نماینده پارلمان افغانستان: قبله سیاسی رهبران افغانستان آمریکا و پاکستان است نه کابل

مریم یوسفی: رمضان بشردوست شاید بزرگترین مخالف دولت وحدت ملی در افغانستان باشد. فردی که بعد از کودتای هفت ثور (طی این کودتا حکومت از سردار محمد داود خان به حزب دموکراتیک خلق افغانستان انتقال یافت) این کشور را ترک کرد و بعد از ۲۵ سال در سال ۲۰۰۳ میلادی با سمت کارمند وزارت امور خارجه به این کشور باز گشت.

بشردوست یکی از منتقدان سر سخت حضور نیروهای خارجی و دولت فعلی افغانستان است. او حتی حاضر نیست نام کامل دولتمردان فعلی در این کشور را ببرد و آنها را با نام اختصار با عین و غین ( عبدالله‌عبدالله رئیس اجرایی و اشرف غنی رئیس‌جمهوری افغانستان) می‌خواند.

خبرنگار آنا با این عضو مجلس نمایندگان افغانستان و تحلیل‌گر مسائل سیاسی این کشور گفت‌وگویی انجام داده است که در ادامه می‌خوانید:

شما چه ارزیابی از زمانی که دولت وحدت ملی در افغانستان روی کار آمده است، دارید و اینکه آیا این دولت توانسته است تنش‌ها با کشورهای همسایه را به صفر برساند؟

معتقدم افغانستان، پاکستان و آمریکا رقیب یکدیگر نیستند. به نظر من منافع رهبران خارجی با عین و غین ( عبدالله‌عبدالله رئیس اجرایی و اشرف غنی رئیس‌جمهوری افغانستان) گره خورده است. اینها در یک جهت گام بر می‌دارند و بسیار ساده‌لوحانه است که تصور کنیم آنها برای مردم افغانستان نفعی خواهند داشت.

آن‌قدر درجه وابستگی در میان حکومت افغانستان به رهبران خارجی بالاست که می‌توان گفت قبله سیاسی آنها کابل نیست.

با وجود وعده‌های دولت وحدت ملی ناامنی در این کشور بیشتر شده است.

شهروندان کشور برای سران حکومتی ارزشی ندارند به گونه ای که حتی آمار تلفات در انفجار و عملیات‌های انتحاری را به درستی بیان نمی‌کنند.

چرا؟

آنها واهمه دارند که آمار واقعی کشته‌شدگان و زخمی‌ها را بگویند زیرا آمار آن‌قدر بالاست که تنها نشان‌دهنده سیاست‌های اشتباه حکومت است. من معتقدم همان‌قدر که گروه طالبان مقصر ریخته‌شدن خون مردم کشورمان هستند ع و غ هم در خون بی‌گناهان که بر زمین ریخته می‌شوند، دست دارند.

وعده دولت وحدت ملی برای انتقام‌گیری از عاملان عملیات‌های انتحاری‌ها وانفجارهای تروریستی به کجا رسید؟

اینها وعده‌های تکراری است که از مدت‌ها پیش ما آنها را فقط شنیده‌ایم. خون شهروندان افغانستانی برای سران حکومت وحدت ملی ارزشی ندارد و نخواهد داشت.

نظر شما درباره تنش‌های اخیر میان پاکستان و افغانستان چیست و چرا بحران در روابط اسلام‌آباد و کابل روز به روز بیشتر می‌شود؟

من بارها گفته‌ام و بازهم تاکید می‌کنم تا زمانی که رهبران کشور خود را کاملا در اختیار آمریکا، پاکستان و دیگر رهبران کشورهای خارجی گذاشته باشند و قبله سیاسی آنها کابل نخواهد بود. رابطه ما با پاکستان هم در همین راستا گنجانده می‌شود.

تا زمانی که خون مردم در پاکستان و افغانستان ریخته می‌شود و بازار خرید و فروش سلاح‌های روسی و آمریکایی رونق می‌گیرد، نمی‌توان راهکار اساسی در این باره پیدا کرد. در این بین فرزندان نواز شریف، عبدالله، غنی یا اوباما کشته نمی‌شوند بلکه تنها خون مردم بی‌گناه افغانستان و پاکستان ریخته می‌شود.

من معتقدم اگر دولت مردمی در دو کشور افغانستان و پاکستان بر سر کار بود اوضاع امنیتی این دو کشور این‌گونه به‌هم ریخته نمی‌شد و تا زمانی که اوضاع به همین منوال ادامه داشته باشد، هیچ چیزی درست نخواهد شد.

آینده مذاکرات صلح را چطور می‌بیند؟

هیچگاه مذاکراتی در کار نبوده است. ملا عمر دو سال بیشتر است که مرده است و در تمام این مدت سران حکومت به مردم دروغ می‌گفته‌اند.

ناامنی‌های اخیر به نام طالبان صورت می‌گیرد اما چه کسی آن را سازماندهی می کند؟ واقعا جای تعجب دارد که طالبانی که هنوز بر سر رهبری میان اعضای خود اختلاف دارد، چگونه فرصت انجام این عملیات‌های انتحاری را دارد.

آمریکایی‌ها هم اگر بخواهند که نیروهای طالبان را در افغانستان از بین ببرند و رهبرانشان را بگیرند، این کار برای آنها هیچ مشکلی اینجاد نمی‌کند و هزینه‌ای ندارد، اما مشکل اصلی اینجاست که جامعه بین‌المللی واقعیت‌های افغانستان را درک نکرده است و متوجه آنها نیست.

راه‌حل این مشکلاتی که شما به آنها اشاره کردید، چیست؟

راه‌حل تمامی این مشکلان در دستان مردم افغانستان است. تا زمانی که فساد و فقر باشد این مشکلات هم باقی خواهد ماند. اگر مردم افغانستان و پاکستان بتوانند اراده خود را بر کرسی بنشانند و با فساد مبارزه کنند بسیاری از مشکلات حل خواهد شد.

اگر ما نیز، افغانستانی آرام و آزاد می‌خواهیم تنها راه‌حلش استفعای رئیس‌جمهوری، انحلال پارلمان و همچنین برگزاری انتخابات آزاد است تا دولتمردان با رای مردم قدرت را در دست بگیرند.