گفت و گو با بانوی اول مسابقات قهرمانی آسیا؛
بسکتبالیست معلولی که قهرمان قایقرانی شد!
«رویا سلطانی» قایقران معلول زنجانی تیم ملی بانوان است که توانست در مسابقات قهرمانی آسیا در کشور تایلند دو مدال طلا و نقره کسب کند. با این دخترقهرمان گفتگو کردیم.
به گزارش گروه رسانه‌های دیگر آنا، در روزهایی که اخبار فوتبالی در راس همه اخبار قرار دارند و حتی از سیاست پیشی گرفته‌اند در گوشه و کنار ورزش ایرانی اتفاقات زیادی افتاده‌است که همیشه زیر سایه فوتبال نادیده گرفته می‌شود. مانند اولین مدال طلای تیم قایقرانی بانوان ایران که «رویا سلطانی» دختر قهرمان زنجانی بدست آورد. خانم سلطانی تا به حال در دو ورزش قایقرانی و بسکتبال ملی پوش بوده‌است و در هردو نیز توانایی‌های خود را نشان داده‌است. به بهانه دو مدال خوشرنگ این دختر قهرمان در مسابقات قایقرانی قهرمانی آسیا در دو رشته کایاک و ووآ با این دختر زنجانی گفتگو کردیم.
خانم سلطانی از خودتان برایمان بگویید. چه زمانی تصمیم گرفتید ورزش کنید و چطور شد که رشته قایقرانی را انتخاب کردید؟
من متولد ۱۳۵۹ در استان زنجان هستم و در حال حاضر کارمند دانشگاه علوم پزشکی زنجان هستم. پیش از قایقرانی در بسکتبال فعال بودم. اما خیلی دوست داشتم در یک رشته انفرادی هم فعالیت کنم. و وقتی فهمیدم که معلولین هم قایقرانی دارند بسیار مشتاق شدم که در این رشته فعالیت کنم. خوشبختانه آقای کمال عشق که مسئول هیئت جانبازان معلولین ما بودند بسیار مرا کمک کردند و توانستم در کایاک تعادل بگیرم و توسط آقای مهدوی نیا هم استعدادیابی شدم و به تیم ملی دعوت شدم. به من گفتند مطمئنم در این راه پیشرفت می‌کنی و خدا رو شکر نتیجه خوبی داد و توانستم موفق شوم.
ما سابقه چنین مدالی داشتیم؟
قبلا در مسابقات آسیایی اینچئون توانستیم با همکاری بچه‌ها مقام را برنز را کسب کنیم.
خودتان هم حضور داشتید؟
نه من قایقرانی تا به حال شرکت نکرده بودم و در حال حاضر یکسال و نیم است که در این رشته کار می‌کنم و بعد از اینکه به اردوی تیم ملی رفتم توانستم مدال طلا و نقره کسب کنم.
پیش از شما هم مدال طلا و نقره داشتیم؟
نه من اولین کسی بودم که توانستم این مدالها را برای قایقرانی بانوان ایران بیاورم.
دلیل معلولیت شما چیست؟ چطور برایتان اتفاق افتاد؟
دلیل معلولیت من فلج اطفال است. در چهارسالگی دچارتب شدم و در نهایت هردوپای من به مشکل خورد و تا دوران دبیرستان به هیچ ورزشی نرفته بودم و بعد توسط هیئت جانبازان و معلولین وارد ورزش شدم و فعالیت‌هایم را آغاز کردم و بسکتبال را انتخاب کردم.
در بسکتبال چطور ورزشکاری بودید؟ توانستید مثل قایقرانی موفق باشید؟
بله در بازیهای آسیایی اینچئون امتیازآورترین گلزن ایران من بودم.
پس در دو رشته لباس تیم ملی پوشیدید. هنوز هم بسکتبال را ادامه می‌دهید یا اینکه قایقرانی جای بسکتبال را برایتان پر کرده‌است؟
خب در کنار قایقرانی بسکتبال کمرنگ‌تر شده‌است. در حال حاضر هم برای تیم ملی بسکتبال دعوت شدم. بازیهای آسیایی جاکارتا کایاک ندارد. ولی هنوز هیچ تصمیمی نگرفتم. مردادماه مسابقات جهانی برای قایقرانی داریم که دوماه بعدش هم مسابقات جهانی بسکتبال آغاز می‌شود. واقعا مانده‌ام که چه کار کنم.
کدامشان را بیشتر دوست دارید؟
واقعا هردو را دوست دارم. بسکتبال یک ورزش تیمی و هیجان انگیز است. قایقرانی هم ورزش انفرادی و آرامشبخشی است.
برای المپیک برنامه دارید؟
اگر در بازیهای جهانی پرتغال خوب نتیجه بگیرم به المپیک ۲۰۲۰ دعوت می‌شوم.
با این همه مشغله و انجام دو رشته چه کار می‌کنید؟ اطرافیان از شما حمایت می‌کنند؟
با برنامه‌ریزی‌هایی که کردم تقریبا به همه کارهایم می‌رسم. همکاران هم واقعا همکاری داشتند و کمک کردند که بتوانم در این اردوها حضور داشته باشم. واقعا همگی خوشحال می‌شوند و حتی به استقبال من آمدند.
به عنوان یک ورزشکار قهرمان از وضعیت خودتان و ارتباط با مسئولین راضی هستید؟
بله خوشبختانه با اینکه من هیچ وقت مسابقات برون مرزی نداشتم اما به من اعتماد کردند و برای من قایق تهیه کردند و مرا به مسابقات اعزام کردند و من واقعا از این اعتماد خوشحالم.
بعد از قهرمانی شما معلولینی که شما را می‌شناختند چه واکنشی نشان دادند؟
در هیئت جانبازان و معلولین همه معلول هستند و متاسفانه همچنان در نسل جدید هم شاهد معلولیت‌ها هستیم. همه کسانی که قطع عضو می‌شوند وقتی ما را می‌بینند خوشحال می‌شوند و می‌فهمند که معلولیت پایان راه نیست.
حالا آرزوی ورزشی شما چیست؟ چیزی که به آن فکر می‌کنید و برایش تلاش می‌کنید؟
واقعا آرزو دارم در المپیک ۲۰۲۰ مدال بگیرم.
منبع: مهر
انتهای پیام/
