نشست شانگهای ۲۰۱۸ و مسئله عضویت ایران؛ کدام اعضا مخالفند؟

به گزارش گروه رسانه های دیگر آنا، سابقه پایه‌گذاری سازمان همکاری شانگهای به اجلاس سال 1996 سران کشورهای روسیه، چین، تاجیکستان، قزاقستان و قیرقیزستان در شانگهای بازمی‌گردد که معاهده‌ای را برای "تعمیق اعتماد نظامی در مرزهای منطقه" امضا و نهادی موسوم به گروه پنج را تأسیس کردند.

با قبول عضویت ازبکستان در سال 2001، این گروه نام خود را به سازمان همکاری شانگهای تغییر داد.

سازمان همکاریهای شانگهای اهداف خود را همکاری‌های امنیتی در آسیای میانه از جمله در زمینه مبارزه با تروریسم، جنبش‌های جدایی‌طلبانه و افراط‌گرایی مذهبی اعلام داشته است.

سازمان همکاری شانگهای همچنین گسترش همکاری‌های اقتصادی و مبادلات فرهنگی را از جمله هدف‌های خود اعلام کرده است.

با وجود این، بیشتر تمرکز این سازمان به‌روی مسائل اقتصادی و سیاسی بوده اما طی چند سال گذشته اعضای این سازمان بر توسعه همکاریهای نظامی و امنیتی و اقدامات عملی در این زمینه نیز تأکید کرده‌اند. این مسئله باعث افزایش روزافزون اهمیت همکاریهای منطقه‌ای در قالب سازمان شانگهای شده است و کشورهای دیگر نیز تمایل خود را برای عضویت کامل در این سازمان اعلام کرده‌اند.

علاوه بر اعضای اصلی، ابتدا مغولستان در سال 2004 و یک سال بعد ایران، پاکستان، هند و افغانستان در سال 2012 و پس از آن بلاروس به‌ عنوان عضو ناظر به سازمان ملحق شدند.

پاکستان و هند در سال 2015 خواستار ملحق شدن به سازمان شانگهای به‌عنوان عضو اصلی شدند و دو سال بعد در نشست آستانه در سال 2017 عضویت آنها رسماً از سوی اعضا مورد تأیید قرار گرفت.

نکته جالب در این زمینه این است که ایران بسیار زودتر از هند و پاکستان درخواست عضویت خود را ارائه کرده بود اما تا کنون موفق به عضویت در این سازمان مهم منطقه‌ای نشده است و همچنان به‌عنوان عضو ناظر فعال است.

سازوکار پذیرش عضو جدید در این سازمان منوط به رأی موافق همه اعضا است، همچنین از جهت اداری و حقوقی هم باید شرایط و مقررات دوجانبه میان سازمان و کشور متقاضی عضویت فراهم شود و حدود 28 سند حقوقی میان طرفین تطبیق و امضا شود.

با این حال به‌دلیل نقش محوری و نفوذ دو قدرت بزرگ چین و روسیه در سازمان شانگهای، عضویت کشورهای دیگر بیشتر از هر چیز به موافقت و نظر مساعد این کشورها بستگی دارد و اگر پکن و مسکو چراغ سبز عضویت کشوری را نشان دهند موانع دیگر به‌سرعت قابل رفع است.

اهمیت شانگهای و ایران برای یکدیگر

نگاهی به استراتژی و فعالیتهای سازمان شانگهای طی سالهای گذشته نشان می‌دهد که رویکردهای منطقه‌ای و بین المللی جمهوری اسلامی ایران با اهداف و سیاستهای سازمان شانگهای کاملاً منطبق و همراستا است و با توجه به موقعیت ژئوپولیتیک و ژئواستراتژیک ایران، مسائل مربوط به حوزه انرژی و قدرت ایران به‌عنوان صادرکننده نفت و گاز، نقش ایران در مبارزه با تروریسم و توان اقتصادی این کشور، عضویت ایران در این سازمان علاوه بر منافع ایران در جهت تقویت منافع دیگر اعضای شانگهای نیز است.

