آنا بررسی می کند؛
نگاهی به مصائب «شاد» از دیدگاه معلم و دانش‌آموز/ وقتی اشتراک یک «گوشی هوشمند» در بین دانش‌آموزان یک خانواده مصیبت می‌شود
اپلیکیشن «شاد» که قرار بود باری از دوش آموزش کشور بردارد، اکنون خودش به باری سنگین برای معلم و دانش‌آموز تبدیل شده است.
به گزارش خبرنگار حوزه آموزش‌وپرورش گروه اجتماعی خبرگزاری آنا، بعد از شیوع کرونا، به‌وضوح می‌شد دستپاچگی را در اقدامات آموزش‌وپرورش دید که به هر ابزاری چنگ می‌زد تا خود را از بار سنگین اقدامات نکرده نجات دهد.
یک روز آموزش تلویزیونی راه‌اندازی شد و با اینکه امروز وزیر آموزش‌وپرورش علیه آن نوع آموزش دادِ سخن می‌دهد، آن را از افتخارات همراهی رسانه ملی و آموزش‌وپرورش خواند.
روزی دیگر معلمانی که در فضای مجازی و با استفاده از شبکه‌های اجتماعی آموزش را دنبال می‌کردند، تقدیر شدند و حالا هم «شاد» یا همان شبکه آموزش دانش‌آموزی گل سرسبد اقدامات این وزارتخانه در موضوع آموزش شده است؛ اما آیا آموزش‌وپرورش از دیدگاه معلم و دانش‌آموز به این نرم‌افزار نگاه کرده است؟
نمی‌خواهم از گوشی شخصی خودم برای تدریس استفاده کنم
یکی از معلمانی که برای تدریس به دانش‌‌آموزانش ملزم به راه‌اندازی برنامه «شاد» در تلفن همراهش شد، در گفتگو با خبرنگار آنا می‌گوید: یک سؤال را کمتر کسی پرسیده است و آن اینکه اصلاً چرا آموزش‌وپرورش باید به خودش اجازه بدهد معلم را ناچار کند که «شاد» را روی گوشی شخصی‌اش نصب کند؟ گوشی تلفن همراه یک ابزار و وسیله شخصی است و الزام اینکه کسی حتماً باید از وسایل شخصی برای برگزاری کلاس درس برای عموم بهره بگیرد واقعاً توقع بیجایی است که می‌توان از معلم داشت و آموزش‌وپرورش نباید پیش از آنکه تبلت یا گوشی موبایل را برای معلمان تهیه کند اجرای این طرح را شروع می‌کرد.
من نمی‌توانم «شاد» را نصب کنم چون گوشی هوشمند ندارم
یکی دیگر از معلمان باسابقه هم در گفتگو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری آنا، با اشاره به اینکه چند روزی است که نصب شاد الزامی شده است، گفت: در تماسی که مدیر مدرسه با من گرفت به من گفته شد اگر «شاد» را نصب نکنی ناچار هستیم اسم تو را به اداره آموزش‌وپرورش اعلام کنیم چراکه نصب این برنامه الزامی است.
وی با بیان اینکه ممکن است اصل ماجرای اجباری شدن نصب شاد توسط معلمان مبنای رسمی نداشته باشد، افزود: به مدیر مدرسه‌ام هم گفتم حالا به شما هم می‌گویم که من با بیش از 18 سال سابقه کار حقوق ماهانه‌ام به‌زحمت به دو و نیم میلیون می‌رسد و با این افزایش روزبه‌روز هزینه‌های زندگی از پس مخارج عادی برنمی‌آیم چه برسد به اینکه بتوانم یک گوشی هوشمند به‌روز بخرم تا بتوانم شاد را روی آن نصب کنم و مثل من هم کم نیستند.
گوشی هوشمند دارم اما نمی‌توانم آن را در اختیار فرزندم قرار دهم
در این میان صحبت‌ها و گلایه‌های اولیای دانش‌آموزان هم قابل تأمل است؛ یکی از اولیای دانش‌آموزان در این رابطه می‌گوید: من هم دوست داشتم فرزندم بتواند از تلفن همراه برای درس خواندن استفاده کند اما وقتی خودم هنوز آن‌قدر درآمد اضافه نداشته‌ام که گوشی هوشمند داشته باشم چطور باید این امکان را برای او فراهم کنم؟ این مسئله و اینکه فرزندم مدتی است از درس خواندن محروم شده برایم آزاردهنده است.
یک ولی دانش‌آموز دیگر که شاغل است، می‌گوید: من گوشی هوشمند دارم اما به دلیل اینکه سرکار می‌روم نمی‌توانم آن را در منزل بگذارم و از طرف دیگر نمی‌شود که فقط به خاطر برگزاری کلاس پسرم در شاد برای او گوشی تلفن همراه بخرم. من و همسرم هر دو شاغل هستیم. تعطیلی مدارس برای ما مسئله نگه‌داری فرزند در خانه را ایجاد کرده بود حالا موضوع شاد هم به مسائل اضافه شده است.
هزینه اینترنت برای استفاده از شاد خیلی بالاست
عدم راه‌اندازی اینترنت ملی که در این‌گونه موقعیت‌ها می‌توانست با مسیری هدفمند به کمک آموزش مجازی بیاید خودش را در هزینه تأمین اینترنت از طرف اولیا و دانش‌آموزان نشان می‌دهد.
