کارگردان «تنهایی پرهیاهو» در گفت‌وگو با آنا:
اعتقادی به حرفهای تاریخ مصرف گذشته ندارم/ «تنهایی پرهیاهو» نمایشی برای ارتباط با نسل جدید
امیرکاوه آهنین جان گفت: «در هم تنیدگی متن و شکل اجرایی «تنهایی پرهیاهو» باعث کاهش مدت زمان اجرا شده‌است.»
امیرکاوه آهنین جان که این روزها هم در نمایش «الیورتوئیست» بازی می‌کند و هم کارگردانی «تنهایی پرهیاهو» را برعهده دارد در گفت‌گو با خبرنگار فرهنگی آنا در خصوص همکاری‌اش با حسین پارسایی با بازی در «الیور توئیست» و همچنین اجرای «تنهایی پرهیاهو» در تماشاخانه ایرانشهر توضیحاتی ارائه کرده که می‌خوانید:
باتوجه به اینکه «الیور توئیست» اثری آشنا برای همه است، چقدر این شناخت توانسته در جذب بیشتر مخاطب کمک‌کننده باشد؟
نمایش «الیور توئیست» شهرت جهانی و تاریخی دارد و همه ما از دوران کودکی با آن آشنا هستیم، بنابراین مخاطب بر اساس تصویر ذهنی که از این اثر دارد برای تماشای این نمایش هم ترغیب می‌شود.
آیا تغییر در بازی‌ها توانسته در این امر هم تاثیرگذار باشد؟
اگرچه تغییر عمده‌ای نسبت به متن اصلی در نمایش ایجاد نشده ولی با توجه به کارگردانی و بازی‌ها که در جلب توجه تماشاگر بی‌تاثیر نیست ضمن اینکه با حفظ کردن قاب داستانی، مشخصه‌های الیور توئیست و مولفه‌های آن هنوز در این اجرا کاملا مشهود است.
آنچه این شب‌ها در تالار وحدت از الیور توئیست اجرا می‌شود نمایشی موزیکال است که تاکنون به این شکل اجرا نشده است.
شما در مقام یک کارگردان، آثار نمایشی زیادی را روی صحنه برده‌اید و در جایگاه بازیگر، با هنرمندان زیادی کار کرده‌اید تجربه کار با حسین پارسایی به عنوان کارگردان نمایش چطور بود و آیا این نمایش توانسته برای اجرای نمایشتان کمک‌کننده باشد؟
تجربه با پارسایی زیاد اتفاق نمی‌افتد. اجراهایی با این عظمت که اتفاقات در پشت و جلوی صحنه‌اش خوب باشد همیشه وجود ندارد و این گروه آرامشی دارد که همه به لطف پارسایی محقق شده و ما هم از این بابت خوشحالیم. وی انسان خوش‌اخلاقی است چرا که برای کارگردانی نمایشی با این ابعاد باید بسیار صبور بود و پارسایی توانسته با صبوری همه چیز را تحت کنترل خود بگیرد.
آیا بازی در «الیور توئیست» و کارگردانی «تنهایی پرهیاهو» در دو سالن به فعالیت شما لطمه وارد نکرده است؟
هماهنگی بین دو اجرا بسیار سخت بود اما حسین پارسایی تمام لطفش برای رسیده به اجرای «تنهایی پرهیاهو» را به من داشته به طوریکه در خیلی از زمان‌ها که باید به عنوان بازیگر حضور می داشتم، گذشت کرده تا امکان اجرای نمایشم نیز از بین نرود.
معتقدم که در حوزه نمایش احتیاج به برداشتن پله‌های بلندتر هستیم و بر همین اساس هم من امیدوار هستم تا تعداد اجراهای این‌چنینی بیشتر شود.
کارم تمرکز بر روی آموزش و کارگردانی است و کمتر به حضور در مقام بازیگر ترغیب می‌شوم اما اجرای «الیور توئیست» به قدری برایم جذاب بوده که علاقه‌مند به این همکاری هستم.
هدفتان از اجرای «تنهایی پرهیاهو» چیست؟ و چقدر در این اجرا به آن دست پیدا کرده‌اید؟
من به واسطه ادای دین به حمید سمندریان بر کار آموزش متمرکز شدم تا با فعالیت آکادمی گروه نمایشی سولو افراد مستعد را آموزش دهیم و پل ورود به فضای حرفهای را که امروزه به امری غیرممکن تبدیل شده، فراهم کنیم.
با اجرای نمایش «حکومت در بارانداز» اثری با ژانر وحشت را به مخاطب خود ارائه کردید، این نوع از غافلگیری مخاطب در جدیدترین نمایشتان شکل دیگری به خود گرفته است. دلیل این طراحی چه بود؟
شیوه اجرایی متفاوتی را در پیش گرفته‌ام که شاید چندان شناخته شده نباشد. من سعی دارم روی صحنه هایکو ژاپنی بگویم.
