مدال من متعلق به کشورم ایران است

به گزارش گروه رسانه‌‌های دیگر خبرگزاری آنا، سال‌های زیادی بود که از رشته تنیس روی میز اخبار امیدوار کننده‌ای به گوش نمی‌رسید؛ موضوعی باعث شده بود که در چند سال اخیر، در غفلت مسئولان، هیچ وقت در آسیا حرفی برای گفتن نداشته باشیم. پیروزی برای چین قدرت بلامنازع تنیس روی میز، شبیه به رویا بود اما چند سالی است به واسطه حضور برادران عالمیان بخصوص نوشاد، توانسته‌ایم در سطح اول دنیا اسم و رسمی برای خودمان دست و پا کنیم و این رویا را به واقعیت تبدیل کنیم. شگفتی‌سازی نوشاد و کسب مدال برنز آن هم پس از 52 سال، قدم بلندی در جهت اعتلای این رشته ورزشی در آسیا شده است. قاره‌ای که به عنوان مهد اول این رشته‌، همیشه رنکینگ اول تا چهارم جهان را در اختیار خود داشته است.

نوشاد عالمیان بازیکن تیم ملی تنیس روی میز ایران درباره اینکه چطور توانست در جاکارتا، مأموریت غیرممکن را مقابل قدرت‌های شرق دنیا ممکن سازد گفت: از آغاز این رشته تا امروز، مهد پینگ پنگ در آسیا بوده و هست. اروپائی‌ها با وجود سرمایه‌گذاری و برگزاری لیگ‌های قدرتمند، همچنان نتوانسته حرفی برای گفتن مقابل کشورهای آسیای شرقی داشته باشند. من بعد از المپیک تمام هدفم بازی‌های آسیایی جاکارتا بود. حمایت‌های خوب فدراسیون با وجود بودجه کم باعث شد تا انگیزه‌مان دو برابر شود و ما بتوانیم بهترین عملکرد را در این دوره از رقابت‌ها داشته باشیم. مسابقات آسیا با توجه به حضور تیم‌های قدرتمندی چون، چینی و ژاپن و هنگ کنگ در سطح بالایی برگزار شد. تمام قدرت‌های دنیا با تمام توان به میدان آمده بودند که خدا را شکر من توانستم با ارزش ترین مدال ایران را کسب کنم. مدال من هر چند برنز است اما از بسیاری جهات مثل طلا با ارزش است.

وی درباره اینکه چرا کارشناسان، ارزش این مدال را با مدال طلا برابر می‌دانند اظهار کرد: ببیند من واقعاً از همه سپاسگذارم. در این چند روز هم که به ایران بازگشتم همه صبحت از ارزش این مدال صحبت می‌کنند. اولاً دوست دارم این نکته را بگویم که این مدال متعلق به من نیست واگر کسب شده حاصل کار گروهی بخصوص مربی‌ام است. مدالم متعلق به مردم کشورم است، متعلق به ایران است. مهم نیست چه کسی مدال را گرفته، مهم این است که کشورم، ایران سرافراز شده است . همیشه آرزو داشتم تا به عنوان نماینده ایران، روی سکو بروم. پیش از این، تنیس برای اولین بار در سال 1988 توانست برنز تیمی بگیرد. سال 1966 هم هوشنگ بزرگ‌زاده تواسته بود مدال برنز انفرادی را کسب شد، الان هم مهم نیست چه کسی مدال گرفته، مهم این است که تیم ایران توانست بر سلطه چینی‌ها در رده سومی غلبه کند و بدرخشد. جنگدیدن برابر غول‌های بزرگ دنیا خیلی سخت است اما من چون همواره با این بازیکنان از رده‌های جوانان تا به امروز مسابقه داده‌ام، در روز مسابقه، از روحیه خیلی خوبی برخوردار بودم برای همین توانستم با اتکا به تجربه و انگیزه آنها را شکست دهم. این نکته مهم است که ارزش این مدال آسیایی دست کمی از نشان المپیک و قهرمانی جهان ندارد و اگر من در المپیک 2020 بخواهم مدال کسب کنم بازهم باید از سد این حریفان چینی و ژاپنی بگذرم.