یکی از معلمان در این رابطه می‌گوید: من ناچار هستم علاوه بر اینکه باید فیلم تدریس خود را در شاد آپلود کنم، فیلم پاسخ تمرین‌های دانش‌آموزان که گاهی به‌صورت کنفرانس از آن‌ها درخواست می‌کنم را در شاد دانلود کنم. نمی‌توانم به ارسال محتوای صوتی اطمینان کنم چون ممکن است دانش‌آموز از روی کتاب ارائه درس کند و فیلم بفرستد. این فیلم‌ها یکی دو دقیقه هم نیست و گاهی تا ده دقیقه هم می‌رسد و این یعنی حجم زیادی باید اینترنت خریداری کنم تا بتوانم در شاد با دانش‌آموزان متعددی که دارم کارکنم. با این حقوق که من معلم می‌گیرم هزینه اینترنت برای خودش معضلی برایم ایجاد کرده است.
یک معلم دیگر می‌گوید: قرار بود اینترنت رایگان برای استفاده از شاد در اختیار معلمان قرار بگیرد. این اینترنت رایگان به من که نرسیده است. اگر این‌طور پیش برود ترجیح می‌دهم کلاس حضوری تشکیل شود چون واقعاً هر دو روز یک‌بار حجم اینترنت خریدن کار به‌صرفه‌ای نیست.
مشکل تأمین اینترنت برای اولیا هم دردسرساز است. آن‌هایی که گوشی ندارند و باید مثلاً از کافی‌نت استفاده کنند و آن‌هایی که گوشی دارند هم از هزینه بالای اینترنت می‌نالند.
چند دانش‌آموز که نمی‌توانند از یک گوشی استفاده کنند
درصورتی‌که دو دانش‌آموز از پایه‌های مختلف داشته باشید نمی‌توانید آن‌ها را هم‌زمان به یک کلاس در مدرسه بفرستید. حالا این مسئله در شاد هم ایجاد شده است.
یکی از اولیاء دانش‌آموزان می‌گوید: من دو فرزند دارم که هر دو باید در یک ساعت سر کلاس باشند و اگر حضور نداشته باشند غیبت می‌خورند و حالا با این یک گوشی که دارم نمی‌دانم چه باید بکنم و کدام‌یکی باید از این برنامه استفاده کنند.
در برخی روستاها اینترنت که هیچ، تلویزیون هم نیست
روستاهای دورافتاده با مسیرهای صعب‌العبور بخش‌هایی از کرمان، سیستان و بلوچستان، کرمانشاه، کردستان، خوزستان و خیلی از استان‌های کشور نه‌تنها از اینترنت که از تلویزیون دیجیتال که تنها مسیر ارتباطی آن‌ها با آموزش‌وپرورش است محروم باشند. این یعنی چند ماهی است ارتباط آموزشی آن‌ها با فضای تحصیل قطع‌شده است و به‌اصطلاح از آموزش بازمانده‌اند.
با فرض اینکه تلویزیون جایگزین آموزش در شاد و حضوری بشود باید توجه کرد این آموزش یک‌طرفه، بدون تعامل است و از مواهب تمرین و گفت‌وگو با معلم و همسالان، برخوردار نمی‌شود و از همین حالا باید افزایش آمار نگران‌کننده‌ای را برای کودکان بازمانده از تحصیل در نظر گرفت.
ایرادهای نرم‌افزاری امان معلم و دانش‌آموز را می‌برند
یک معلم با اشاره به اینکه فقط در روزهای اولیه تبادل اطلاعات خوب بود، می‌گوید: هرچه نصب‌کنندگان این برنامه بیشتر شدند ارتباط و ارسال و دریافت فیلم و صدا سخت‌تر شد و خیلی وقت‌ها من از شاگردانم هم می‌شنوم که باید با چند بار تلاش و قطع‌ووصلی‌های مکرر و خروج و ورود متعدد به برنامه امکان ارسال و دریافت صدا و تصویر را پیدا کنند.
وی می‌افزاید: بعضی از بچه‌ها هم از این شکایت دارند که نسخه ios برای این برنامه هنوز ارائه نشده است و اصلاً معلوم نیست این نسخه نوشته شود یا خیر.
با این اوصاف و با بررسی‌های میدانی به نظر می‌رسد آموزش‌وپرورش از رویکرد آزمون‌وخطا برای ارائه شاد و رفع مسائل آن استفاده کرده است و این یعنی آینده آموزشی جمع زیادی از دانش‌آموزان و معلمان را به نرم‌افزاری واگذار کرده که هنوز آمادگی کامل بهره‌برداری نداشته است و ممکن است برخی ایرادات اصلاً قابل حل نباشد. کاش این وزارتخانه به‌جای ایجاد یک موقعیت مبهم که باعث سردرگمی بیشتر معلمان و دانش‌آموزان شده است، از فرصت آموزش از رسانه ملی و تمرکز بر روی آن استفاده می‌کرد تا هم دانش‌آموزان بیشتری به آموزش از راه دور دسترسی پیدا کنند و هم باری بیشتر از گذشته به دوش معلم و دانش‌آموز و اولیاء آن‌ها افزوده نشود.
انتهای پیام/4145/پ
انتهای پیام/
