همه هزینه‌ها برای بیماران پارکینسونی نمی‌شود!

به گزارش گروه رسانه‌های دیگر آنا، پیرمرد شصت و پنج را داشت. دست دختر بچه‌ای را گرفته و از خیابان رد می‌شد. دیده بودم که از داروخانه آمده بیرون و می‌خواهد برود داروخانه آن طرف خیابان. دستش را گرفتم و گفتم: «بابا جان کمکت کنم.» دستش را کشید و گفت: «کمک نخواستم. دارویم را داشته باشند، پولش را هم می‌دهم.» لبخند زدم و اسم دارویش را پرسیدم. از خیابان رد شدیم. پاهایش را می‌کشید.

پیرمرد بازنشسته دانشگاه علوم پزشکی یکی از استان‌ها بود. چند سال پیش عمل قلب باز کرده بود. از فشار خون تا سرگیجه و پارکینسون هم داشت. می‌گفت: «چند ماه است دنبال داروی پارکینسونم هستم. نیست. ندارند. اگر هم دارند، با بیمه نمی‌دهند. آزاد می‌فروشند. بازنشسته چقدر حقوق می‌گیرد که دارو را آزاد بخرد؟»

بیماری پارکینسون در نتیجه عدم عملکرد صحیح غده‌های قاعده ای مغز ایجاد می‌شود. این موضوع تعادل برخی نوروترانسمیترها از جمله دوپامین و استیل کولین را به هم می‌زند و در نتیجه مغز به دلیل کاهش دوپامین دچار مشکلاتی می‌شود. نتیجه این عدم عملکرد صحیح، اختلالات حرکتی از جمله لرزش دست‌ها و اندام، سفتی و کندی حرکات اندام‌های بدن است. برای این‌که دوپامین به مغز برسد، درمان دارویی توسط دارویی به اسم لوودوپا انجام می‌شود. این دارو، دوپامین را به مغز می‌رساند. داروی لوودوپا با نام تجاری مادوپار به دو صورت 125 و 250 تولید و وارد می‌شود.

ماجرا برایم جالب شد و مسیر میدان انقلاب تا سر اتوبان نواب و بعد میدان جمهوری و خیابان جمهوری را پیاده رفتم و از همه داروخانه‌های شهری مسیر پرسیدم که آیا مادوپار 250 دارند؟ هیچ‌کدام نداشتند. مسئول فنی یکی از داروخانه‌ها که سرش خلوت‌تر بود، در پاسخ به سوالم که چرا مادوپار را هیچ داروخانه‌ای ندارد، گفت: «سه ماه است که شرکت توزیع نمی‌کند. گاهی فقط مادوپار 125 را داریم، اما 250 نه.» پرسید برای خودت که نمی‌خواهی؟ گفتم که خبرنگارم و ترجیح داد ادامه حرف‌هایش را بخورد.

فردایش سراغ چند داروخانه دیگر حوالی میدان ونک و خیابان ولیعصر رفتم. یکی دو داروخانه، مادوپار 250 را داشتند، اما با تاییدیه بیمه نمی‌فروختند. می‌گفتند شبکه وصل نمی‌شود، نمی‌توانیم تاییدیه بگیریم، اصلا تاییدیه نداریم. پرسیدم چرا کم است. می‌گفتند وارد نمی‌شود. مسئول فنی یکی از همین داروخانه‌های حوالی میدان ونک گفت: «بیماران دچار مشکل شدند. اکثر این بیماران سن و سال بالایی دارند و روزانه حداقل چند قرص می‌خورند. این‌که به جای 250، دو عدد 125 مصرف کنند، تعداد داروهای مصرفی روزانه‌شان را از لحاظ عددی بالا می‌برد و قاعدتا از نظر روانی هم روی آن‌ها تاثیر می‌گذارد.»

از داروخانه‌های چند بیمارستان هم پرسیدم؛ فقط داروخانه بیمارستانی خصوصی در غرب تهران، مادوپار 250 داشت و آن هم دو بسته. گفتم که باید دفترچه را بیاورم و همراهم نیست. گفتند که تضمین نمی‌کنند بروم و برگردم دارو را بیمار دیگری نبرد، چون کم است.

موضوع را از معاونت غذا و دارو دانشگاه علوم پزشکی ایران پیگیری کردم. عدم پاسخ‌گویی این معاونت و زیر مجموعه تهیه داروهای بیمارستانی آن با عنوان «مجموعه مدد»، موضوع را برایم جالب‌تر کرد. آیا معاونت غذا و داروی این دانشگاه علوم پزشکی از کمبود داروی ذکر شده آگاهی نداشت یا ترجیح داد پاسخ خبرنگار و مطالبه مردمی را ندهد؟

تماس‌هایم با مدیرکل دارو سازمان غذا و دارو نیز به نتیجه‌ای ختم نشد و سازمان صرفا به گفتن این جمله که دارو وارد می‌شود، اما کم است، اکتفا کرد.

موضوع کمبود داروی لوودوپا با نام تجاری مادوپار 250 را با انجمن داروسازان ایران نیز مطرح کردم. محمد باقر ضیا، رییس این انجمن پاسخ‌گوتر از همه مسئولین دولتی بود که مورد سوال قرار گرفتند. ضیا گفت: «سه ماه است که با کمبود این دارو مواجه شدیم.» پرسیدم که آیا نمونه داخلی دارو نیز موجود است که تولید داخلی آن را تایید کرد، اما اثربخشی را منوط به بررسی بیشتر دانست.

حالا باید منتظر پاسخ سازمان غذا و دارو و مدیرکل جدید داروی این سازمان ماند تا بلکه صدای بیماران سالمندی که همه داروخانه‌های شهری و بیمارستانی را دنبال داروی پارکینسون هستند بشنود.

این در حالی است که متداول‌ترین درمان علامتی پارکینسون، درمان دارویی است و بیماران مبتلا به پارکینسون نیز سالمند هستند.

منبع: تندرست نیوز