لحظاتی با خالق بزرگترین نقاشی کاه‌گل دنیا در دانشگاه آزاد اسلامی گناباد

گروه واحدهای دانشگاه آزاد خبرگزاری آنا _ محمدحمید مروی‌شهری؛ منصور مهدیزاده نقاش، کاریکاتوریست، عکاس و فیلم ساز، هنرمندی که آوازه و شهرتش از شهرستان و استان فراتر و حتی به آن طرف مرزها هم رسیده است و به سبب کارها و فعالیت هایی که دارد و حتی سبک برخی از این آثار که مختص خود اوست وی را می شناسند.

افتاده و به قول معروف خاکی است مردمی و بی غل و غش، کافیست یک بار با او برخورد داشته باشی انگار چندین سال است که شما را می شناسد، این هنرمند خلاق و مردمی دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد رشته جامعه شناسی دانشگاه آزاد اسلامی گناباد است.

وی را از دورانی که در مدرسه راهنمایی ابن سینا همکلاس بودیم و درس می خواندیم می شناسم. آن زمان مقداری هم شیطنت میز و نیمکت که گریبناگیر دانش آموز و حتی دانشجو می شود و سن و سال هم نمی شناسد، همراه داشت. چندی پیش یکی از فیلم هایش به جشنواره بین المللی فیلم رشد راه پیدا کرد.

منصور مهدیزاده متولد 1347 شهرستان گناباد است. متاهل و دارای دو فرزند، یک پسر و یک دختر، دبیر آموزش و پرورش و در رشته هنر از دانشگاه هنر تهران در مقطع کارشناسی فارغ التحصیل شده و اکنون دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد رشته جامعه شناسی دانشگاه آزاد اسلامی گناباد است.

با او به گفت‌وگو می نشینم و می پرسم چه شد که نقاش شدی؟ مهدیزاده پاسخ داد: اولین جرقه نقاش شدن بر می گردد به وقتی که هفت ساله بودم و با عمویم با پیکان جوانان بنفش دوستش به قلعه فرود که یکی از آثار قدیمی و گردشگری شهرستان است رفته بودیم در برگشت عمویم نقاشی از فضای آنجا و کوه ها و پیکان که در دامنه کوه پارک شده بود کشید که بسیار برای من جالب بود به حدی که ذوق زده شدم و این باعث شد تا در کانون فکری کودکان و نوجوانان که به تازگی و در نزدیکی منزلمان افتتاح شد عضو شوم. کانون هم که دارای امکانات خوبی بود انگیزه های مرا دوچندان کرد.

وی اضافه کرد: اوایل انقلاب مربی کانون آقایی بود به نام شریفی از شهرستان تربت حیدریه، او وقتی کارهای مرا می دید بیشتر مرا تشویق می کرد یک روز یک جفت راکت تنیس روی میز همراه توبش به من داد و گفت هر وقت داماد شدی و زن گرفتی اینها را به زنت هم نشان بده. از قضا سال 75 که ازدواج کردم هنوز یک راکت برایم مانده بود و داستان مربی کانون را برای همسرم تعریف کردم.

منصور زبان شیوا و خاطرات بسیاری دارد. می گوید آبان سال 1358 بود و شب هشتم محرم، داخل اتاق بودم و داشتم طبق معمول نقاشی می کشیدم که مادرم وارد شد در همین لحظه به شدت تکان خوردم به ماردم گفتم ولم کنید چرا تکانم می دهید نقاشی ام را خراب کردید. مادرم گفت: بلند شو بچه زلزله شده و خودش پا به فرار گذاشت در همین حال به یاد دمپایی هایم که دو روز قبل بعد از کلی التماس هایی که به بابام کرده بودم برایم خریده بود افتادم با توجه به اینکه همه مرا صدا می زدند که سریع به حیاط بروم من دنبالم دمپایی می گشتم دمپایی ها را زیر بغل گرفتم و بعد به حیاط آمدم تا چنانچه خانه مان بر اثر زلزله خراب شد دمپایی ها زیر آوار نماند که این موضوع کلی باعث خنده خانواده ام شد.

