علیرضا خامسیان، روزنامه نگار طی یادداشتی در هفته نامه «مثلث» نوشت: انتخابات در ایران به‌ویژه انتخابات مجلس شورای اسلامی کنشگران متعددی دارد و جریانات مختلف سیاسی عمدتا راهبری جریان متبوع خود را با همراهی بزرگان خود انجام می‌دهند. در این بین تحلیلگران سیاسی‌به‌واسطه رصد اوضاع جریان‌های مختلف سیاسی به تحلیل اوضاع و چشم‌اندازه آینده می‌پردازند و مطمئنا برای تحلیل خود فاکتورهای لازم را در نظر می‌گیرند.
در ایران هم عمدتا رسانه‌ها برای واکاوی اوضاع سیاسی به‌ویژه در آستانه انتخابات‌های مهم سراغ شخصیت‌ها و تحلیلگرانی می‌روند که بنا به سوژه خود بتوانند اظهارنظرهای «کارشناسانه» آن تحلیلگر را منتشر کنند و افکار عمومی هم مطمئنا با خواندن اظهارنظرهای آنها اگر آن را با واقعیات روز جامعه منطبق دیدند مجددا تحلیل‌های آن کارشناس را در فواصل زمانی مختلف دنبال خواهند کرد و اگر آن را سطحی و قوام‌‌نیافته احساس کنند دیگر اظهارنظر آن فرد برای‌شان از درجه اهمیتی برخوردار نخواهد بود.
نگارنده از آنجا که دانش‌آموخته رشته علوم سیاسی است و آثار دکتر زیباکلام در خصوص تاریخ معاصر ایران را به‌عنوان یکی از منابع مورد نیاز مطالعه کرده است، خود را به نوعی شاگرد ایشان می‌داند و تلاش بر این بوده همیشه حرمت استاد را نگه دارم که تاکنون این‌گونه بوده و ان‌شاالله در آینده هم بر همین منوال خواهد بود. زمانی‌که خود در مطبوعات بودم نیز از دکتر زیباکلام تقاضای نگارش یادداشت‌هایی در حیطه تخصصی ایشان می‌کردم که اغلب با روی گشاده دکتر زیباکلام مواجه می‌شدم ولی تلاشم بر این بود در حوزه‌هایی برای ایشان ایجاد مزاحمت کنم که در چارچوب مطالعات‌شان باشد.
متاسفانه یکی از ایراداتی که می‌شود به همکاران رسانه‌ای گرفت این است که برای سوژه‌های خود سراغ افرادی می‌روند که شاید ورودی به آن موضوع نداشته باشند ولی یا با اصرار خبرنگار یا با تمایل مصاحبه‌شونده اظهاراتی منتشر می‌شود که عدم انتشار آن مطمئنا به نفع طرفین است. موضع‌گیری سایت امیدنامه نسبت به مواضع آقای دکتر زیباکلام در این چارچوب و با مصالح اشاره شده بود. مصادیق ذکر شده در مطلب مورد اشاره سایت امیدنامه صرفا از جنس یادآوری به جناب زیباکلام بود چه آنکه اگر یک شخصیت غیر اصلاح‌طلب اظهاراتی از این جنس مطرح می‌کرد لزومی به موضع‌گیری نبود. از آنجا که آقای زیباکلام در چارچوب تفکر اصلاح‌طلبی شناخته می‌شود طرح مطالبی که تناقضاتی در آن مشاهده می‌شود به صلاح ایشان نیست. علت موضع‌گیری سایت امیدنامه نه صرفا به خاطر اظهارات ایشان درباره دکتر عارف بود چه آنکه آن زمان هم که دکتر زیباکلام مطالبی در حمایت از دکتر عارف مطرح می‌کند در سایت امیدنامه بازنشر داده نمی‌شود ولی آن هنگام که در موضوعاتی مانند مشروطه و نظایر آن اظهارنظر می‌کنند با استقبال رو به رو می‌شود. البته مصاحبه اخیر ایشان با روزنامه آرمان علیه دکتر عارف تلقی نمی‌شود که به دلیل آن سایت امیدنامه مبادرت به موضع‌گیری کرد، بلکه استقبال رسانه‌های جناح مقابل و بازنشر آن با تیترهایی در جهت انشقاق جریان اصلاح‌طلب بود که امیدنامه را مجاب کرد از حیث تذکری دوستانه به استاد زیباکلام تاکید کند که طرح چنین مباحثی با استقبال چه گروه‌هایی مواجه می‌شود، همان‌گونه که ایشان از بازنشر مطلب امیدنامه در کیهان مکدر شدند.
البته دکتر زیباکلام در نامه‌ای به دکتر عارف (که مخاطب قرار دادن ایشان از سوی آقای زیباکلام خود جای تعجب دارد) مطالبی را عنوان کردند که بسیار باعث حیرتم شد. ایشان عنوان کردند سایت مورد اشاره، ایشان را وابسته و... دانسته. هر خواننده‌ای که مطلب ۴۲۹ کلمه‌ای سایت امیدنامه را خوانده باشد، می‌تواند قضاوت کند که آن مطلب به هیچ‌وجه توهین‌آمیز تلقی نمی‌شود و در هیچ جای آن به آقای زیباکلام عناوینی همچون وابسته و... اطلاق نشده است. مشی و مرام سایت امیدنامه اخلاق‌گرایی است و متعجبیم که آقای زیباکلام از کدام قسمت مطلب مورد اشاره استنباط توهین کردند.
در نامه آقای زیباکلام با پوزش از ایشان باز هم تناقض دیده می‌شود که به دلیل آنکه خواستار عدم ادامه این‌گونه مباحث هستم از ذکر آن اجتناب می‌کنم، ولی از آقای دکتر زیباکلام این استدعا را دارم که حتما مواضع آقای عارف را با یک جست‌وجوی ساده اینترنتی دنبال کنند که ببینند آن زمان که برخی مدعیان به دلایلی از موضع‌گیری علیه ستاره‌دار کردن دانشجویان اجتناب می‌کردند دکتر عارف شجاعانه در این خصوص موضع‌گیری کرد. نظایر این مواضع درخصوص چالش‌های مختلف سیاسی در داخل کشور با رعایت مصالح مورد نظر ایشان اتخاذ شد که مطمئنا به دلیل کثرت مشغله‌های آقای زیباکلام از یاد ایشان رفته است. ولی تنها یک نکته باید به دکتر زیباکلام و برخی دوستان دیگر یادآور شد که آقای دکتر عارف به‌دنبال «شو بازی کردن» و هیاهوی‌های کاذب نیست.
دکتر عارف به راحتی می‌تواند مانند دیگر دوستان زمانی‌که‌در محافل دانشجویی و نظایر آن حضور پیدا می‌کند با طرح اظهارات هیجانی سوت و کف دانشجویان را به‌دنبال داشته باشد و در اصطلاح «در بورس» باشد ولی آیا این «در بورس» بودن به حل مشکلات کمک می‌کند؟ آیا رایزنی برای حل مساله زندانیان بدون رسانه‌ای کردن آن بهتر است یا موضع‌گیری کردن دائم در رسانه‌ها؟ آیا باید دنبال حل مشکل بود یا برای خوشایند عده‌ای به طرح مطالب حساسیت‌برانگیز و وخیم‌تر کردن مشکلات اقدام کرد؟ آقای دکتر عارف واقعا دکتر عارف است. خودش است و نمی‌خواهد «شو» بازی کند.
انتهای پیام/