در دهه 70 تا 80 کاملا انسان‌های متفاوت و نسل‌های عجیب را شاهد هستیم که ارتباط با آنها بسیار سخت شده و سلایق متفاوتی را هم نسبت به ما دارند. من سعی دارم سبک ویژه‌ای را معرفی کنم که با نسل امروز ارتباط خوبی برقرار کند.
نمایش «تنهایی پرهیاهو» اجرای پرانرژی است و من در زمان‌بندی کوتاه سعی می‌کنم دنیایی را روی صحنه خلق کنم که بیشترین اطلاعات را به ذهن مخاطب انتقال دهد.
من در این اثر خود را به نسل جدید نزدیک می‌کنم و همچون بیماران اتیسمی که از یک عکس اطلاعات بیشماری دریافت می‌کنند، در هر صحنه زمینه‌ای بوجود آورم که مخاطب به صورت همزمان اطلاعات متفاوتی دریافت کند. در حقیقت صحنه این اثر انباشتی از اطلاعات مختلف است.
تاکیدتان در اجرای «تنهایی پرهیاهو» بر چیست؟
من تاکیدم بر این است که بتوانیم حرف روز را بیان کنیم. من معتقد به حرفهای تاریخ مصرف گذشته نیستم و فکر می‌کنم بجز در مواردی که بخواهیم اشاره‌ای به دوره‌ای تاریخی داشته باشیم، نباید به مطرح‌کردن مسائلی بپردازیم که مربوط به گذشته است. از نظر من بهتر است آنچه در قالب نمایش اجرا می‌شود مستند باشد.
این اثر نمایشی به لحاظ مدت زمان اجرا نسبت به متن اصلی بسیار کوتاه است. آیا این تغییر زمان به دلیل شیوه اجرایی‌تان است؟
شیوه اجرایی این اثر متفاوت است به طوریکه نمایش در 65 دقیقه اجرا می‌شود. همانطور که اشاره کردید مدت زمان نمایش نسبت به متن اصلی کمتر است چراکه همچنین شیوه اجرایی نزدیک به فضای اصلی کار نیست.
حجم دیالوگ‌های متن کم نشده اما شیوه اجرایی نمایش باعث فشردگی زمان اجرا شده و از سویی دیگر یکی از دلایل کاهش زمان اجرا در هم تنیده‌شدن متن است.
با توجه به حسی که باعث تغییرات اساسی در اجرای اثر شده، چه ضرورتی برای انتخاب و اجرای این نمایش دیدید؟
انتخاب این متن برای حرف بشری آن است. در این نمایش به مضامینی اشاره می‌شود که مربوط به اقلیم خاصی نیست. من همیشه سعی داشته‌ام تا حرف‌هایم مرزهای فرهنگی نداشته باشد و شاید این امر یکی از مهم‌ترین دلایلی باشد که برای انتخاب این اثر داشتم.
آیا از اجرای نمایش در تماشاخانه ایرانشهر که از سالن‌های حرفه یا تئاتر است، راضی هستید؟
تماشاخانه ایرانشهر معظلی دارد که آن هم دو اجرایی بودن سالن‌هاست، اینکه یک سالن به دو اثر نمایشی اختصاص می‌یابد، مسائل مختلفی بوجود آورده که باعث لطمه به آثار نمایشی شده است.
همزمان با اجرای «تنهایی پرهیاهو» اشکان خیل‌نژاد نیز نمایش دیگری را در همان سالن روی صحنه دارد که باعث طراحی صحنه متفاوت شد. در نمایش «تنهایی پرهیاهو» همه چیز در عمق باید باشد و این در حالی است که صحنه نمایش در عرض سالن قرار گرفته است. من امیدوار هستم این اتفاق از سالن‌ها جمع شود و دیگر شاید سیب‌های روحی و روانی از این دست نباشیم.
لازم به یادآوری است، امیرکاوه آهنین جان بازی در نمایش‌هایی مثل «شکار» کار فریدون خزائی، «بربال فرشتگان» کار لطفعلی توده فلاح، «دایره گچی قفقازی» کار حمید سمندریان، «جنایت و مکافات» کار میکائیل شهرستانی، «ریچارد سوم» کار داوود رشیدی، «هشتمین سفر سندباد» کار کیومرث مرادی، «دل سنگ» کار محمد یعقوبی راددر کارنامه هنری خو.د ثبت کرده است. وی همچنین در سریال‌های تلویزیونی چون «ملاصدرا» کار حسن فتحی ، «خاک سرخ» کار ابراهیم حاتمی کیا، «شهریار» کار کمال تبریزی، فاکتور هشت» کار رضا کریمی و «شبکه» کار محمود عزیزی به ایفای نقش پرداخته است.
انتهای پیام/