منصور از رزمندگان 8 سال دفاع مقدس هم هست که بنا به گفته خودش، 18 ماه و 10 روز جبهه دارد از آن زمان گفت که سال 65 و قبل از عملیات کربلای 2، شهید کاوه آمده بود که نیروها را از نزدیک ببیند به من که رسید گفت: کارت چیه و من در پاسخ گفتم: نقاشی می کنم و شهید کاوه گفت، نقاشی ساختمان و در جواب گفتم نه، طراحی و نقاشی می کنم که برایم آرزوی موفقیت کرد.

از او پرسیدم در رسم کاریکاتور هم هنری داری که خاطرنشان کرد که از سال 1365 علاقه مند به کار کاریکاتور شدم و اولین کاری که کردم کاریکاتور انتقادی از فرمانداری آن موقع گناباد بود که کم مانده بود برایم دردسرساز هم بشود و اولین نمایشگاه کاریکاتورم را هم در سال 67 در منطقه عملیاتی مهاباد در لشکر ویژه شهدا برپا کردم که فوق العاده مورد استقبال رزمندگان قرار گرفت و خوشحال بودم که رزمندگان عزیزمان به قول معروف با کاریکاتورهایی که کشیده بودم حال می کنند.

مهدیزاده ادامه داد: سال 67 در اولین جشنواره هنرهای تجسمی جوانان کشور در بخش کاریکاتور شرکت کردم و در بخش منطقه ای آن به مقام نخست دست پیدا کردم و در بخش سراسری مقام دوم را به خود اختصاص دادم. سال 68 فعالیت هنری خود را با وزارت کشاورزی شروع کردم و در نمایشگاهی که با موضوع ترویچ کشاورزی در مرکز استان داشتم در بازدیدی که وزیر وقت کشاورزی دکتر کلانتری و مدیران استان ها داشتند آثار من مورد توجه آنان قرار گرفت و این باعث شد که با استان های زیادی در این زمینه همکاری داشته باشم که می توان به برپایی نمایشگاه در استان های یزد، اصفهان، چهارمحال و بختیاری، کرمان، فارس و خراسان اشاره کرد.

به منصور گفتم با این همه مشغله و فعالیت که داشته و داری همسر و فرزندانت گلایه و شکایتی ندارند و آیا به کارها و هنرهای تو علاقه ای نشان می دهند؟ می گوید: بچه ها بله، پسرم محمد جواد که سال آخر دبیرسان است عکاس خبری، گرافیست و فیلم ساز است و دخترم هم با وجود سن و سال کم علاقه نشان می دهد و هر زمان که موفقیتی را کسب می کنم همه با من همراهی می کنند اما خدا نکند که دور و برم یا خانه بر اثر کارها و فعالیت هایم شلوغ باشد آن وقت است که همسرم که او هم دبیر آموزش و پرورش است می داند و من و کارهایم و تمامی آنچه را که از کودکی به دست آورده ام و برایش تلاش کرده و جنگیده ام، آماج حمله های او می شود. با کمی مکث می گوید: همه موفقیت هایم را مدیون خانواده ام و بویژه همسرم می دانم و اگر حمایت ها و تشویق های آنان نبود نمی دانم چه می شد.

با منصور دوباره به فعالیت هایش پرداختیم و اینکه او سال 1372 وارد دانشگاه هنر تهران می شود و فعالیت های هنری خود را در مرکز هم تعطیل نمی کند با روزنامه ایران در زمینه کاریکاتور و با شبکه یک تلویزیون در برنامه صبح بخیر ایران همکاری می نماید.

منصور می گوید: در سال 1376 فارغ التحصیل می شود و عنوان پایان نامه اش که نقاشی بر روی کاه گل است تحولی در فعالیت های هنریش ایجاد می کند.

به اینجا که می رسیم گفتم کار نقاشی بر روی کاه گل در دانشگاه آزاد اسلامی گناباد داشتی از آنها بگو: بله در سال 1376 بنا به پیشنهاد دکتر افضلیان رئیس وقت واحد گناباد، بزرگترین نقاشی روی کاه گل دنیا را در ساختان اداری و آموزشی آن موقع و ساختمان آموزشی و دانشجوئی و فرهنگی شهید دکتر شهریاری کنونی کشیدم اگر چه ساخت و سازهایی در آن قسمت شده است، اما هنوز هم می توانید این طراحی را ببینید.

