هرمز علی‌پور: اگر پزشکی شاعر باشد، در طبابتش اثرگذار است

به گزارش گروه فرهنگی آنا از دبیرخانه جشنواره نبض واژه‌ها، هرمز علی‌پور شاعر و از داوران این جشنواره، گفت: اگرچه شعر هنری است که بیشتر مبتنی بر ذات قریحه و استعداد خدادادی است ولی این دلیل نمی شود که ما نقش آموزش و تلمذ را نادیده بگیریم. امروزه با توجه به تنوع و تکثر سلیقه ها که البته امر مبارکی هم هست، شاعران جوانتر می توانند از تجربه شاعرانی که پیشکسوت هستند یا تجربیاتی دارند که می توانند در اختیار جوانترها بگذارند و راهگشا باشد، استفاده کنند.

وی افزود: در ارتباط با جشنواره، خود من معتقدم هر حرکتی که بتواند اندک کمکی به شاعران جوانتر کند یا شاعرانی که الزاما جوان نیستند اما دوست دارند به شکلی به شعر خالص یا شعر موفق برسند میمون و مبارک است. حال چه به شکل انجمن ها و جلسات شعر باشد چه به صورت جشنواره ها، از جمله همین جشنواره نبض واژه ها که اتفاقا اسم با مسمایی هم هست و در ارتباط با شاعرانی است که در حوزه پزشکی و مسائل پیراپزشکی کار می کنند. مسلما اگرچه شعر امری تخصصی است اما هیچ گروه و فکری از شعر جدا نیست، ما داشتیم و داریم آدم هایی که در زمینه های مختلف بزرگ بودند اما شعر هم می گفتند برای نمونه می توانم به پروفسور هشترودی و دکتر سیاوش مطهری اشاره کنم. خب اینها موقعیتشان ایجاب نمی کرد که به صورت حرفه ای به شعر بپردازند اما در این فضا بودند و امروزه هم ما داریم کسانی را که هم پزشک هستند و هم شاعرند و موفق هم هستند.

علیپور ادامه داد: این امری است که به اعتقاد من قابل تمجید است و خود من به عنوان شاعری که 50سال در این زمینه کار کرده و از تمام افت و خیز و حرکت های شعر ایران از سال 45تاکنون مطلع هستم همیشه می گویم هرجا که شعر هست من به عنوان خدمتگزار حضور دارم و هرجا که من هستم حتما صدای شعر هم هست چون غیر از شاعری کاری بلد نیستم و اینها را مفید می دانم.

شاعر «داغ بی بی» با اشاره به ادبیات کلاسیک فارسی و قدما نیز گفت: در ادبیات کلاسیک ما هم دقیقا همین هاهست. من چون ادبیات کلاسیک را از دوران تحصیل خوب می خواندم می توانم مدعی شوم تمام دواوین شعر ایران را از حنظله بادغیسی تا رودکی خوانده ام و می توانم مدعی شوم همین اندوخته گرانسنگ ادبیات فارسی خود ما و عرفان ما هست که می تواند در بحث سلامت روان ما موثر باشد. البته ادعا نمی کنم که از ترجمه متون خارجی بی نیاز هستیم، اما شما مولوی یا غزلیات شمس یا عطار یا روزبهان بقلی و خیلی های دیگر را در نظر بگیرید، این متون سرشار از آموزه های روانشناسی و روانکاوی و خیلی از مسائلی هستند که امروزه به صورت علمی مطرح شده اند. این موارد در فرهنگ ادبی و هنری ما بوده اند. فرض کنید در ادبیات ما مثلا می گویند حکیم ابوالقاسم فردوسی، حکیم به معنی کسی که حکمت و فلسفه می داند. آموزه های حکمایی چون مولانا و ملاصدرا که فلسفه هم می دانستند در سطح جهان مطرح هستند ولی خب کاربرد اینها زحمت دارد و به شکلی این کار گوهری است و صرفا برای پز دادن نیست.

وی گفت: وقتی شما با این آثار روبه رو می شوید آنچنان غرق آموزش و لذت می شوید که رویتان نمی شود ادعای شاعری و داشتن دانش کنید. حتا من یادم هست سال های قبل کسی کتابی نوشته بود که در آن از تعبیر مولوی هگل شرق یاد کرده بود من پیشنهاد دادم بنویس هگل مولوی غرب، چون اول مولوی بود که درباره دیالکتیک صحبت کرد و آن ابیات معروف: از جمادی مردم و نامی شدم/ وز نما مردم به حیوان برزدم/ مردم از حیوانی و آدم شدم/ پس چه ترسم کی ز مردن کم شدم را سرود. ادبیات عرفانی، کلامی، فلسفی ما و شعر ما واقعا سرشار از نکاتی است که در مورد شناخت انسان بی نظیر است.

علیپور درخصوص تاثیر روی آوردن جامعه پزشکی ما به ادبیات و شعر نیز بیان کرد: چون شعر هنر ظریفی است دوست دارد انسان را به سوی تعالی روحی، لطافت، غمخواری و انسان دوستی سوق دهد. حالا اگر بعضی از ما نمی توانیم از این مسائل استفاده کنیم و به ظواهر و صرفا پزدادن قانع می شویم مشکل از ماست. شما مطمئن باشید اگر پزشکی شاعر هم باشد از نظر رفتاری بدون شک در طبابتش تاثیر خواهد داشت. من همین الان دو شاعر می شناسم که پزشک هستند و نفسشان بوی حافظ و مولانا می دهد. اینها حتما موثر است چون شعر انسان را به نوعی به عشق و جان پاک و زلال سوق می‌دهد.

گفتنی است نخستین جشنواره ملی شعر جامعه پزشکی (نبض واژه‌ها)، از سوی کانون ادبی زمستان و با نظارت و حمایت وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی برگزار می‌شود.