کلید همه خوبی‌ها در سیره علوی
در اندیشه و نگاه علوی حیا یکی از مهمترین خصوصیات و ویژگی‌های اخلاقی است که انسان را از ارتکاب کار‌های زشت و ناپسند باز می‌دارد، در منطق علوی حیا کلید همه خوبی‌ها معرفی شده به طوری که انسان را به سوی خوبی‌ها و صفات نیکو رهنمود می‌کند.
به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا، بعضی صفات و رفتار‌های دینی و اخلاقی آن قدر در زندگی و نوع عملکرد انسان مهم و حساس هستند که اگر روزی جای خالی آنها در زندگی مشاهده شود زندگی انسان را تهی از حال خوش خواهد کرد و انسان را در سراشیبی رفتار‌های ناپسند و غیر قابل تحمل قرار خواهد داد، این قطعه طلایی از پازل رفتار‌های دینی و اخلاقی چیزی نیست جز عنصر حیا و عفت، عنصر زیبا و ارزشمندی که در زندگی اولیای الهی همچون امام علی (علیه‌السلام) همانند ستاره‌ای درخشان و متبلور بوده است.
جایگاه حیا و عفت در اندیشه علوی
در اندیشه و نگاه علوی حیا یکی از مهمترین خصوصیات و ویژگی‌های اخلاقی است که انسان را از ارتکاب کار‌های زشت و ناپسند باز می‌دارد، در منطق علوی حیا کلید همه خوبی‌ها معرفی شده به طوری که انسان را به سوی خوبی‌ها و صفات نیکو رهنمود می‌کند.
در فرهنگ قرآن یک زن و مرد مؤمن و باحیا کسی است که مهارت و قدرت نگهداری از چشمان خود را داشته باشد و به هر چیزی که شایسته نیست نگاه نکند، کما اینکه خدای متعال در قرآن کریم این چنین امر کرده است
در واقع اگر کسی طالب زندگی ارزشمند و زیباست می‌بایست ملکه حیا و شرم را در وجود خود تقویت کند، کما اینکه در روایتی از امام علی (علیه‌السلام) حیا عامل نزدیکی به هر زیبایی معرفی شده است. حیا و شرمی که محصول و خروجی آن عفت و پاکدامنی است.
بالاترین درجه حیا و عفت
در فرهنگ اخلاق و علوم اسلامی حیا دارای انواع و مراتب مختلفی است، برخی افراد دایره حیا و عفت آنها تنها در رویارویی با مردم بروز و نمود می‌نماید، به عبارت دیگر بسیاری از اوقات، افراد در حضور دیگران شرم و حیا دارند که کار منافی عفت و حیا انجام دهد، هر چند این رویه قابل تحسین است، ولی این سوال در ذهن تداعی می‌شود که آیا این چنین افراد با حیایی در خلوت هم قدرت و توانایی اجتناب از رفتاری ناپسند را دارند یا خیر؟
در موارد زیادی جواب این سوال منفی است، از این رو در روایتی از امام علی (علیه‌السلام) نقل شده است که زیباترین درجه «حیا» زمانی اتفاق می‌افتد که انسان در حضور دیگران بلکه در خلوت و از خود شرم داشته باشد که کار منافی عفت انجام دهد. البته بالاترین درجه حیا، درک و فهم حضور خدا در زندگی و شرم داشتن از اوست.
در واقع یک ناظر درونی در فرهنگ اخلاق بسیار اهمیت دارد، تا انسان این قدرت و ناظر درونی خود را تقویت نکند، نمی‌تواند درجات اخلاص و تقوای الهی را در وجود خود بهبود ببخشد. به نظر می‌رسد کسانی که از خود حیا نمی‌کنند، خودِ خویش را فراموش کرده‌اند، و به ارزش آن پی نبرده‌اند، در اینجاست که مساله «خود فراموشی» رخ می‌دهد و تاثیر خود را در رفتاری اخلاقی نشان می‌دهد.
