حجت‌الاسلام وحید بابادایی* - امشب، شب عاشورای حسینی است. دیری نمانده که امام حسین(ع) و یارانش به شهادت برسند و حماسه عاشورا را رقم بزنند.
سخن گفتن از خصایص و فضایل علمدار سپاه سیدالشهدا(ع) حضرت ابوالفضل العباس(ع) مانند توصیف اقیانوس است. ایشان فضایل بسیاری داشتند: عالم، متقی به تمام معنا و در عین حال یک ولایتمدار. ولایتمداری، فضیلت برجسته حضرت عباس(ع) بود. قدرت‌طلبی صفت ناپسندی است که در مرتبه آخر از وجود انسان خارج می‌شود. انسان، حب شهوت و مال‌دوستی را به نسبت این میل راحت‌تر کنار می‌گذارد. ترک میل قدرت‌طلبی کار سختی است. در تاریخ کربلا مصادیق عمده‌ای در این باره وجود دارد. برای نمونه «عمر بن سعد» ثروت بسیار زیادی داشت؛ حسین بن علی(ع) را به خوبی می‌شناخت و عظمت ایشان را درک می‌کرد با تمام این اوصاف، فرماندهی لشکر عبیدالله بن زیاد را برعهده گرفت و در مقابل امام(ع) می‌ایستد. هر چند در ابتدا مردد است، امّا دنیاپرستی موجب می‌شود تا عالمانه این دشمنی و نبرد با امام حسین(ع) را برگزیند.
در مقابل، حضرت عباس(ع) با شخصیتی چنان بزرگ و برجسته و فضایلی بی‌شمار قرار دارد. با اینکه حتی دشمن برایش امان‌نامه می‌فرستد و اندیشه تطمیع او را در سر می‌پروراند، ایشان در کنار امام زمان خویش استوار می‌ایستد. اگر ذره‌ای حس قدرت‌طلبی در وجود حضرت عباس(ع) بود می‌توانست در برابر امام حسین(ع) قرار بگیرد، ولی ایشان تسلیم محض ولی زمان خویش است.
این امری فراتر از حس عاطفی و برادری است و تجلی اطاعت معرفتی است که دایر بر شناخت حجت خداست. وقتی امام از جانب خدا منصوب دانسته شود، اطاعت محض از امام امری طبیعی است. این خصیصه‌ای است که در تمام ائمه ما هم وجود داشت. امام حسین(ع) تا زمان حیات امام حسن(ع) تابع محض امام زمان خویش بود و هر دو امام در زمان امیرالمؤمنین(ع) تسلیم محض ایشان بودند. نه اینکه دلیلش تنها اطاعت و احساس پدری ـ فرزندی باشد. این تبعیت از حجت خدا و سنتی تاریخی است. بدین ترتیب مهم‌ترین مسئله‌ای که باید از حضرت ابوالفضل(ع) آموخت، ولایتمداری است.
امروز نیز ولایت معصوم و ولایت فقیه، یک مسئله است. چگونه باید به ولایت معصوم(ع) متعهد بود؟ اگر قرار به پیروی از حضرت ابوالفضل(ع) باشد باید از ولی معصوم، تابعیت محض داشت. باید دین را به طور کامل پذیرفت و پایبند کلیت قرآن و شعائر آن بود. در کل زندگی باید دستورات الهی جاری باشد و تابعیت صورت بگیرد، شیعه این‌گونه است.
ولایت فقیه نیز امتداد ولایت معصوم(ع) است. در صورتی که امام معصوم(ع) در غیبت است و نمی‌توان به صورت حضوری از محضر ایشان بهره برد، باید نزدیک‌ترین و آگا‌ه‌ترین فرد را به مثابه ولی فقیه اطاعت کرد. وقتی ولی‌فقیه شناسایی شد باید تبعیت محض صورت بگیرد. هر گاه از ولی‌فقیه تبعیت شود پیروزی میسر میگردد.
اما یک صفت مشهور حضرت ابوالفضل(ع)، علمدار کربلا است. در آن زمان اهتزاز پرچم سپاه مایه دلگرمی لشکر خودی و واهمه دشمن بود؛ بنابراین هر سپاهی به دنبال برانداختن پرچم حریف خود بود، چون پرچم نشانه حیات سپاه به شمار می‌رفت؛ بنابراین این نماد قدرت و وحدت سپاه در دست قدرتمندترین فرد سپاه قرار می‌گرفت. در سپاه حضرت اباعبدالله (ع) نیز قدرتمندترین فرد پس از خود امام، از نظر توان نظامی، کیاست و جایگاه، حضرت عباس(ع) بودند.
نقش حمایتی ایشان در سپاه امام حسین(ع) نیز بسیار مشهود است. از آنجا که در این سپاه علاوه بر مردان جنگی، زنان و کودکان نیز حضور داشتند. خیمه حضرت عباس(ع) در مقابل خیمه‌های آنها قرار داشت تا از وجود ایشان قوت قلب بگیرند. از سویی نیز به عنوان پرچمدار نقش انگیزشی و ایجاد روحیه در میان سپاهیان اسلام داشتند. هر یک از یاران و عزیزان امام حسین(ع) که به شهادت می‌رسیدند برای ایشان بسیار جان‌سوز و طاقت‌فرسا بود، امّا با شهادت برادرشان پناه و تکیه‌گاه خود را از دست دادند؛ عمود خیمه برادر را بر زمین خواباندند تا نشان دهند سپاهشان بدون علمدار شده است. آنجاست که امام حسین(ع) در میان لشکریان دشمن احساس تنهایی می‌کنند و آن جمله معروف را می‌فرمایند که: «الان انکسر ظهری» اکنون کمرم شکست. الا لعنة الله علی القوم الظالمین.
*معاونت تبلیغ و امور فرهنگی حوزه‌های علمیه استان تهران
انتهای پیام/4072/
انتهای پیام/