بازیکن سرشناس تیم ملی پینگ پنگ ایران درباره این که پیش از مسابقات تصور می‌کرده که بتواند مدال کسب کند گفت: من می‌دانستم که حریف اول و آخرم چینی‌ها هستند. آنها غول‌های پینگ پنگ دنیا در قاره آسیا محسوب می‌شوند. من وقتی برابر حریف کره‌ای که اسمش جیونگ یون سیک بود و رنکینگ 26 جهان را داشت پیروز شدم، بسیار با انگیزه‌تر برابر نماینده هنگ کنگ قرار گرفتم. ونگ چون تینگ رنکینگش در دنیا 10 است و بازیکنی بسیار باهوش است، با شکستش کار بسیار بزرگی انجام دادم تا جایی که تمام حریفانم در دنیا بازی من را تحسین کردند و به من تبریک گفتند. در حالی تمام این اتفاقات خوب شکل گرفت که من رنکینگم 78 دنیاست و کسی تصور نداشت بتوانم مدال برنز را کسب کنم. در بازی با گایوان لین ازچین که شکستم خوردم و نتوانستم به فینال صعود کنم، اگر گیم اول را برده بودم شرایطم خیلی فرق می‌کرد. همیشه در سطح حرفه‌ای، بردن گیم اول بسیار مهم و تأثیرگذار است چرا که در ادامه می‌توانستم با توان و انگیزه بیشتر بازی را ادامه دهم. در آن مسابقه من در همه امتیازات پایاپای با این حریف قدرتمند چینی پیش رفتم و حتی برای لحظاتی از حریفم جلو هم افتادم اما در نهایت 12 بر 10 گیم را واگذار کردم. در گیم‌های بعد هم خوب کار کردم البته بجز گیم آخر که روحیه‌ام را از دست داده بودم. در این بازی این حریف چینی با نوع سرویس‌هایش، خیلی اعصاب و تمرکز من را به هم ریخت. هر چند من هم سعی کردم با سرویس‌های «بک هندهای سنگین» و «سرویس‌های‌های تاس» که شگردم است از او امتیاز بگیرم اما در نهایت بازی را واگذار کردم. در کل همان طور که گفتم من پیش از این مسابقات بارها و بارها با این بازیکنان بازی کرده بودم و با توجه حضور در تورنمنت‌های قبلی این مدال آوری برای خودم دور از دسترس نبود هر چند که مسئولان هیچ حسابی روی این مدال نداشتند.

عالمیان با اشاره به اینکه وقتش رسیده که مسئولان نگاه ویژه‌ای به این رشته ورزشی داشته باشند اظهار کرد: این مدال می‌تواند سرآغاز یک روند رو به جلو در تنیس باشد. مسئولان اگر بتوانند از ما حمایت کنند قطعاً مدال جهانی و المپیک خیلی دور از ذهن نیست. تمام حریفان دنیا در این مسابقات حضور داشتند. من در مسابقات جهانی و المپیک بازهم باید با جیونگ یون سیک و گایوان لین مسابقه دهم. تنیس روی میز ما با این مدال‌آوری نشان داد که راه کمی تا عبور از سد کامل چینی‌ها مانده است. هر چند فعلاً مدال برنز را از چینی‌ها گرفته‌ایم اما توانایی کسب مدال‌های بهتر را داریم. اگر مسئولان با حمایت و بودجه بیشتر بتوانند امکانات حرفه‌ای ما را برطرف کنند قطعاً در رقابت‌های دیگر می‌تواند مدالی حتی خوش رنگ‌تر کسب کنیم.

وی در ادامه افزود: دیگر ملی پوشان ما در این دوره خیلی بود ظاهر شدند. نیما در تیمی بهتر از من ظاهر شد و توانست حریف ژاپنی که چند وقت پیش در مسابقات بلغارستان قهرمان شود را شکست دهد. یک برد برابر حریف مالزی و دو برد برابر حریفانی از تایلند داشت اما در انفرادی بخاطر سنگین بودن مسابقات کمی به لحاظ جسمانی کم آورد و نتوانست عملکرد خوبی داشته باشد.نوروزی هم مسابقات خوبی انجام داد.

