با حضور لوریس چکناواریان، مسعود کیمیایی و احمد مسجدجامعی
بزرگداشت سه موسیقی‌دان فقید در خانه هنرمندان برگزار شد
مراسم بزرگداشت سه هنرمند فقید حوزه موسیقی ایران، گورگن موسسیان(رهبر گروه کر)، ساکو غوکاسیان(خواننده اپرا) و حمید پناهی(خواننده و مدرس موسیقی) به همت کانون خوانندگان کلاسیک خانه موسیقی ایران عصر شانزده بهمن ماه در تالار استاد جلیل شهناز خانه هنرمندان ایران برگزار شد.
به گزارش گروه فرهنگی آنا به نقل از روابط عمومی خانه هنرمندان ایران، در ابتدای این مراسم فیلمی درباره این هنرمندان فقید به همراه اجراهایی از آنها پخش شد و سپس نسرین ناصحی رئیس هیئت مدیره کانون خوانندگان کلاسیک پشت تریبون قرار گرفت و ضمن خوشامد گویی به حضار متنی را قرائت کرد.
ناصحی در بخشی از سخنانش گفت: «امروز گرد هم آمدیم که از هنرمندانی یاد کنیم که سالیان سال بر پهنه هنر این سرزمین فعالیت کردند و همچنان که دوستداران هنر را بهرمند ساختند، با آموزه ها و تعلیمشان هنرجویان بسیاری را پرورش داده اند و موجب شدند جریان موسیقی در رگ های این مرز و بوم جاری باشد.ما همه مدیون حضور و آنها هستیم زیرا با حضور ارزشمندشان فرهنگ ایران را از تاثیر هنرشان غنی تر کرده اند. در زندگی نام نیک این هنرمندان است که می ماند و خلق آثاری ماندگار نقشی از وجود این عزیزان است».
پس از آن، محمد سریر، رئیس هیئت مدیره خانه موسیقی گفت: «موسیقی مظلوم ترین بخش هنر در مملکت است و ما در این هنر افراد بسیار بی سر و صدا داریم که آهسته زندگی می کنند و ما آنها را نمی بینیم و به همین خاطر پس از فوت شان می فهمیم که چه کرده اند و چه تاثیری داشته اند».
وی افزود: «آقای موسسیان را من از سالهای دور می شناختم و به دفعات ایشان را دیده بودم. ایشان شور زیادی در کار داشت و آن را صرف ارکستر می کرد و لی اگر از نردیک ایشان را می دیدید بسیار آرام بود و از خودش اصلا تعریف نمی کرد. بسیاری از این هنرمندان به درصد کوچکی از خق خودشان حتی از تشویق هم نرسیدند. آنها جایشان بسیار خالی است و ما باید کمی حواسمان را جمع تر کنیم.»
سریر در ادامه سخنانش گفت: «آواز در سرزمین ما تجربی بود و افرادی که رنگ صدای خوبی داشتند، توانستند در یک موقیعت هایی به صحنه بیایند. آموزش آواز در آموزش ردیف خلاصه می شد و تعریف آواز اینگونه بود. بعد از سالهای 1300 به بعد به موسیقی جدی تر نگاه شد که به آواز اینطور نبود ولی به ساز بیشتر توجه شد.اپرا و آواز خوانی علمی را باید از دهه 20 به بعد ببینیم. ما اپرا داشتیم و الان اجرا می شود. اما ما به هر حال در بخشی از این قضیه مشکل داریم چون بخشی از خوانندگان خانم هستند که مثل بقیه چیزها خانمها حضور داشند و نمی شود بخشی از آن را حذف کرد. ما در اینجا دیالوگی داریم که این حضور باید باشد و این مشکل را داریم که امیدواریم حل شود. خانمها همتشان همیشه از آقایان بیشتر بوده و آنها باعث بشوند که این گره هم باز شود تا خانمها به صحنه بیایند و هنرشان را نشان بدهند و ما نگاه هنرمندانه هم به آن داشته باشیم».
سریر در ادامه گفت: «امروزه تعلیم آواز به معنای علمی اش در موسیقی ردیف دستگاهی هم وارد شده که این خیلی مهم است. این موضوع تعریف شده که خواننده برای حنجره اش هم باید تعلیمی دهد، اگر به این حوزه وارد شویم موسیقی مان یک راه تازه ای را باز می کند، بخصوص اینکه آواز بال پرواز موسیقی ایرانی است. موسیقی آوازی در ایران بخش و بدنه اصلی موسیقی ما است. افراد و اساتیدی که در کانون خوانندگان کلاسیک حضور دارند به این مساله توجه دارند که وجه علمی را به کانون خوانندگان ایرانی ببرند که در حقیقت آواز را با شیوه های علمی تری کار کنند».
سریر در ادامه گفت: «امروز بسیار مشکل است ببینیم چنین انسانهایی را از دست داده ایم. تمام دوستانی که از این نسل بودند، نگاهشان به هنر بود. جوانان به دلیل شرایط اجتماعی نگاهشان به چیزی غیر از هنر است و حاصل آن یعنی مادیان را نگاه می کنند».
