شهاب‌الدین حسین‌پور:
گلاب آدینه هوشمندانه به نقش خود می‌رسد
این روزها نمایش «شیرهای خان‌باباسلطنه» به کارگردانی افشین هاشمی در تماشاخانه شهرزاد روی صحنه است. نقطه قوت این نمایش حضور گلاب آدینه در نقش سیاه است؛ نقشی که به طورسنتی به مردان سپرده می‌شود. دراین گزارش نگاهی داریم به روند بازیگری او از دیدگاه یکی از کارگردانانی که با او کار کرده است.
به گزارش خبرنگار فرهنگی آنا، گلاب آدینه متولد سال آبان ۱۳۳۲ و از بازیگران سینما، تئاتر و تلویزیون ایران است. وی که فعالیتش در مقام بازیگر را با گروه تئاتر دانشجویی «پیاده» به سرپرستی مهدی هاشمی و داریوش فرهنگ آغاز کرده، توانسته در طول سال‌ها فعالیت، در آثار قوی و ارزشمندی بر صحنه تئاتر و پرده نقره‌ای سینما بدرخشد.
چهره و آثار ماندگار گلاب آدینه دهه‌های 60 به بعد بر صحنه نمایش، قاب تلویزیون و یا پرده سینما جاودان شده‌اند، هیچگاه از ذهن مخاطبان تئاتر و تلویزیون پاک نمی‌شود. از سویی دیگر نمی‌توان ماندگاری‌اش به واسطه همکاری با کارگردانان شناخته‌شده و معتبر همچون رخشان بنی‌اعتماد، کمال تبریزی، منیژه حکمت، یدالله صمدی، کیومرث پوراحمد، داریوش فرهنگ و مهدی هاشمی را انکار کرد؛ چراکه همین امر در شناخت و معرفی‌اش برای کسانی که به دنبال بازیگری حرفه‌ای هستند، بی‌تاثیر نبوده است.
زنی صبور، قوی و خستگی ناپذیر از ویژگی‌های نقش‌هایی است که او بازی می‌کند، حال چه در نقش کبوتر در فیلم «روسری آبی» و چه در نقش مادر خانواده فیلم «مهمان مامان»؛ او ستون خانواده است. شهاب‌الدین حسین‌پور که به واسطه اجرای نمایشی چون «بیوه‌های غمگین سالارجنگ» مدت زمان طولانی با گلاب آدینه همکاری داشته است، درخصوص توانمندی و خلاقیت‌های این بازیگر به آنا گفت: «گلاب آدینه بازیگری بسیار توانا، خلاق، صبور و متعهد است. در طول ده ساله فعالیت حرفه‌ای خودم با بیش از 60 تا 70 بازیگر کار کرده‌ام، آدمی به دقت و حرفه‌ای بودن او ندیدم و این به نظر من شانس زندگی هر کارگردانی است که بتواند با آدینه کار کند.»
او فعالیت هنری را از سال ۱۳۵۴ با گروه تئاتر دانشجویی «پیاده» به سرپرستی مهدی هاشمی و داریوش فرهنگ آغاز کرد، یعنی زمانی که 22 ساله بود. اما حضورش در مجموعه تلویزیونی خاطره‌انگیز «افسانه سلطان و شبان» در نقش سلطان بانو او را تبدیل به چهره‌ای محبوب کرد. شاید بتوان بازی در فیلم «زرد قناری» به کارگردانی رخشان بنی‌اعتماد را نقطه عطف بازیگری او دانست که راه او را در سینما هموار کرد.
شکار خاموش (کیومرث پوراحمد)، بهترین بابای دنیا (داریوش فرهنگ)، روسری آبی (رخشان بنی اعتماد)، معجزه خنده (یدالله صمدی)، معجزه خنده (یدالله صمدی)، بانوی اردیبهشت (رخشان بنی‌اعتماد)، زیر پوست شهر (رخشان بنی اعتماد)، زندان زنان (منیژه حکمت) و بازی سال‌های اخیرش در «مهمان مامان» و «من دیه گو مارادونا هستم» نمونه روشنی از توانمندی‌های گلاب آدینه است. با اینکه کارنامه هنری او بسیار پربار است اما باید گفت که او بازیگری گزیده کار است.
آدینه که این روزها در نمایش «شیرهای خان بابا سلطنه» نقش سیاه را بازی می‌کند، در این حضور تنها به ارائه بازی تختِ حوضیِ صرف نپرداخته، بلکه سیاه نمایشی را بازی می‌کند که گونه‌های مختلف نمایش ایرانی مانندِ تعزیه، بازی‌های زنانه و... را نیز در خود دارد. این امر نمونه دیگری از توانایی‌های بازیگری گلاب آدینه محسوب می‌شود. البته نباید فراموش کرد که در سال 1376 او دست به کارگردانی نمایش «سلطان مار» زد. او در تجربه‌ای خلاقانه بازی در نقش سیاه را به فقیه سلطانی سپرد و نشان داد که او کارگردانی خلاق است.
