لحظاتی با استادتمام سرحال و پرانرژی؛ بنیانگذار دانشگاه آزاد اسلامی گرگان 85 ساله شد

به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، عبدالقیوم ابراهیمی پسر آمنه اخوان‌ مهدوی و محمد اسماعیل ابراهیمی 19 بهمن 1311 در محله سرچشمه واقع در بافت قدیمی شهر گرگان دیده به جهان گشوده است؛ وی دوره آموزش ابتدایی را در چندین مکان مختلف(تحت عنوان دبستان عنصری) در محلات دوشنبه‌ای و نعلبندان(نزدیک مسجد جامع) و دوره 5 ساله دیپلم علمی و ششم(کلاس دوازدهم) طبیعی خود را در دبیرستان ایرانشهر در خیابان پاسداران فعلی گذراند؛ همچنین لیسانس و فوق لیسانس خود را در رشته زراعت و اصلاح نباتات از دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز اخذ کرد.

ابراهیمی پس از دانشگاه تبریز به پاریس فرانسه رفت و با تحصیل در رشته گیاه‌ شناسی و بیماری‌های گیاهی به اخذ گواهینامه از انستیتوی آگرنومیک پاریس و دکتری از دانشگاه پاریس در سال 1342 نائل آمد و در همان سال‌ها تحقیقات گسترده‌ای بر روی بیماری‌های گندم در ایران انجام داد.

وی پس از مراجعت به ایران، در شرایط دشوار اقتصادی، حدود یک سال در شرکت سهامی دانه‌های روغنی بهشهر در تهران به عنوان کارشناس آفات و بیماری‌های پنبه مشغول به کار شد و سپس از سال 1342 به عنوان دانشیار دانشگاه کشاورزی دانشگاه اهواز مشغول به کار شد.

ابراهیمی در سال 1347 برای گذراندن فرصت مطالعاتی عازم آمریکا شد که در این مسافرت علاوه بر برخورداری از بورس دولتی ایران، بورس تحصیلی آمریکا و بورس چهارهفته‌ای National Science Foundation بنیاد علمی بین‌المللی آمریکا را نیز دریافت کرد. وی در دانشگاه ایالتی امریکا در ایالت آیوا(Iowa) در شهر ایمز(Ames) مقاله بیماری نارون را با همکاری استادش منتشر کرد و دوره پیشرفته بیماری‌های گیاهی را در دانشگاه گذراند و به اخذ مدرک فوق دکتری (Postdoctoral) دست یافت.

ابراهیمی در سال‌های 55 - 1354 و 65- 1964 شمسی به مدت یک سال برای فرصت مطالعاتی به دانشگاه‌های ویسکانسین (Wisconsin) در شهر مدیسن(Madison) دانشگاه ایلینویز(Illinois) در شهر ماباین رفت و بر روی مقاومت تعداد دیگری از سبزیجات مهم و مقاومت نارون‌ها تحقیقاتی انجام داد. وی در مراجعت از آمریکا، بذر نارون چینی، مقاوم به مرگ نارون‌های مجتمع(اوجا و ملج) را به ایران آورد و پس از تکثیر در بسیاری از نقاط ایران گسترش داد؛ این درخت علاوه بر اینکه به مرگ نارون مقاوم است، سایه بسیار خوبی مثل بید مجنون دارد و در تمام نقاط ایران غیر از شهرهای سواحل خلیج فارس قابل رویش است.

متن زیر حاصل گفت‌وگوی کوتاه خبرنگار آنا با بنیانگذار و نخستین رئیس دانشگاه آزاد اسلامی واحد گرگان است.

ابراهیمی می‌گوید: «به لطف خداوند و به برکت خون شهدا، فرزندان و همسران صبور شهدای این انقلاب، این واحد دانشگاهی در کشور و استان گلستان جایگاه خاصی دارد و از هر لحاظ شایسته است تا برای موفقیت بیشتر آن کار و تلاش مضاعف را سر لوحه خود قرار دهیم.»

وی مشکلات کشور و دانشگاه آزاد را موقتی دانسته می افزاید: «برخی از این مشکلات توسط دشمنان ایران زمین بر ما تحمیل شده است و برخی نیز حاصل نقاط ضعف خودمان است که وظیفه ما در هر صورت تلاش دلسوزانه برای ترقی و پیشرفت کشور و دانشگاه است و نباید از آن غافل باشیم.»

بنیانگذار دانشگاه آزاد اسلامی گرگان که هشتاد و پنجمین بهمن زندگی خود را پشت سر می‌گذارد، بیان می کند: «سال ۶۶ این دانشگاه از صفر مطلق کار خود را شروع کرد و در کنار قدم‌های ناقابل حقیر تلاش همه رؤسا، استادان و کارکنان در طول این حدود سی سال آبرویی برای شهر گرگان و استان گلستان شده است.»

استادتمام واحد گرگان ابراز امیدواری کرد تا با هدایت دکتر سید علی طاهری رئیس فعلی واحد گرگان و با استفاده از تجارب ارزنده وی در دو دوره مسئولیت وکالت مردم گرگان و آق قلا در مجلس شورای اسلامی، واحد گرگان روند رو به رشد و ترقی خود را با سرعت بیشتری بگذراند.

وی خاطرنشان می کند: «راه‌اندازی دوره‌های ارشد و دکتری در سال‌های اخیر و حضور دانشجویان تحصیلات تکمیلی در این مقاطع در دانشگاه تأکیدی است بر ضرورت حضور تمام وقت اعضای هیأت علمی در دانشگاه و این مهم فقط با بنای ساختمانی جدید و یا تغییر کاربری بعضی از اتاق‌ها در ساختمان‌های موجود و با هدف اختصاص اتاق به اعضای هیأت علمی دانشگاه میسر می‌شود.»

رئیس سال‌های ۶۶ تا ۷۸ واحد گرگان و مدرس گروه زراعت و گیاه پزشکی اظهار می کند: «استان گلستان یکی از قطب‌های کشاورزی کشور است و ضرورت دارد تا واحد گرگان در کنار توسعه امکانات و آزمایشگاه‌های مختلف نیم نگاهی جدی نیز به توسعه فعالیت‌های زراعی و گیاه شناسی در آزمایشگاه‌ها و کارگاه‌های اختصاصی مختلف داشته باشد.»

ابراهیمی گفت: «به عنوان یک دانشگاهی از همه استادان دانشگاه می‌خواهم از کمک و یاری به دانشگاه دست برندارند و در جلسات مختلف نسبت به ارائه پیشنهادات سازنده در کنار نقدهای عالمانه همواره کوشا باشند.»

*محبوبه میرزاخانی