رئیس هیئت مدیره خانه موسیقی در بخشی از سخنانش درباره هموطنان ارامنه گفت: «موسیقی علمی به طور قطع و یقین توسط ارامنه به ایران آمد و دلیل اش این بود که موسیقی جزو زندگی روزمره و آئین های نیایش شان است. پایه های اصلی این موسیقی از هموطنانی بودند که به موسیقی این سرزمین خدمت کردند.امیدوارم این بزرگداشت ها در زمان حیات افراد اتفاق بیافتد تا زودتر به داد هم برسیم و دوست بداریم و عشق بورزیم».
پس از این سخنان، رشید وطن دوست به همراهی پیانو امیر بیات دو قطعه را اجرا کرد که با استقبال فراوان مواجه شد.
در ادامه برنامه شهلا میلانی (عضو هیئت مدیره کانون خوانندگان کلاسیک) پشت تریبون قرار گرفت و گفت: «زمانی که هنرمندی را از دست می دهیم، درباره او در همان چند روز اول مرگش چگونه داوری می کنیم. هنرمندی پیشتاز از میان عرصه هنر رخت بربسته است. در زمان پس از مرگ هنرمند هیچ کاری نمی توان کرد زیرا همه حرفهایمان را در زمان حیاتش زده ایم. سالها پس از مرگ هنرمند است که درباره او هیئتی فنی به دور از احساسات سخن خواهند گفت. همانگونه که زندگی آدمیان با دیگری فرق می کند، مرگشان نیز مفهومی جداگانه دارد. مرگ هنرمند با دیگران قابل مقایسه نیست زیرا اکثر هنرمندان در طول تاریخ نقشی بر دوش دارند ولی موسیقی دانان به تنهایی زبان گویای دنیای صامت در طول قرن ها بودند.»
میلانی در پایان سخنانش گفت: «موسیقی تلاشی است برای باقی ماندن یا باقی گذاشتن و نفی معنی مرگ. در دنیای هنر نه کسی می میرد و نه کسی می ماند. هنرمند با مرگ متولد می شود».
در ادامه مراسم، هاله وزیری که اجرای برنامه را بر عهده داشت به قرائت زندگی نامه حمید پناهی پرداخت. سپس وارطان ساهاکیان، آهنگساز پشت تریبون قرار گرفت و ضمن تشکر از خانه موسیقی برای برگزاری این مراسم گفت: «من با گورگن موسسیان و ساکو غوکاسیان دوست بودم و آشنایی ما به سالهای دور در کلیسای نادری بر می گشت که ایشان باس را اجرا می کردند.من وقتی زنده یاد غوکاسیان را می دیدم همیشه حس می کردم تشنه خواندن بود. همچنین زنده یاد موسسیان هم همچنان به گروه کر اش عشق می ورزید و از اینکه خواننده های گروهش از آنها جدا می شد خیلی ناراحت بود. او اعضای گروه کر اش را مثل بچه هایش می دانست».
در ادامه برنامه لوریس چکناوریان، آهنگساز و رهبر ارکستر پشت تریبون قرار گرفت و با اشاره به حضور احمد مسجد جامعی، عضو شورای اسلامی شهر تهران در این مراسم گفت: «در دوران وزارت ارشاد آقای مسجد جامعی من اپرای رستم و سهراب را اجرا کردم و در دوران ایشان هم ارکستر ملی بود و هم ارکستر سمفونیک وجود داشت و زنده یاد سوسسیان هم در دوران ایشان فعالیت میکرد و بعدا به خارج از کشور رفت. آن وقتها فعالیت های بسیاری داشتیم و باید از حضور ایشان تشکر کنم».
چکناوریان در ادامه گفت: «در ارمنی یک مثلی هست که می گویند پس از مرگ تو را دوست دارم. من با آقای موسسیان خسوف به آهنگسازی آقای شریفیان را رهبری کردم و با ایشان همکاری کردم. در آنجا گروه کر بسیار بزرگی بود و ایشان در آنجا کار بسیار بزرگی انجام دادند. من حدود 42 سال پیش رئیس ارکستر اپرا بودم و در آن موقع اپرا های زیادی را رهبری می کردم. در آن موقع اپرای پردیس و پریسا را نوشتم و آقای غوکاسیان رل دیو را بازی می کرد. اینقدر صدای فوق العاده ای داشتند که مردم در سالن می ترسیدند. این اپرا را بسیار معروف شد و بلیت هایش زود فروش می رفت».
وی افزود: «من در اینجا افسوس می خورم که آقای حمید پناهی را که آهنگساز و پیانیست و خواننده بزرگی بودند را هیچوقت ندیدم. هنرمندانی هستند که ما بعد از مرگ می شناسیم و من امیدوارم در زندگی پس از مرگ ایشان را ببینم».
در ادامه قسمتی از اپرای «پردیس و پریسا» با صدای زنده یاد غوکاسیان پخش شد. پس از این سخنان رازمیک اوحانیان، رهبر گروه کر پشت تریبون قرار گرفت و درباره شخصیت زنده یاد موسسیان اندکی سخن گفت و سپس بیوگرافی وی را قرائت کرد.
در این برنامه چند قطعه موسیقی با صدای رشید وطن دوست، زوریک فرهادیان و آرمین بابایان و با پیانو امیر بیات و نسترن صدر شیرازی پایان یافت.
انتهای پیام/