مدال آور بازی‌های آسیایی جاکارتا درباره کسب مدال برنز و صعود رنکینگ جهانی اش گفت : بدون شک این مدال برنز باعث می‌شود که در رنکینگ جهانی صعود خوبی داشته باشم تا افتخاری دیگر برای تنیس روی میز ایران به حساب آید.من اگر بتوانم همین طور روند رو به پیشرفتم را ادامه دهم قطعاً می‌توانم به رنکینگ زیر 50 نفر دنیا برسم. در این راه پدرم با حمایت‌هایی که از من داشت باعث شد تا این طلسم شکسته شود و تنیس ایران بعد از نیم قرن دوباره صاحب مدال شود. در آینده تمام تلاشم را برای پیشرفت و پیشبرد اهداف تیم ملی بکار می‌برم. یک موضوع که برایمن بسیار مهم است و امیدوارم محقق شود بحث اسپانسر است. تنیس ما واقعاً نیاز به حمایت دارد. ما باید برای ارتقا سطح کیفی بازی‌های مان باید به مسابقات خارجی و بین‌المللی اعزام شویم. امیدوارم حالا که فدراسیون در ردیف رشته‌ای مدال‌آور قرار گرفته، بودجه‌اش افزایش یابد، ثانیاً اسپانسرهای زیادی با فدراسیون همراه شوند تا مشکلات مالی‌مان برطرف شود. مسئولان باید نگاهشان را به این رشته تغییر دهند و حرفه‌ای‌تر کنند. ما در آینده با استعدادیابی‌هایی که انجام می‌دهیم بازیکنان در سطح حرفه‌ای تربیت کنیم.

درباره این که شنیده می‌شود قرار است لژیونر شود اظهار کرد: در بحث لژیونر شدم معتقدم هم به نفع بازیکن است و هم به نفع تیم ملی. قطعاً قراردادهای خارجی با توجه به نگاه فعلی مسئولان ما و تیمداری باشگاه‌ها می‌تواند منبع درآمد خوبی برای بازیکنان باشد. ضمن این حضور بازیکنان و رقابت در سطح اول دنیا می‌تواند عیار بازی بازیکنان را بالا ببرد . بازیکنان برای اینکه در رنکینگ جهانی قرار بگیرند سالانه باید 8 تورنمت بین‌المللی حضور یابد، موضوعی که با توجه به مشکلات مالی فدراسیون خیلی سخت است. ما اگر می‌خواهیم به سطح یک پینگ پنگ جهان نزدیک شویم باید با تیم‌های بزرگ دنیا بازی کنیم و لژیونر شدن بهترین فرصت برای این کار می‌باشد. در حال حاضر نیما با تیمی در فرانسه و امین احمدیان نیز با یک باشگاه در اتریش قرارداد بسته‌اند و قرار است در آنجا به دوران فعالیت حرفه‌ای خود ادامه می‌دهند و به دانش فنی خود چیزی بیافزاید. من هم دو پیشنهاد از فرانسه و آلمان دارم که برای فصل آینده است اما بزودی به آلمان سفر می‌کنم تا شرایط قراردادم را بهتر بررسی کنم.

عالمیان در پاسخ به این سؤال مبنی بر اینکه چقدر حضور یک روانشناس می‌تواند در کنار تیم مفید باشد گفت: تنیس از جمله ورزش‌هایی است که به لحاظ روحی – روانی می‌تواند تأثیر زیادی بر عملکرد بازی داشته باشد. یکی از مواردی که همیشه در کنار تیم‌های سطح اول دنیا دیده می‌شود، یک روانشناس است . موضوعی که ستاره‌های بزرگ دنیا هم از آن بهره می‌ببرند و در کسب نتایج مسابقاتشان بسیار حائز اهمیت است. به شخصه معتقدم که موضوع روانشناس، موضوعی جدی است. مدتی است تیم ما از وجود یک روانشناس با تجربه بنام آقای پروازی بهره می‌برد که در شرایط سخت کمک زیادی به ما می‌کند. من معمولاً وقتی به لحاظ نتیجه عقب می‌افتم کمی روحیه‌ام را می‌بازم و امتیازات بدی را واگذار می‌کنم، از همین رو معتقدم که حضور یک روانشناس در تیم بسیار مفید است.

منبع: روزنامه جوان

انتهای پیام/4028