«عاشقانه‌های ناآرام» فاجعه‌ای است که پرده از روی خلأیی دهشتناک کنار زد

به گزارش گروه فرهنگی آنا و به نقل از خانه تئاتر، متن بیانیه بدین شرح است: «بالاخره مدیریت ناکارآمد، غیر کارشناسانه و گمراه کننده فرهنگی در حوزه تئاتر و غفلت چند ساله­ خانه­ تئاتر در تعریف و ایجاد جایگاه واقعی هنر تئاتر و ضرورت های واقعی آن پرده از روی این خلأ دهشتناک کنار زد و فاجعه­ ای به بار نشست که نامش عاشقانه ­های ناآرام است.

از زمانی که سهم و حق تئاتر از حمایت­ های فرهنگی دولت از دفترحساب و کتاب دستگاه عریض و طویل وزارتخانه ­ها و نهادهای مرتبط پاک شد، تالارهای دولتی و نیمه دولتی و متعلق به سازمان های شهری بنابر ادعای مدیرانشان مجبور شدند مخارج سنگین اداره­ خود را از برنامه­ های اجرایی درآورند و بار این مخارج را که حتی حقوق کارمندانشان را نیز شامل می ­شود به اجبار بر دوش نحیف تئاتر بگذارند. امری که چند نتیجه­ پیش بینی شده و فاجعه بار خواهد داشت:

نخست اینکه، تئاتر برای تامین هزینه­ های خود و نیز کشیدن بار هزینه ­های سالن، به کشاندن هرچه بیشتر تماشاگران به سالن رو خواهد کرد و گیشه و فروش هر چه بیشتر آن اصل حیات تئاتر قرار خواهد گرفت. امری که آسیب­ های آن بی­شمارند و در نهایت از هنر تئاتر چیزی جز یک فعالیت اجرایی پرزرق و برق و درآمدزا باقی نخواهد گذاشت.

نگاهی به قیمت عجیب و باورنکردنی یکصدهزارتومانی بلیت همین نمایش «عاشقانه ­های ناآرام» به خوبی بیانگر این پیش بینی فاجعه آمیز است.

دومین نتیجه­ فاجعه بار حمل اجباری بار هزینه­ های سالن توسط هنرمندان تئاتر، کشیده شدن پای افرادی به تئاتر است که جز پول و سرمایه هیچ چیز دیگری ندارند. سابقه، تجربه و حسن شهرت هنری افراد در حوزه­ تئاتر که زمانی مهم­ترین عامل و متقاعدکننده ­ترین مجوز برای اجرای تئاتر شمرده می­‌شد اکنون به طور کامل نادیده گرفته شده و این علاوه بر ضعف و ناکارآمدی مدیریت فرهنگی به غفلت خانه تئاتر نسبت به وضع قوانین ارزشیابی کسانی که متقاضی اجرای نمایش اند و پیدا کردن ساز و کار اجرایی شدن این قوانین برمی­ گردد. ضعفی که کانون کارگردانان خانه­ تئاتر اکنون بیشتر از همیشه به آن وقوف یافته و نسبت به برطرف کردن آن خواهد کوشید.

اما سومین نتیجه­ فاجعه بار درآمدزا کردن تئاتر، تخریب و به اضمحلال کشاندن نفس هنر تئاتر و زدودن هویت اندیشمندانه­ این هنر شریف است که تاکنون از دستبرد تجارت مآبی و شهرت طلبی شهرت طلبان و سرمایه ­داران در امان مانده بود.

فضای تئاتر حداقل در چند سال گذشته فضای امنی تلقی می ­شد برای طرح واقع بینانه مسائل اجتماعی و فرهنگی و تاریخی که تماشاگر کمتر در مدیوم­ های دیگر شاهد آن بود. این امری است که در همه جای دنیا وجود دارد و تئاتر، متمایز از دیگر هنرهای نمایشی هنری است که خواست عالی مخاطب را برآورده می ­کند نه صرفا خواست­ه ای سطحی و سرگرمی خواه او را.

متاسفانه در حال حاضر شرایط به گونه ­ای رقم می ­خورد که تئاتر نه تنها از هنری اندیشه ورز و فرهیخته ­گرا به هنری پست و سطحی و سرگرم کننده گراییده که آینده­ این هنر نیز با سیاست گذاری­ ها و تصمیمات اشتباه و ضد فرهنگی و تجارت مآبانه­ مدیریت فرهنگی که مدیریت ناکارآمد بنیاد رودکی یکی از نمونه­ های درخشان آن است، هدف تخریب قرار گرفته است.

فاجعه، دیگر در راه نیست بلکه اتفاق افتاده است. فاجعه ­ای به نام عاشقانه­ های ناآرام که آنچه را از تئاتر می­ گیرد عشق و آرامش است.

کانون کارگردانان خانه­ تئاتر»