مقابله با ایده جهان تک‌قطبی و مهار روند رو به گسترش حضور قدرت‌های فرامنطقه‌ای، به‌ویژه ناتو و آمریکا در فضای اوراسیا از طریق موازنه نرم و تحکیم همکاری‌های منطقه‌ای، مقابله با سه عنصر جدایی‌طلبی، افراط‌گرایی و تروریسم و نیز گسترش همکارهای اقتصادی به‌ویژه در بخش انرژی، از جمله مهم‌ترین اهداف سازمان همکاری شانگهای به‌شمار می‌رود.

این درحالیست که جمهوری اسلامی ایران نیز از بدو تولد یکی از مهمترین اهداف خود را حمایت از چندجانبه‌گرایی و مقابله با یک‌جانبه‌گرایی اعلام و این سیاست را همواره تعقیب کرده است.

آنچه بر اهمیت اهداف و برنامه‌های سازمان شانگهای افزوده است، تحولاتی است که طی سال‌های اخیر در فضای ژئوپولیتیک اوراسیا و مناطق پیرامونی آن روی داده است، تحولات مهمی چون امنیتی شدن فضای بین‌المللی پس از حادثه 11 سپتامبر، اشغال افغانستان، حضور مستقیم ناتو و ایالات متحده در منطقه آسیای مرکزی، گسترش فعالیت گروه‌های افراطی و تروریستی در افغانستان و پاکستان و مسائل مربوط به انتقال و امنیت انرژی، موجب توجه روزافزون جامعه جهانی به اهداف و برنامه‌های بازیگران سازمان همکاری شانگهای شده است. ایران به‌عنوان بازیگری مهم و تأثیرگذار در تحولات منطقه‌ای می‌تواند به پیشبرد منافع شانگهای در مواردی که ذکر شد کمک شایانی بکند.

با توجه به سیاستهای به‌شدت تک‌قطبی واشنگتن بعد از روی کار آمدن ترامپ طی یک سال گذشته، لزوم همکاری و فعالتر شدن سازمان شانگهای بیش از پیش ضروری می‌نماید.

خروج آمریکا از توافق هسته‌ای 2015 و به‌راه انداختن جنگ تجاری توسط آمریکا چالشهای سازمان همکاریهای شانگهای را بیشتر از گذشته افزایش داده است. نکته مهم درباره سیاستهای تازه ایالات متحده در سیاست خارجی این است که مستقیماً منافع ایران، روسیه و چین را نشانه گرفته است.

خروج واشنگتن از توافق هسته‌ای به‌صورت اتوماتیک باعث تقویت و نزدیکی بیشتر روابط میان پکن، مسکو و تهران شده است. به‌غیر از منافع اقتصادی، این سه کشور در راستای مقابله با تک‌قطبی‌سازی جهان توسط آمریکا نیز در یک جبهه هستند و در این زمینه با سیاستهای آمریکا در هر نقطه از جهان در حال تقابل هستند.

پذیرش عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای می‌تواند به این سازمان اعتبار و جان تازه‌ای ببخشد و به اعضای آن در راستای حل‌وفصل چالشها نیرو و اعتبار مضاعفی بدهد.

کار‌شناسان و تحلیلگران می‌گویند که مشارکت کامل تهران در فعالیت این سازمان باعث ایجاد چشم‌اندازهای جدید برای سازمان همکاری‌های شانگهای، تسهیل در تحقق مهم‌ترین پروژه‌های اقتصادی آن و تقویت مواضع سازمان هم در منطقه و هم در عرصه بین‌المللی خواهد شد.

موانع عضویت ایران در شانگهای

ایران در سال 2008 رسماً درخواست عضویت خود را به سازمان شانگهای ارائه کرده است. با وجود گذشت 10 سال از این درخواست، تهران همچنان عضو ناظر سازمان است، حال آنکه کشورهایی مثل پاکستان و هند در کمتر از دو سال موفق شدند به عضویت کامل این سازمان پذیرفته شوند.