سال 84 نیز مرحوم دکتر هجرتی که پس از دکتر افضلیان ریاست واحد گناباد را عهده دار شد پیشنهاد کرد که بر روی دیوار همین ساختان و در محوطه فضای باز دانشگاه نقاشی خانه های سنتی و مزارع زعفران را به سبک نقاشی کاه گل طراحی کنم که اکنون و پس از 12 سال با وجود آفتاب های داغ تابستان و سرماها و بارندگی های فصل زمستان، این اثر وجود دارد هرچند که از کیفیت رنگ آن کمی کاسته شده است.

آقا منصور چندین نمایشگاه نقاشی بر روی کاه و گل در جای جای کشور نیز داشته است و از آن فیلم های مستندی هم ساخته که از سیمای جمهوری اسلامی پخش شده است. در این زمینه نیز می گوید: این آثار و بیش از اینها به کشورهای آلمان، فرانسه، انگلستان و آمریکا برای نمایش برده شده است که در بخش اخبار سراسری 11 مرداد 96 به آن پرداخته شد.

مهدیزاه با هیجان خاصی گفت: بعد از 19 سال که کار نقاشی روی کاه گل انجام می دهم به تازگی رنگی را یافته ام که به جرات می گویم تا یکصد سال کیفیت و اثرش را از دست نخواهد داد و با همین رنگ نقاشی محوطه دانشگاه را بازسازی خواهم کرد.

از منصور خواستم که کمی از آثار و فعالیت های هنریش فاصله بگیریم. پرسیدم چه شد که با وجود فعالیت های هنری رشته جامعه شناسی را انتخاب کردی؛ رشته ای که ارتباطی با فعالیت هایی که به آن مشغول است ندارد؟ جواب می دهد: در سر کلاس درس به دانش آموزانم که مدارج علمی و دانشگاهی را طی خواهند کرد می اندیشیدم و با خود گفتم چرا خود من به تحصیل ادامه ندهم و برای همین دانشگاه آزاد اسلامی گناباد را انتخاب کردم و اینکه می گویی رشته جامعه شناسی ارتباطی با کارهای هنری من ندارد مخالف آن هستم چراکه من فیلم می سازم، عکس می گیرم، نقاشی می کنم و اینها همگی مرتبط با جامعه و مردم است از همه مهمتر کاریکاتور مرتبط با جامعه شناسی است و این رشته می تواند کمک خوبی به من در خلق کارهایم داشته باشد.

از منصور مهدیزاده پرسیدم از انتخاب دانشگاه آزاد اسلامی گناباد برای ادامه تحصیل راضی هستی؟ جواب می دهد: دانشگاه آزاد اسلامی اولین مرکز آموزش عالی گناباد است با فعالیتی حدود 32 سال، زمانی که تاسیس شد مثل اکنون این همه دانشگاه و مرکز آموزش عالی در شهرستان نبود. یادتان می آید از جای جای ایران اسلامی برای ادامه تحصیل دانشجویان به گناباد می آمدند سابقه برپایی چندین کنفراس ملی را دارید که عکس هایی را تهیه کرده ام که در آرشیوم موجود است همه اینها و بیش از اینها مایه مباهات ما گنابادی ها است خدماتی که این مجموعه به شهرستان داشته و دارد بر همگان مبرهن و آشکار است و پیشرفت و اعتلای آن آرزوی هر شهروند متعصب گنابادی است.

مهدیزاده با اینکه قصد دارد تا پایان سال 96 دو نمایشگاه نقاشی با موضوعات مختلف در دانشگاه آزاد اسلامی واحد گناباد برپا کند خواسته ای هم از مسئولان واحد دارد و آن اینکه نسبت به ایجاد رشته های علوم انسانی در مقاطع تحصیلات تکمیلی که چند سالی است با جدیت دنبال می شود شتاب بیشتری بدهند.

برای منصور مهدیزاده دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد رشته جامعه شناسی دانشگاه آزاد اسلامی گناباد این هنرمند خلاق و توانمند که سه سال متوالی است فیلم های مستند کوتاه او به جشنواره بین المللی فیلم رشد راه پیدا کرده است و در سال 1394 یکی از فیلم او مقام سوم این جشنواره را از آن خود کرده است آرزوی بهترین ها را داریم.