همه آنچه باید درباره فیلم‌های توقیفی بدانید
به بهانه دستور ضرب الاجلی برای بازبینی و رفع توقیف فیلم‌های توقیف شده از سوی سید رضا صالحی امیری، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی نگاهی می‌اندازیم به فیلم‌هایی که یا از توقیف درآمدند و یا امکان دارد که همیشه در توقیف بماند. با توجه به اینکه آخرین روز خردادماه وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی ضرب الاجلی دو ماهه برای رئیس سازمان سینمایی تعیین کرد تا تکلیف فیلم‌های توقیفی را مشخص کند و این مهلت رو به پایان است، نگاهی داریم به فیلم‌های توقیفی این چندسال اخیر.
هدیه حدادی اصل، خبرنگار فرهنگی آنا- در طول تاریخ سینمای ایران فیلم‌های زیادی وجود داشته که با گرفتن مجوز و پروانه ساخت تولید شده‌اند اما برای اکران به دلایل گوناگون نتواسته‌اند پروانه نمایش کسب کنند. عدم رعایت حجاب مناسب، نبود داستان‌های متعارف با قوانین شرعی و عرفی جامعه ایران، حضور چهره‌هایی که ممنوع‌التصویرند و یا داستان و یا دیالوگ‌هایی که در شان سینمای ایران نیست، همه و همه می‌تواند ارشاد را برای صدور پروانه نمایش دچار معذوریت کند.
این امر که خیلی از صاحبان این آثار ادعا می‌کنند اگر قرار بود پروانه نمایش ندهند چرا پروانه ساخت دادند؟ امری قابل پیگیری است. در چندین گزارشی که از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در این باره ارائه شده است بارها به این ماجرا اشاره شده که فیلمنامه ارائه شده این آثار به ارشاد چیزی متفاوت با آنچه که ساخته شده است. البته ناگفته نماند که در این میان برخی از این آثار هستند که با مجوز نسخه خانگی ساخته شده‌اند اما توقع اکران عمومی در سینما را دارند و در کنار این موضوع برخی از این فیلم‌ها وجود دارند که برخلاف ادعای صاحبان آنها به گفته ارشاد بدون مجوز ساخت تولید شده‌اند.
در این میان حضور فضای مجازی مانند خیلی از مسایل دیگر به این ماجرا دامن می‌زند و تریبون صاحبان آثار می‌شود. عده‌ای از صاحبان این آثار بعد از اینکه به هر دری زدند تا فیلمشان را اکران کنند و البته از همان در ناامید بازگشتند برای اینکه بتوانند فیلم را در معرض قضاوت مخاطب قرار دهند یا به صورت کامل و یا در پست‌های کوتاه قسمت‌هایی از آن را در صفحه‌های شخصی خود منتشر کردند. همچون علی احمدزاده که نسخه کامل فیلم «مهمونی کامی» را در اینترنت به اشتراک گذاشت و یا عبدالرضا کاهانی که به تازگی اعلام کرده است که قسمت‌هایی از فیلم «ارادتمند، نازنین، بهاره، تینا» را در اینستاگرام خود منتشر خواهد کرد. او در توضیح این کار خود می‌نویسد که «من فیلم‌هایم را نمایش خواهم داد.»
مسئولیت توقیف فیلم‌ها با چه کسی است؟
براساس قانون تشکیل وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و مصوبه هیات وزیران، مسئولیت صدور پروانه نمایش فیلم‌ها برعهده وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است. براساس آیین‌نامه مصوب هیات دولت نیز ترکیبی از اعضای مورد وثوق نظام این تشخیص را برعهده دارند و وزارت ارشاد باید در هر دوره تعدادی از افراد مورد اعتماد را به عنوان شورای بازبینی و نمایش فیلم‌ها تعیین کند. شاید در این شرایط که فیلم‌ها با چنین ممیز‌هایی رو به رو می‌شوند، بتوان گفت که این ماجرا جدای از اعمال نظر مسئولان شورا و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است چرا که اگر این مورد درست بود، در نهایت در یکی از این دوره‌ها و تغییر مدیریت و کارشناسان می‌توانستند مجوز اکران کسب کنند؛ اما همانطور که گفته شد می‌توان علت توقیف برخی از این فیلم‌ها را مغایرت آنها با آرمان‌های جمهوری اسلامی ایران دانست.
در ادامه ماجرای توقیف برخی از فیلم‌های سینمایی، با پیگیری‌هایی که صاحبان آنها انجام دادند، گاهی به مرحله اکران رسیدند اما با وجود ممیزی‌های ارشاد، فیلم یا مسیر روایت خود را از دست داد و یا سر و ته آن تغییر کرد؛ اما در همین بین بوده‌اند کارگردانان و تهیه‌کنندگانی که به هیچ قیمتی حاضر به تغییر و سانسور فیلمشان نبوده و زیر بار این کار نرفته‌اند. مانند کیانوش عیاری که به هیچ قیمتی حاضر به حذف ابتدای فیلم سینمایی «خانه پدری» نشد. این ماجرا موجب شده تا با گذشت سال‌ها کارگردانان نتوانند فیلم خود را به اکران عمومی درآورند.