تا پیش از حصول توافق هسته‌ای ایران و گروه 1+5، پکن و مسکو و برخی از اعضای دیگر تمایل چندانی برای عضویت ایران در سازمان شانگهای نداشتند و علت آن را قطعنامه‌های تحریمی سازمان ملل علیه ایران عنوان می‌کردند.

با وجود این، بعد از امضای توافق هسته‌ای و لغو همه قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران و خارج شدن ایران از ذیل فصل هفتم منشور ملل متحد، به‌نظر می‌رسید که مشکلات موجود بر سر عضویت ایران در سازمان شانگهای برداشته شده باشد، با این حال در اجلاسهای سال 2016 و 2017 نیز با پذیرفتن ایران در سازمان شانگهای مخالفت شد. این مسئله نشان داد که قطعنامه‌های سازمان ملل، بیشتر توجیهی برای عدم پذیرش ایران بوده است و دلایل دیگری نیز در این زمینه وجود دارد.

با این حال، روسیه بعد از امضای برجام تمایل خود را برای عضویت کامل ایران در این سازمان اعلام کرد و همچنان نیز از آن حمایت می‌کند. بختیار خاکیموف، نماینده ویژه ولادیمیر پوتین در سازمان همکاری‌های شانگهای (SCO) خرداد سال 96 در سخنانی تأکید کرد که مسکو پس از هند و پاکستان، ایران را به‌عنوان نامزد بعدی عضویت کامل در سازمان چندجانبه امنیتی، اقتصادی و فرهنگی همکاری شانگهای می‌داند. خاکیموف ضمن بیان این مطلب افزود: به‌اعتقاد روسیه پس از پیوستن هند و پاکستان به سازمان شانگهای، نامزد بعدی باید ایران باشد و این سازمان ایران را شریک طبیعی خود می‌داند.

با این اوصاف، در حال حاضر مهمترین مانع در راستای پیوستن ایران به شانگهای مخالفت چین است. برخی کارشناسان می‌گویند کهتنش‌های عمیق راهبردی و ایدئولوژیک ایران با غرب و کشورهای هم‌پیمان غرب در منطقه مهمترین علت مخالفت چین با عضویت ایران در شانگهای است. به‌گفته این کارشناسان، دولتمردان چین خواهان کشیده شدن رویکردهای ضدغربی ایران به سازمان همکاری شانگهای و برانگیختن حساسیت‌های آمریکا و متحدان منطقه‌ای آمریکا علیه سازمان همکاری شانگهای نیستند.

اما به‌راه انداختن جنگ تجاری توسط ایالات متحده، که یکی از اهداف اصلی آن چین است ممکن است باعث تجدید نظر پکن در برخی مناسبتهای جهانی و منطقه‌ای از جمله پیوستن ایران به سازمان شانگهای طی ماه‌های آینده شود.

از دیگر موانع موجود بر سر راه ایران در سازمان شانگهای، لابی‌های عربستان سعودی با برخی دیگر از اعضای سازمان شانگهای برای جلوگیری از عضویت کامل ایران در آن سازمان است.

خبرگزاری «ایزوستیا» در خبری از نشست آستانه در سال 2017 نوشت: همه کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای به‌جز تاجیکستان از تعمیق همکاری با ایران در چارچوب سازمان همکاری شانگهای حمایت می‌کنند.

به‌نوشته این روزنامه روسی، تاجیکستان مدعی است که ایران با حمایت از احزاب اسلام‌گرا در تاجیکستان، قدرت دولت مرکزی را به‌چالش می‌کشد. اما تحلیلگران معتقدند که با توجه به اولین سفر رسمی امامعلی رحمان رئیس جمهور تاجیکستان به عربستان در سال 2015، نباید از لابیهای ضدایرانی مقامات سعودی علیه ایران در این زمینه غافل شد.

منبع: تسنیم