حجت‌الاسلام وحید بابادایی* ـ زیارت عاشورا از گنجینه‌های معنوی، با عظمت و پر خیر و برکت شیعه است. برای قرائت و توجه به زیارت عاشورا ثواب و مناقب زیادی ذکر شده است. یکی از آموزه‌های پرمعنای زیارت عاشورا، عبارتی است که در آن دو مسئله مهم یعنی دشمن‌ستیزی از یک سو و وحدت و همدلی بین اهل حق از سوی دیگر، منعکس شده است. این نکته مهم در فراز معروف «اِنّی سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَکُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حارَبَکُمْ» آمده است. این آموزه، مطابق با آیه 29 سوره مبارکه فتح است: «وَالَّذینَ مَعَهُ أَشِدّاءُ عَلَى الکُفّارِ رُحَماءُ بَینَهُم» یعنی مؤمنان و پیروان پیامبر (ص) کسانی هستند که در مواجهه با کفار و اهل باطل با شدت برخورد می‌کنند. رفتارشان محکم و آهنین است. با این حال بین خودشان با مؤدت، محبت و انصاف رفتار می کنند (رحماء بینهم).
مؤمنان باید این خصلت‌ها را داشته باشند. بخشی از اعمال ما شخصی است، امّا بخشی از وظایف و تکالیف ما، اجتماعی است. ما در اجتماع زندگی می‌کنیم. قدرت مسلمانان زمانی معنا پیدا می‌کند که در کنار هم امت اسلامی را شکل دهند. بر پایه این آیه قرآن کریم، ما تکالیفی داریم. با دشمنانمان به شدت مبارزه کنیم، محکم بایستیم، امّا بین خودمان رحم داشته باشیم.
مخاطب این فراز از زیارت عاشورا امام معصوم (ع) است. امامی که ولی و حجت خداست، همان حجت خدایی که در روایت آمده است «لولا الحجة لساخت الارض بأهلها» اگر حجت خدا روی زمین نباشد، زمین تمام اهل خودش را می‌بلعد. تمام عالم به خاطر وجود نازنین و مقدس امام معصوم (ع) برپاست. حجت خدا یعنی حق و از صفات شیعیان این است که اهل حق هستند. شهدای کربلا هم اهل حق بودند. چون امام حسین (ع) را حجت وقتی می‌گوییم «سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَکُمْ» به این معنی است که ما هم خود امام (ع) را دوست داریم و هم دوستدار دوستان امام هستیم. نمی‌شود بگوییم خود امام (ع) را دوست داریم، امّا آن شخصی که پیرو واقعی و مورد توجه امام (ع) است، را قبول نداریم. مثلاً بگوییم امیرالمؤمنین علی (ع) را دوست داریم، امّا مالک اشتر که فرمانده لشکر ایشان است را دوست نداریم. اگر امام زمان (عج) را دوست داریم باید دوستدار دوستداران ایشان هم باشیم. این همان مؤدت است، همان «رحماء بینهم» است. ما دوستداران اهل‌بیت (ع) باید به خاطر دوست داشتن کسی که محور وحدت ماست، به هم محبت داشته باشیم. از سوی دیگر اگر نسبت به امام (ع) محبت داریم، باید دشمن او را دشمن بدانیم. نمی‌شود گفت ما حسین (ع) را دوست داریم و همزمان دوستدار یزید هم هستیم. امکان ندارد محبت این دو نفر همزمان در یک قلب باشد. محبت امام حسین (ع) یعنی دشمنی با یزید.
مگر می‌شود دوستدار امام زمان (عج) بود و در مسیر اهداف اسرائیل، داعش و استکبار جهانی گام برداشت؟ اتفاقاً در شرایط فعلی کشور، ما به این فراز احتیاج داریم. این که در سوریه، عراق و فلسطین مدافع کشورهای مستضعف و مسلمان باشیم، مصداق «رحماء بینهم» هست. امت اسلامی همه در جبهه حق و یکپارچه هستند. «سلم لمن سالمکم» باید اینجا اتفاق بیفتد. آنهایی که در جبهه امام زمان (عج) هستند اینها را هم دوست دارند و به آنها یاری می‌‌رسانند.
از سوی دیگر، اسرائیل و رژیم آل‌سعود که از عوامل استکبار جهانی محسوب می‌شوند، مظهر دشمنان امام زمان (عج) هستند. ما وظیفه داریم در مقابل آنها «أشداء علی الکفار» باشیم. آمریکا دشمن حق است. اصل و ماهیت رژیم اسرائیل مخالف شریعت ماست. باید از تاریخ درس بگیریم، هم مسؤلان و هم مردم وظیفه داریم. نسبت به دشمنان امام زمان (عج) محکم و بدون ترس باشیم. در اوصاف شهدای کربلا و کسانی که در رکاب حضرت سیدالشهدا (ع) بودند آمده است که در شب عاشورا با هم شوخی می‌کردند و خوشحال بودند و در روز بعد هم آن حماسه‌ها را آفریدند. هیچ ترسی در دلشان نبود چون دوستدار حق بودند که در وجود امام حسین (ع) متبلور بود.
*معاونت تبلیغ و امور فرهنگی حوزه‌های علمیه استان تهران
انتهای پیام/4072/
انتهای پیام/
دایرة المعارف دانشبنیانها ۱۱۲؛