اقسام حیا و عفت در فرهنگ اخلاق
در فرهنگ اخلاق حیا دارای انواع و اقسام مختلفی است، از جمله‌ای این موارد عبارتند از:
۱-حیای چشم
در فرهنگ قرآن یک زن و مرد مؤمن و با حیا کسی است که مهارت و قدرت نگهداری از چشمان خود را داشته باشد و به هر چیزی که شایسته نیست نگاه نکند، کما اینکه خدای متعال در قرآن کریم این چنین امر کرده است: «قُلْ لِلْمُؤْمِنینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِمْ... وَ قُلْ لِلْمُؤْمِناتِ یَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصارِهِن، ...؛ [نور، ۳۰ و ۳۱]به مؤمنان بگو چشم هاى خود را (از نگاه به نامحرمان) فرو گیرند، .. و زنان مؤمن را بگو که دیدگان خویش را فرو دارند»
اعتراف و آگاهی دشمنان به حیا و عفت امام علی (ع)
در منابع تاریخی نقل شده است وقتی در جنگ صفین عمروبن‌عاص با امام مواجه شد، وقتی که متوجه شد توان ایستادگی در برابر امیرالمؤمنین را ندارد از آنجا که از حیا و جوانمردی حضرت باخبر بود برای نجات خود فوراً کشف عورت کرد، او با این کار حضرت را از تعقیب خود منصرف کرد و به طوری که امام چشم خود را فرو بست و از او روى گردان شد.
در واقع حیا و عفت امام علی (علیه‌السلام) اجازه نمی‌داد به عورت دیگران نگاه کند، عبدالفتاح عبدالمقصود که یک نویسندة سنى مذهب است، در زمینه انصراف امام از کشتن عمروعاص می‌نویسد: «امام حاضر نشد دست‌هاى خود را به خون پیاده بى سلاح افتاده‌اى بیالاید و از روى کرامت و عفت او را رها کرد.»
در روایتی از امام علی (علیه‌السلام) نقل شده است که زیباترین درجه «حیا» زمانی اتفاق می‌افتد که انسان در حضور دیگران بلکه در خلوت و از خود شرم داشته باشد که کار منافی عفت انجام دهد
۲-حیای تن و پوشش
خدای متعال انسان را اشرف مخلوقات خلق کرده است از این رو نمی‌پسندد که همچون حیوانات اندام و فروج خود را آشکار سازد، و همچون چارپایان در جامعه و انظار مردم حاضر شود. «یَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَ لا یُبْدینَ زینَتَهُنَّ إِلاَّ ما ظَهَرَ مِنْها وَ لْیَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلى جُیُوبِهِنَّ وَ لا یُبْدینَ زینَتَهُنَّ إِلاَّ لِبُعُولَتِهِن.. [نور، آیه ۳۱]و شرمگاه هاى خود را- از دید دیگران- نگاه دارند و [جاهاى]آرایش و زیور خویش را آشکار نکنند مگر آنچه پیداست- مانند چهره و دست و روى پا-، و مقنعه هاشان را بر گریبانهاشان بیندازند و زیور و آرایش خود را آشکار نکنند مگر براى شوهرانشان»
۳-حیای عفت گفتاری و شنیداری
شرم وحیای گفتاری نیز دارای انواع و اقسام مختلفی است، اینکه انسان به این درجه از اخلاق و مهارت گفتاری رسیده باشد که سخن به نیکی و درستی بگوید و زبان را به گونه‌ای نچرخاند که در دیگران احساس ناخوشایند به وجود آید، و یا اینکه در مقابل نامحرم به گونه‌ای نازک و دلربا چیزی بر زبان جاری نکند که موجب سستی طرف مقابل شود. «فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ؛ [احزاب/۳۲]پس به گونه اى هوس انگیز سخن نگویید» اینکه در منابع روایی نقل شده است که امام علی (علیه‌السلام) ابا داشت به زنان جوان سلام گوید می‌تواند مرتبه از این حیای گفتاری باشد.
منبع: تبیان
انتهای پیام/4001
انتهای پیام/
