در جزیره کاس یونان چه خبر است؟

به گزارش خبرنگار گروه بین‌الملل خبرگزاری آنا، هفته‌نامه آلمانی اشپیگل در گزارشی نوشت: در امتداد ساحل جزیره کاس، مجموعه کوچکی از چادرها برپا شده است. چند لباس رنگی پس از آنکه در دریا شسته شد از درختی آویزان است. در زیر سایه این درخت یک خانواده 14 نفره از شهر جنگ‌زده حلب سوریه نشسته‌اند. کودکان، مادربزرگ 65 ساله و حتی خانمی باردار در اینجا هستند.

زنان نمی‌خواهند اسمی از آن‌ها آورده یا عکس منتشر شود، اما داستان‌های تلخی برای روایت کردن دارند. خانه آن‌ها چند روز پیش و با شدت گرفتن درگیری‌ها در حلب، به‌طور کامل تخریب شد. حال آن‌ها در زیر یک درخت در ساحل تفریحی کاس در یونان زندگی می‌کنند؛ این در حالی است که غذای کافی برای خوردن ندارند و سرویس بهداشتی هم در نزدیکی آن‌ها وجود ندارد.

این مادربزرگ پس از ترک حلب به همراه فرزندان و نوه‌هایش، عازم ترکیه شد و توانست در هتلی مستقر شود. سپس با پرداخت هزینه‌ای به قاچاقچیان توانست از طریق سواحل غربی ترکیه وارد این منطقه شود. وقتی به جزیره کاس رسیدند، سعی کردند در یکی از هتل‌ها مستقر شوند اما هیچ‌کس تمایل نداشت به آنها اتاقی اجاره دهد. این بزرگ خانواده که تا پیش از این انتظار احترام و انسانیت را از دیگران داشت، می‌پرسد: آیا ما واقعاً در اروپا هستیم؟

همچون دیگر جزایر یونان در خط ساحلی ترکیه، کاس ماه‌هاست که روزانه شاهد ورود آوارگان سوری است. بنا به اعلام گارد ساحلی یونان، هر روز حدود 600 نفر وارد این جزیره و دیگر جزیره‌ها می‌شوند. آژانس مرزی اتحادیه اروپا هفته گذشته اعلام کرد در ماه گذشته میلادی نزدیک به 50 هزار مهاجر وارد یونان و به‌خصوص مناطق ساحلی آن شده‌اند. این آمار بر هر کشوری می‌تواند یک چالش جدی باشد.

در کاس ستاد رسمی برای پذیرش آوارگان وجود ندارد و این روند طی ماه‌های گذشته ادامه داشته است. مقامات محلی پناهگاهی برای این افراد درست نکرده یا تسهیلات بهداشتی در اختیار آن‌ها قرار نداده‌اند؛ در این وضع، آوارگان مجبورند خودشان برای خرید غذا و آب به سوپرمارکت‌های محلی بروند. اوایل هفته گذشته بود که بیش از 2500 آواره به مدت 24 ساعت در استادیوم کاس محبوس شدند و این در حالی بود که دسترسی چندانی به آب و غذا نداشتند. آن‌ها برای خرید غذا مجبور بودند از روی نرده‌های آهنی عبور کنند. هیچ مقامی نبود که به آن‌ها بگوید قرار است چه مدتی در آنجا باشند و در زمانی که وضع بحرانی شد، نیروهای پلیس با باتوم و گاز اشک‌آور به استقبال آن‌ها آمدند.

بسیاری از این آواره‌ها در یکی از هتل‌های متروکه زندگی می‌کنند. صاحب این هتل چند سال پیش ورشکست شد و از آن زمان هتل خالی بوده است. مسئولان از چند ماه پیش قرار بود آنجا را به اقامتگاهی برای مهاجران و آوارگان تبدیل کنند اما تاکنون اقدامی صورت نگرفته است. این ساختمان به اردوگاه غیررسمی آوارگان تبدیل شده است و صدها نفر در آن اقامت گزیده‌اند. هنوز هیچ مسئولی برای پاسخگویی وجود ندارد. سازمان پزشکان بدون مرز شش سرویس بهداشتی در این منطقه مستقر کرده است و پزشکان نیز هرچند روز یک‌بار مهاجران را معاینه می‌کنند.

برق نیست و تعداد زیادی از مهاجران مجبور شده‌اند در چادرها زندگی کنند. عصرها آنها آتش روشن می‌کنند تا غذایشان را تهیه کنند. همین مسائل باعث شده است بسیاری از آن‌ها باور و اعتقادشان نسبت به اروپا را از دست بدهند. مهاجران زیادی از دیگر کشورها نیز وارد این جزیره شده‌اند اما سوری‌ها بخش زیادی از آن‌ها را تشکیل می‌دهند. سوری‌ها همچنان تعصب خود را حفظ کرده‌اند و مردان سوری ترجیح می‌دهند در بیرون چادرها زندگی کنند تا افراد خانواده‌شان در کنار مهاجرانی از پاکستان، افغانستان و مالی نباشد.

در کنار نبود امکانات، آنچه بیشتر در جزیره کاس به چشم می‌آید، بروکراسی یونانی‌هاست. هر فردی که به‌تازگی وارد این جزیره می‌شود باید بین نیمه‌شب تا شش صبح نزد گارد ساحلی برود و ثبت‌نام کند. بعد از آن مهاجران باید نزد پلیس نیز ثبت‌نام کنند اما به دلیل نبود افراد کافی، این روند چند روز طول می‌کشد. البته طی چند روز گذشته این روند تا حدودی تسریع شده است. در این میان به نظر می‌رسد بین افراد مختلف تبعیض‌هایی صورت می‌گیرد.

به نظر می‌رسد مقامات محلی به دنبال این هستند آوارگان هر چه سریع‌تر این جزیره را ترک کنند. آن‌ها شرایط پذیرش را محدود کرده‌اند و افرادی که ثبت‌نام کرده بودند این فرصت را پیدا می‌کنند با دریافت مجوز عبور از کشور خارج و از طریق بالکان وارد اروپای غربی شوند. هر اجازه ورود به آتن بین 40 تا 50 یورو برای هر فردی هزینه دارد. این وضع باعث شده تا خطوط کشتی‌رانی یونان نیز سود فراوانی به دست آورند.

یک گروه چهارنفره از جوانان بغدادی نیز در میان این آواره‌ها هستند. دو نفرشان جز نیروهای ارتش بودند و دو نفر دیگر نیز مهندس هستند. آنها از ترس خشونت‌های وحشیانه داعش و یافتن زندگی بهتر از عراق خارج شدند اما همچون بسیاری دیگر از آواره‌ها این آرزو را دست‌نیافتنی می‌یابند و روزها را به امید گرفتن مجوز عبور شب می‌کنند.