران کرده است. این دختران باید تحصیل کنند، ازدواج کنند و من نمی‌دانم برای آنها چه کاری انجام بدهم. 

شیرمحمدی در مورد پاداش بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا گفت: اگر پاداش خواهرم را که در بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا به مدال نقره رسیده بود، پرداخت می‌کردند او خانه مستاجری نداشت و دخترانش هم الان بدون سرپناه نبودند. قرار بود پول آن را به ملی‌پوشان بدهند اما هیچ کدام به دستش نرسید تا از این دنیا رفت. امیدوارم حداقل با کمک کمیته ملی پارالمپیک و وزارت ورزش پاداشی که حق راضیه بود زودتر به دخترانش داده شود تا آنها سرپناهی داشته باشند. خواهر من در پارالمپیک لندن به مدال برنز رسیده بود و در پاراآسیایی 2018 هم مدال نقره به دست آورده بود؛ او با چنین جایگاهی باید در خانه مستاجری باشد که حالا پس از مرگش هم دخترانش آواره باشند. 

شیرمحمدی عنوان کرد: زمانی که راضیه در قید حیات بود، به او توجه نمی‌شد و همیشه از نظر معیشتی و شرایط مالی در مضیقه بود، زمانی هم که فوت کرد دخترانش شرایط خوبی ندارند. امیدوارم با حمایت مسئولان، به دختران او توجه کنند و حقی که متعلق به خواهرم است به دخترانش داده شود و نوش‌دارو بعد از مرگ سهراب نشود. همین اتفاقات باعث می‌شود بعضی جوانان رغبتی به ورزش کردن ندارند، چرا که می‌بینند ورزش حرفه‌ای در بسیاری از رشته‌ها، آینده مالی ندارد.

به گزارش آنا، راضیه در بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا که سال گذشته برگزار شد به نشان نقره رسیده بود، اما با گذشت یک سال هنوز پاداش این ملی‌پوش پرداخت نشده است.

انتهای پیام/4051/4057/