بودایی‌های میانمار مسلمانان را برای بردگی به مالزی می‌فروشند

به گزارش خبرنگار گروه بین‌الملل خبرگزاری آنا به نقل از ایندیپندنت، در اردوگاه قاچاقچیان در شمال مالزی و دقیقا در جایی که اخیرا جسد 139 نفر پیدا شد، رئیس پلیس محلی به اسباب‌بازی و کفش‌های کودکانی اشاره می‌کند که در این مکان جا مانده است. اگر روهینگاها و بنگلادشی‌ها از مسیر خلیج بنگال به مالزی آمدند تا کاری برای خودشان پیدا کنند، این سؤال مطرح می‌شود که چرا کودکان را با خودشان آوردند؟

یک توضیح در این زمینه، اظهارنظری بود که چند روز پیش از میانمار به گوش رسید: بسیاری از آن‌هایی که پا در این سفر گذاشتند، برخلاف میل خود و با زور و فشار دلالان و قاچاقچیان راهی شده‌اند. در این میان گزارش‌هایی وجود دارد مبنی بر اینکه کودکان و نوجوانان روهینگا ربوده شده‌اند. یکی از این افراد، دختری 16 ساله به نام رایزونار است که با خانواده‌اش در اردوگاهی در سیتوه (مرکز استان راخین در میانمار) زندگی می‌کرد. این اردوگاه در واقع یکی از چند اردوگاهی است که پس از خشونت‌های سال 2012، اقلیت مسلمان روهینگا مجبور به زندگی در آن شده‌اند.

حدود یک ماه پیش، اقوام این دختر در حال ترک خانه بودند، وی نیز آماده می‌شد تا به مسجد برود. مرموح، برادر 20 ساله رایزونار می‌گوید وقتی ساعت چهار بعدازظهر برگشتند، هیچ خبری از خواهرش نبود. این دختر به همین سادگی ناپدید شد. خانواده او تلاش فراوانی برای بازگشت او انجام دادند و حتی مرموح می‌گوید برای بازگشت او حدود 500 دلار هزینه کرد. اوایل ماه می‌بود که رایزونار از قایقی در دریایی آندامان با خانواده‌اش تماس گرفت و به آن‌ها گفت توسط یکی از زنان ساکن در اردوگاه محل سکونتشان دزدیده شد.

قاچاقچیان برای بردن او به مالزی، حدود دو هزار و 200 دلار از خانواده‌اش درخواست کردند. خانواده توانایی پرداخت چنین هزینه‌ای را نداشت و در نتیجه تماس‌ها از آن قایق متوقف شد. حالا آن‌ها نمی‌دانند دخترشان زنده است یا مرده. برادرش می‌گوید ما فقط دعا می‌کنیم او صحیح و سالم باشد. سازمان پناهندگان سازمان ملل تخمین می‌زند طی چند هفته اخیر حدود سه هزار و 500 نفر از این مهاجران در دریای آندامان گرفتار شده‌اند.

البته طی چند هفته اخیر تعدادی از این باندهای قاچاق دستگیرشده و برخی از کودکان توانسته‌اند نزد خانواده‌های خود بازگردند. محمد نوجوان 14 ساله اهل استان راخین یکی از آن‌ها است. او حدود دو ماه پیش اردوگاه محل سکونتش را به امید یافتن کار در سیتوه ترک کرد. به‌سرعت پیشنهاد کار در یک مغازه نجاری به او داده شد، اما پس از ورود او ربوده و زندانی شد. وی در این زمینه گفت: «هنگامی‌که سعی کردم از خودم مقاومتی نشان دهم، آن‌قدر کتک خوردم که دیگر توان راه رفتن نداشتم. وقتی به من گفتند برای بردگی فروخته شده‌ام، گریه کردم و آن‌ها نیز بار دیگر مرا کتک زدند. قاچاقچیان دائماً می‌گفتند دیگر هیچ‌وقت خانواده‌ام را نمی‌بینم».

او در ادامه حقایق تلخ و عجیبی را بازگو می‌کند. او می‌گوید قاچاقچیان به مدت چند روز او و 15 نفر دیگر را در ساحل نگه داشته و منتظر دستور دولت بودند تا آن‌ها را وارد آب‌های بین‌المللی کنند. دست‌هایش با زنجیرهای کوچکی بسته شده بود. قاچاقچیان از خانواده‌اش خواستند با پرداخت هزینه‌ای، مقدمات آزادی محمد را فراهم کنند در غیر این صورت فروخته می‌شود.

درنهایت او به همراه 350 نفر دیگر، به سمت آب‌های بین‌المللی برده شد. فضای قایق به حدی محدود بود که پاهایش به سینه او چسبیده بود. او به مدت 56 روز در دریا سرگردان بود. وی توضیح شرایط آن روزهایش افزود: آن‌ها در طول هفته تنها یک وعده غذا و در طول روز تنها یک لیوان آب به ما می‌دادند؛ درصورتی‌که تقاضای بیشتری داشتیم، به‌شدت ما را کتک می‌زدند. دو نفر در میان جمعیت بودند که قصد داشتند به مالزی یا تایلند بروند، اما بیشتر افراد به‌زور وارد قایق شده بودند.

از سوی دیگر، مقامات دولتی میانمار اظهارنظر متفاوت‌تری در این زمینه دارند. یو تین مائونگ، مدیر اجرایی استان راخین بیرون رفتن این افراد از اردوگاه را رد کرده زیرا بنا به گفته او، مقامات میانمار مرتباً سرشماری از این افراد را انجام می‌دهند. او ادعا می‌کند تمامی افراد حاضر در آن قایق، بنگلادشی بوده‌اند. اما گفته محمد مبنی بر دریافت اجازه از سوی دولت برای ترک این منطقه توسط قاچاقچیان، انتقادها نسبت به سیاست میانمار در قبال روهینگاها را تشدید می‌کند.

هفته گذشته تین سین، رئیس‌جمهور میانمار قانون جدیدی را تصویب کرد که بر اساس آن زنان باید برای به دنیا آوردن فرزند بعدی خود، حداقل 36 ماه صبر کنند. هنوز مشخص نیست که این قانون قرار است چگونه اجرا شود، اما فعالان حقوق بشر شک ندارند که هدف از تصویب آن هدف قرار دادن روهینگا‌هاست، زیرا افزایش جمعیت آن‌ها ممکن است باعث شود در آینده بودایی‌های ساکن در استان راخین به یک اقلیت تبدیل شوند.

براد آدامز، مدیر مرکز دیده‌بان حقوق بشر در آسیا می‌گوید: هم‌اکنون ما با یک قانون نژادپرستانه و ضد اسلامی روبه‌رو هستیم، درنتیجه باید منتظر اجرای آن به شکل تبعیض‌آمیزی باشیم. یو ویراثو، فعال حقوق زنان میانمار با عقیده به اینکه هدف از این کار ضربه زدن به روهینگاها است، افزود: هدف از این قانون متوقف کردن روهینگاهایی است که در حال گسترش جمعیت در راخین هستند. دولت با اقدامات و کارهای خود در حال پاک‌سازی نژادی ایالت راخین است.