نتایج غم‌انگیز یک تحقیق پیرامون خودکشی کودکان/ رشد خودکشی کودکان سیاه‌پوست !

به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا، تکتم بهرامی با برگردان خبری از نیوزر در سایت الفبا نوشت:

نگاهی دوباره به مساله خودکشی کودکان را می‌بایست در میان غم‌انگیزترین نوع مطالعات جای داد. اخیرا محققان به بازنگری دو دهه از داده‌های مرکز کنترل و پیشگیری بیماری امریکا (CDC) در فاصله سال‌های ۱۹۹۳ تا ۲۰۱۲ پرداخته‌اند. علی‌رغم ادعای برخی نوشته‌ها در مجله جاما پیدیاتریکس (ژونال طب اطفال)، مبنی بر اینکه «خودکشی یکی از علل اصلی مرگ کودکانی است که کمتر از ۱۲ سال دارند»، یافته‌های این محققان نشان می‌دهد خودکشی در ۵ تا ۱۱ سالگی به‌ندرت رخ می‌دهد.

بر اساس گزارش اسوشیتدپرس (AP)، این تعداد برابر ۶۵۷ مورد خودکشی در کل بازه زمانی انجام شدن تحقیق یا تقریبا ۱ مورد در هر ۱۰ روز بوده است. (بر طبق آمار مرکز کنترل و پیشگیری بیماری امریکا، میانگین روزانه برای همه سنین ۱۰۵ مورد خودکشی است.)

سایت سایک سنترال مدعی شد اگرچه نرخ خودکشی در طول آن مدت ثابت باقی مانده، «این ثبات بر تفاوت‌های نژادی پرده انداخته است.»

در فاصله پنج سال اول این مطالعه تا پنج سال آخر نرخ خودکشی در میان کودکان سفیدپوست کاهش یافت، اما افزایش چشمگیری بین کودکان سیاه‌پوست داشت. این نرخ در میان کودکان سیاه‌پوست از ۱٫۳۶ مورد به ۲٫۵۴ مورد در هر ۱ میلیون نفر افزایش یافته است. (در بین کودکان سفیدپوست این نرخ از ۱٫۱۴ به ۰٫۷۷ کاهش یافته است.)

در لیست عوامل مرگ کودکان سیاه‌پوست در این سن، خودکشی با سلاح گرم از رتبه ۱۴ به رتبه ۹ رسیده، در حالی که این رتبه برای کودکان سفیدپوست ۱۱ است.

به‌گفته محققان، ۸۴ درصد کودکانی که خودکشی کرده‌اند پسر و تنها ۱۶ درصد آنها دختر بوده‌اند. این نرخ زمانی تاسف‌بارتر می‌شود که از منظر جنسیت نیز بدان بنگریم.

این نرخ برای پسران سیاه‌پوست تا ۳٫۴۷ در هر ۱ میلیون نفر افزایش یافت.

طبق گفته جفری بریج، نویسنده اصلی متن، تغییر رویه بزرگی را شاهدیم.

مطالعات نشان می‌دهد به‌لحاظ تاریخی نرخ خودکشی در همه گروه‌های سنی میان سیاه‌پوستان امریکا پایین‌تر از سفیدپوستان است.

بر اساس اطلاعات ما، این اولین تحقیق ملی است که نشان‌دهنده نرخ بالاتر خودکشی در میان سیاه‌پوستان امریکایی در مقایسه با سفیدپوستان است.

حلق‌آویز کردن و خفه کردن روش‌های اصلی خودکشی کودکان بوده است. توصیه بریج به والدین این است که علامت‌های هشداردهنده را، همچون ناخشنودی بلندمدت و کناره‌گیری از فعالیت‌های مورد علاقه، جدی بگیرند.