مدیران دولتی هیچ علاقه‌ای به حفاظت از میراث تاریخی ندارند

علی اصغر بدیعی در گفتگو با خبرنگار گروه فرهنگی خبرگزاری آنا با اشاره به روایت سازمان میراث فرهنگی، که در استان اصفهان بیست هزار اثر تاریخی وجود دارد و از این میان بیست بنای تاریخی هم آباد نیست می‌گوید: وضعیت نابسامان ابنیه تاریخی دلیلی جز عدم توانایی و کمبود بودجه کافی میراث فرهنگی ندارد. با این‌که از نظر کارشناسان میراث فرهنگی مالک بهترین و زیباترین مجتمع میراث فرهنگی هستم اما هیچگونه حمایتی در خصوص حفظ و نگهداری این بنا نمی‌کنند.

وی مدعی است که یازده سالی سختی و مرارت کشیده تا توانسته‌است این بنا را که به گفته کارشناسان میراث فرهنگی، به بهترین شکل ممکن مرمت کند.

علی اصغر بدیعی بزرگترین مشکل میراث را جمع‌آوری اسناد مالکیت آن می‌داند و می‌گوید: «یک خانه تاریخی 30 ورثه دارد و از این میان چندین نفر در خارج از کشور هستند و از سویی دیگر هیچ یک تمایل ندارند که آن خانه‌تاریخی را احیا و یا به فروش رسانند و یا حتی برای انجام کاری با هم به اتفاق نظر برسند.»

وی که از نزدیک با سختی‌ها و مشقت‌های نگهداری بناهای تاریخی آشناست، اظهار می‌کند: «متأسفانه از نگاه دولت و ملت ابنیه تاریخی مشتی خشت خام است که مخروبه و مامنی برای افراد معتاد و خلافکار است. یکی دیگر از مسائل موجود در احیا و حفظ خانه‌های تاریخی این است که امروزه هیچ‌کس حاضر نیست تا برای ابنیه تاریخی هزینه صرف کند. میراث فرهنگی بخشی است که از سوی دولت فراموش‌شده و این در حالی است که میراث گذشتگان نشانگر فرهنگ یک ملت است. این میراث گذشتگان است که نشان می‌دهد که ما چه کسی هستیم و از چه فرهنگی برخوردار هستیم، با این حال نه بودجه‌ای برای حفظش اختصاص داده می‌شود و نه حمایتی برای نگهداری‌ آنها انجام می‌شود و نه به طور کل مدیران ما علاقه‌مند به صیانت از آن هستند.»

بدیعی همچنین با اظهار تاسف نسبت به این‌که مسئولان ما تمایلی ندارند که نشانه‌ای از گذشته باقی بماند و مردم نسبت به تمدن این سرزمین، سبک زندگی و نوع نگرش ساکنان این سرزمین اطلاعاتی کسب کنند، می‌گوید: «میراث فرهنگی می‌تواند دست به جمع‌بندی بزند و به وراث بگوید که در این بنای تاریخی سکونت داشته باشد و مانع خرابی هرچه بیشتر آن شود. دولت هیچ اهمیتی نسبت به خانه‌های تاریخی قائل نمی‌شود و من هم بر اساس عشقی که به بناهای تاریخی داشتم، سرمایه و سهام خود را از بزرگترین واحد تولید صنعتی بتن بیرون کشیده‌ام و صرف مرمت این خانه قدیمی کرده‌ام.»

وی که بر اساس دغدغه شخصی‌اش، سالها برای بازسازی سرای بدیع هزینه صرف کرده می‌گوید: «من عاشق بودم و اعتماد داشتم و این بزرگترین اشتباه است. من به پشتوانه قول دولت وقت نسبت به تخصیص وام برای بناهای تاریخی وارد این حوزه شدم و پس از خریداری بنا از چندین ورثه متوجه شدم که حمایتی در کار نیست و به همین دلیل تمام سرمایه خود را از دست دادم. در حقیقت من نابودی خود را ناشی از وعده‌های دروغین دولت می‌دانم که من را مجبور به کاری کرد که چیزی جز ورشکستگی به دنبال نداشت. من در سرای بدیع 300 جانمایی هنر ایران کردم و برای هنر مردم سراسر کشور فضایی را در نظر گرفتم که هزار هنرمند را شاغل می‌کند و بیش از نیمی از آنها را هم بانوان هنرمند تشکیل می‌دهند، با این حال دولت هیچ کمکی در این خصوص نمی‌کند.»