توانیاب مریوانی:
وضعیت معلولان ضایعه نخاعی زیر صفر است/ ای‌کاش شهر مناسب‌سازی شود
توانیاب مریوانی گفت: وضعیت معلولان ضایعه نخاعی زیر صفر است و خیلی به آنان رسیدگی نمی‌شود؛ البته ای کاش شهرها مناسب‌سازی شده بودند.
به گزارش خبرنگار گروه استان‌های خبرگزاری آنا به اواسط آذر که می‌رسیم در تقویم، روز جهانی معلولان خودنمایی می‌کند، در ایران نیز مانند سایر کشورها این روز را گرامی می‌دارند و هر کدام از مسئولان در حد و اندازه خود و فراخور حال‌شان به این موضوع می‌پردازند و مراسمی با حضور توانیابان گرفته می‌شود و مجدداً موضوع توانیابان در جامعه مدیران فراموش شده تا دوباره به سالگرد بعدی برسیم.
آنچه که معلولان و یا به عبارتی توانیابان را آزرده می‌کند، پیام‌های کلیشه‌ای است که توسط مدیران و مسئولان صادر می‌شود و هیچ اقدام عملی برای حضور آنان در جامعه نمی‌شود.
به همین مناسبت با علی رازدار از توانیابان شهرستان مریوان که بر اثر واژگون‌شدن خودرو، دچار ضایعه نخاعی شده گفتگو کردیم که در ادامه می‌آید.
چگونه معلول ضایعه نخاعی شدید؟
در یک روز بارانی در یک جاده لغزنده در حال رانندگی بودم که کنترل خودرو از دستم خارج و بر اثر واژگونی دچار ضایعه نخاعی شدم.
چند سال داشتید؟
سال 1362 به دنیا آمده‌ام، 25 ساله بودم که این حادثه برای من رخ داد و حدود 10 سال است که ویلچیر‌نشین هستم.
در آن زمان ازدواج کرده بودید؟
بله متأهل بودم، سال1382 وقتی که 20 سال داشتم ازدواج کردم و سال 1384 صاحب یک فرزند پسر شدم.
زمان حادثه شغل شما چه بود و اکنون چکاره هستید؟
در واقع راننده وانت سایپا بودم که متأسفانه خودرو‌ام واژگون شد و اکنون بیکار و خانه‌نشین هستم.
چگونه به ضایعه نخاعی‌بودن خود پی بردید؟
اوایل دکترها به من نگفتند که نخاعم آسیب دیده، می‌گفتند بعد از گذشت 6 ماه بهبودی خود را به دست می‌آورم. بعد از گذشت چند ماه خودم به‌تدریج متوجه شدم که توانایی راه‌رفتن را ندارم.
زندگی شما چه تفاوت‌هایی کرده است؟
از زمین تا آسمان فرق کرده از کجای این تغییر برای شما و خوانندگان تعریف کنم؛ یک فرد پرجنب و جوش و پر‌تحرک بودم، حال تصور کنید بعد از این حادثه مجبور شدم ویلچیر‌نشین به یک انسان نیمه‌جان و خانه‌نشین تبدیل شوم که هیچ کاری ندارد جز اینکه به در و دیوار نگاه کند.
وقتی که پی بردید نمی‌توانید روی پاهای خود راه بروید چه حسی داشتید و چگونه به زندگی عادی برگشتید؟
زبانم از بازگو کردنش عاجز است. تنها دلیل و امید زندگی‌ام بعد از سانحه، پسرم است، اکنون با پسر، پدر و مادرم زندگی می‌کنم؛ البته نا‌گفته نماند که با کمک دوستان و بستگان تا حدودی به زندگی برگشتم.
وضعیت توانیابان ضایعه نخاعی در شهر مریوان چگونه است؟
اگر بگویم وضعیت معلولان ضایعه نخاعی زیر صفر هست، سخن گزاف و بی‌راهی نگفته‌ام، مریوان یک شهر مرزی و محروم است خیلی به معلولان ضایعه نخاعی رسیدگی نمی‌شود؛ البته ای کاش شهر مناسب‌سازی شده بود.
یعنی شهر شما مناسب‌سازی نشده است؟
از 100 درصد حدود 10 درصد هم مناسب‌سازی نیست. به عبارتی اگر شهر مناسب‌سازی شده بود و مشکلات ترددی نداشتیم؛ شاید خیلی از کارها را می‌توانستیم انجام دهیم. اگر توانیابان ضایعه نخاعی مانند کشورهای توسعه یافته می‌توانستند در شهر تردد کنند و کارهای خود را انجام دهند، خیلی از مشکلات معلولان حل بود.
اگر شهر مناسب‌سازی‌شده بود تا چه اندازه از خدمات شهری استفاده می‌بردید؟
وقتی شهر مناسب‌سازی نیست، چگونه می‌توانم از خدمات شهری استفاده کنم. ون یا اتوبوسی هم نیست که بتوانم از آن استفاده کنم، شخصاً چندمرتبه برای پیگیری مطالباتم به شهرداری مریوان مراجعه کردم که متأسفانه پاسخگوی هیچ یک از کارهایم نبودند.
آیا بعد از سانحه به فکر دست و پا کردن شغلی افتادید؟
افتادم؛ ولی شرایطم اصلاً مساعد نبود و برای راه‌اندازی کسب و کار آزاد هم نقدینگی نداشتم.
و سخن پایانی...
بیشتر معلولان ضایعه نخاعی شهر من خانه‌نشین هستند؛ چون معلول وسایلی می‌خواهد که استفاده کند و متأسفانه قدرت خریدش را نداریم. برای گرفتن ویلچیر برقی به اداره بهزیستی مراجعه کردم که می‌گویند در بخشنامه آمده به محصل و دانشجو تعلق می‌گیرد.
من با 35 سال سن کدام دانشگاه قبول می‌شوم، آیا به‌غیر از معلولان دانشجو و دانش‌آموز، معلولان دیگر حق بیرون‌رفتن از خانه ندارند. حداقل برای شهرهای محروم و مرزی تدبیر تازه‌ای بیندیشند و قوانین شهرهای کوچک را بومی‌سازی کنند.
قانونی که در مریوان اجرا می‌شود، همان قانونی است که در کلانشهرهایی مانند تهران، مشهد و شیراز اجرا می‌شود. در شهری مانند مریوان حدود 35 نفر ضایعه نخاعی زندگی می‌کنند که این معلولان جدای از جانبازان ضایعه نخاعی در شهر مریوان هستند، آیا رسیدگی به این تعداد معلول خیلی سخت و طاقت فرساست؟.
انتهای پیام/4062/
انتهای پیام/
