انجام مطالعات طرح جامع مسکن بر مبنای استفاده از فناوری‌های نوین

به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری آنا، طرح جامع مسکن سندی ملی است که چشم‌انداز بخش مسکن در سال‌های آینده را ترسیم می‌کند. در این چشم‌انداز، هدف‌ها به معنای تغییرات مطلوب، قابل دستیابی و قابل سنجش در وضعیت مسکن خانوارهای ایرانی در دوره‌های پنج‌ ساله آینده تعیین می‌شود و راهبردها و راهکارهای دستیابی به‌ این هدف‌ها، تدوین می‌شود.

طرح جامع مسکن بر اساس اسناد فرادستی شامل، قانون اساسی جمهوری اسلامی، سیاست‌های کلی نظام سیاست‌های اقتصاد مقاومتی، قانون ساماندهی و حمایت از تولید و عرضه مسکن و با پشتوانه طرح‌های مطالعاتی متعدد تهیه می‌شود. این طرح بر پایه بازنگری و بروزرسانی طرح‌های پیشین و اعمال تغییرات و اصلاحات ساختاری مورد نیاز در روش اجرای مطالعات و اصول سیاست‌گذاری حوزه مسکن تدوین می‌شود.

متأسفانه با توجه به موانع اجتماعی، اقتصادی و فنی پیش روی طرح‌های جامع مسکن، امکان تحقق اهداف آن مطابق با پیش‌بینی برنامه وجود نداشته است. این مسئله از بررسی طرح جامع سال 1385، طرح جامع سال 1393 و وضعیت پاسخگویی به تقاضای روزافزون بخش مسکن به وضوح قابل مشاهده است.

یکی از دلایل عمده عدم تحقق اهداف طرح‌های جامع مسکن، سنتی‌سازی و استفاده نکردن از روش‌های نوین ساخت است که به عدم توسعه انبوه‌سازی و در نتیجه عدم امکان‌ ارزان‌سازی در بخش مسکن منجر شده است.

برای رفع این معضل از صنعت ساخت می‌بایست به بررسی روش‌های نوین ساخت و مزایا، معایب و اثرات بالقوه هر کدام در راستای پیش‌‌برد اهداف طرح جامع مسکن در نقاط مختلف کشور پرداخته شود و با استفاده از نظرات خبرگان بخش مسکن، راهکارهایی تدوین شود که با توجه به منابع و محدودیت‌های هر ناحیه، بتوان مناسب‌ترین روش ارتقای بهره‌وری بخش مسکن را با توجه به این روش‌های نوین ساخت تعیین کنند. در نتیجه، روش‌هایی که قابلیت عملیاتی‌سازی بشتر و هزینه‌های کمتری را برای هر ناحیه فراهم سازند به عنوان روش پیشنهادی جهت ارتقای بهره‌وری بخش مسکن در آن ناحیه معرفی می‌شود تا با سرمایه‌گذاری و حمایت از گسترش این روش‌های نوین ساخت بتوان مسکن انبوه و ارزان را در کمترین زمان ممکن در اختیار مردم قرار داد.

استفاده از فناوری‌های نوین ساختمانی یک از اهرم‌های کلیدی افزایش عرضه مسکن، کاهش هزینه‌های ساخت و بهبود سرعت اجرای پروژه‌های ساختمانی به خصوص در زمینه انبوه‌سازی است. از فناوری‌های قابل استفاده در کشور می‌توان به مواردی از جمله سیستم قاب فولادی سبک (light Steel Frame)، سیستم قالب تونلی einforced Concrete Continuous Frame، سیستم بتن مسلح با قالب عایق ماندگار (Insulating Concrete Formwork)، سیستم‌‌های پیش‌ساخته بتنی (refabricatedp Reinforced Concrete)، سیستم پانل‌های سه‌بعدی (3-D Sandwich Panel) اشاره کرد.

اگرچه استفاده از فناوری‌های نوین ساختمانی به طور بالقوه امکان ارتقای بهره‌وری بخش مسکن را میسر می‌سازد، اما لازم است انتخاب نوع فناوری بر اساس ظرفیت‌ها و منابع موجود در مناطق مختلف کشور صورت پذیرد تا با ایجاد حداقل زیرساخت مورد نیاز، حداکثر میزان ارتقای بهره‌وری در بخش مسکن حاصل شود.

در حال حاضر، کشور نیازمند انجام مطالعات آمایشی است که با تفکیک نواحی مختلف در سطوح استانی و منطقه‌ای، منابع معدنی، صنعتی و انسانی نواحی مختلف را با دیدگاه راه‌اندازی صنایع مرتبط با فناوری‌های نوین ساختمانی و به‌کارگیری محصولات این صنایع در ابعاد منطقه‌ای و ملی شناسایی کند.

چنین اقدامی علاوه‌بر بهبود شرایط ساخت‌وساز در بخش مسکن کشور، امکان جذب سرمایه و ایجاد هزاران شغل مرتبط با این صنایع را در استان‌های مختلف مهیا ساخته و به صورت بلند مدت می‌تواند کشور را به یکی از پیشگامان این صنایع در بین کشورهای همسایه بدل کند.

پژوهشگر ارشد حوزه مسکن

انتهای پیام/