حسین‌پور معتقد است، کار کردن با گلاب آدینه کارگردان را مجاب می‌کند تا از هوش بیشتری استفاده کند و فضایی را فراهم آورد که گلاب آدینه بتواند از تمام پتانسیل خود استفاده کند. او در ادامه می‌گوید: «گلاب آدینه به قدری توانمند است که باورپذیر نیست. وقتی آدینه را به عنوان پیشکسوت در تئاتر می‌بینم که کارهایی روی صحنه انجام می‌دهد که بازیگران 20 تا 30 ساله نمی‌توانند از پسش برآیند، بیشتر به توانمندی او ایمان می‌آورم. پس لازم است شرایط مناسبی برای ایجاد بستر ذهنی و فکری و استفاده از پتانسیل‌هایش در کارها ایجاد شود تا بتوانیم نمونه‌ای از بهترین توانایی‌های یک بازیگر را به تماشا بنشینیم.»
اگرچه آدینه در مقام کارگردان نیز فعالیت‌های چشمگیری داشته اما به عنوان بازیگر نیز در آثار متعددی چون «داستانی نه تازه»، «همشهری»، «خاطرات و کابوس‌های یک جامه‌دار از زندگی و مرگ امیر کبیر»، «دیوار چین»، «سیندرلا»، «دایره گچی قفقازی»، «پوف!!»، «مادام پی پی» و «در مصر برف نمی‌بارد» بازی کرده است، توانسته تجربه‌های متفاوتی را کسب کند؛ به‌طوری‌که حسین‌پور با اعتقاد بر اینکه همکاری با گلاب آدینه شانس بزرگی برای هر کارگردان است، می‌گوید: «نه تنها کارش را به نحو احسن انجام می‌دهد، بلکه با کار خود به تمام اطرافیان در یک پروژه هنری درس حرفه‌ای تئاتر می‌دهد. آدینه روش خاصی برای رسیدن به نقشش دارد، اما به شدت به صورت کاملا خلاقانه و هوشمندانه به آن دست می‌یابد. او در یکدست شدن تیم بازیگری و یکدست شدن جنس بازی بازیگران تبحر دارد و به گونه‌ای با بازیگر مقابل در تمرینات رفتار می‌کند که او نتواند بازی اشتباهی روی صحنه ارائه کند. البته ممکن است بازیگر مقابل بد یا ضعیف باشد، اما به هیچ عنوان نمی‌تواند غلط بازی کند و این امر از هوشمندی و مهارت آدینه است که نه‌تنها به بازی خود، بلکه به همه بازیگران اهمیت می‌دهد.»
گلاب آدینه که همسر مهدی هاشمی است، بارها برنده جایزه بازیگری یا کاندیدا دراین رشته شده است، از نظر حسین‌پور راز موفقیت او تمرکز بر بازی خود و بر بازی دیگران است. او در این رابطه تاکید کرد: «در حال‌حاضر کمتر بازیگری وجود دارد که برای دیگران نیز وقت بگذارد، اما آدینه زمانی که بر روی کاری متمرکز می‌شود، به بازی‌های دیگران هم توجه دارد. در کارهایی که ارائه می‌کند هیچ حرکت اشتباهی دیده نمی‌شود. در کار کردن با وی مسیری را در پیش گرفتم که توانستم از کمک قابل توجه او در کارگردانی بهره ببرم. در نمایش «بیوه‌های غمگین سالار جنگ» در کنار گلاب آدینه بدون دکور و صحنه و لباس طی سه ماه کار کردیم و بعد صحنه لباس و نور نمایش تکمیل شد. این اصولی بود که آدینه به من آموخت و ما توانستیم براساس متن و هنرپیشه یک نمایش را روایت کنیم.»
وی همچنین گفت: «حسن آدینه این است که به معنای واقعی تئاتری است و اصلا و به هیچ عنوان ویژگی رفتارهای سینما را به تئاتر تحمیل نمی‌کند. او می‌تواند تئاتر و سینما را از هم تفکیک کند که این تئاتر است و این شرایط تئاتر و آن شرایط سینما است. نوع برخوردش با این دو مقوله متفاوت است. این ویژگی درجه یک اوست. او به قدری ساده و با عشق به یک پروژه می‌پردازد که کمترین فشار به کارگردان وارد می‌شود. او عاشقانه تئاتر کار می‌کند و بسیار ساده و صمیمی است. برایش مهم کیفیت کار است و از همه حواشی به دور است.»
وی افزود: «زمانی که با او کار می‌کردم از 5 مهر 91 تا یک بهمن 95 حداقل سالی 20 اجرا از نمایش «بیوه‌های غمگین سالار جنگ» را روی صحنه بردیم و در طول این سال‌ها نمایش را در 12 استان اجرا کردیم و 5 سال متعهد به بازی در این نمایش بود. در طول این مدت روزهای بسیار خوب و تجربه‌های زیادی کسب کردم و به همین دلیل این روزها برایم صرفا اجرای تئاتر نبود بلکه من از مصاحبت با وی که همچون معلم و مادر برایم بود، آموختم، آموخته‌‌هایی که شاید در کمتر دانشگاهی بتوان یافت.»
انتهای پیام/