طی تمام این سال‌ها فیلم‌هایی بوده‌اند که یا برای همیشه توقیف شده‌اند، یا در یک اکران محدود به نمایش درآمدند و یا در دو روز ابتدای اکران از پرده سینما پایین کشیده شده‌اند؛ مانند «خرس» به کارگردانی خسرو معصومی، «این یک رویا است» ساخته علی اسرزاده، «بلوک 9 خروجی 2» ساخته علیرضا امینی، «پریناز» به کارگردانی بهرام بهرامیان، «سپید و سیاه» ساخته قاسم جعفری، «صد سال به این سال‌ها» ساخته سامان مقدم، «گس» به کارگردانی کیارش اسدزاده، «هفت و 5 دقیقه» به کارگردانی محمدمهدی عسگرپور»، «فرزند صبح» ساخته بهروز افخمی و ...
تشکیل کمیته بررسی فیلم‌های توقیفی
سیدرضا صالحی امیری؛ وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در حاشیه جلسه‌ای که 31 خرداد با اصحاب رسانه داشت، در جمع خبرنگاران با اشاره به سرنوشت فیلم های توقیفی، عنوان کرد که تصمیم گرفته شده اینگونه فیلم‌ها یک بار توسط شورای تخصصی بازبینی و اصلاحات لازم صورت گیرد. در همین جلسه وی با تاکید بر اینکه در صورت تائید در شورا، فیلم‌های توقیفی امکان اکران را پیدا می‌کنند، گفت: «هدف ما خروج فیلم‌های بدون مجوز از بلاتکلیفی است.»
پس از اعلام این ماجرا از سوی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی شورای تحت عنوان کمیته بررسی فیلم‌های توقیفی از سوی سازمان سینمایی تشکیل شد و ریاست آن به حبیب ایل‌بیگی سپرده شد. طبق روز شماری که وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی برای این کمیته تعیین کرد قرار است تا 10 مرداد ماه جاری تمامی فیلم‌های توقیفی بازبینی و تکلیف آنها مشخص شود. اما از آنجا که هیچ نتیجه‌ای از جمع‌بندی جلسات تشکیل شده این شورا اعلام نشده است، شایعه‌ها هر روز بیشتر می‌شود. به عنوان مثال چندی پیش شایعه‌ای مبنی بر رفع توقیف فیلم سینمایی «خانه پدری» توسط این شورا در رسانه‌ها پیچید که حبیب ایل‌بیگی در مصاحبه‌ای عنوان کرد که هنوز هیچ جلسه‌ای برای مشخص شدن اکران این فیلم ساخته کیانوش عیاری تشکیل نشده است.
فیلم‌های توقیفی‌ای که اکران شدند
در این بین فیلم‌هایی هم بوده‌اند که بعد از چند سال و چندین بار بازبینی، سرانجام پروانه نمایش کسب کرده‌اند و به اکران درآمده‌اند. فیلم‌های مانند «من مادر هستم» ساخته فریدون جیرانی، «آینه‌های رو به رو» ساخته نگار آذربایجانی، «قصه‌ها» به کارگردانی رخشان بنی‌اعتماد، «پرویز» به کارگردانی مجید برزگر، «از رئیس‌جمهور پاداش نگیرید» ساخته کمال تبریزی، «بی خود و بی جهت» ساخته عبدالرضا کاهانی، «این یک رویا نیست» به کارگردانی محمود غفاری.
در این گزارش نگاهی داریم به فیلم‌هایی که اکران آن برای وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تبدیل به چالش شده است و البته نباید تلاش مسئولان امر را برای حل این مشکل نادیده گرفت.
«خانه پدری»/ کیانوش عیاری
فیلم سینمایی «خانه پدری» پس از ۳ سال توقیف در سی و دومین جشنواره فیلم فجر اکران شد و اکثر منتقدان آن را ستوده‌اند. این فیلم سینمایی زمستان سال 93 در گروه سینمایی هنر و تجربه نمایش درآمد و سپس پس از 3 روز از پرده سینماها پایین کشیده شد. پس از توقیف این فیلم کیانوش عیاری اعلام کرد که تا مشخص نشدن تکلیف اکران «خانه پدری» فیلم جدیدی را نخواهد ساخت. البته این کارگردان سال گذشته بالاخره فیلم جدید خود با نام «کاناپه» را جلوی دوربین برد، اما بازهم این فیلم بنا به دلایلی نتوانست در جشنواره فیلم فجر سال گذشته به نمایش درآید.
شورای صدور پروانه نمایش علت توقیف فیلم سینمایی «خانه پدری» را خشنونت 10 دقیقه ابتدایی فیلم اعلام کرد چرا که در ابتدای این فیلم پدر خانواده که نقش آن را مهران رجبی ایفا می‌کرد، پسرش را مجبور می‌کند تا با کوبیدن تخته سنگی بر سر خواهرش او را بکشد و در زیرزمین خانه دفن کند. این میزان خشونت در ابتدای فیلم باعث شد که «خانه پدری» توقیف شود. تا پیش از اکران آن در ممیزی‌هایی که برای این فیلم در نظر گرفته می‌شد اعلام شده بود که ده دقیقه ابتدایی باید حذف شود اما کسی که این فیلم را دیده باشد می تواند گواهی دهد که با حذف ابتدای این فیلم سر نخ ماجرا از بین خواهد رفت.
«عصبانی نیستم»/ رضا درمیشیان
«عصبانی نیستم!»، دومین فیلم بلند سینمایی رضا درمیشیان در سی و دومین جشنواره فیلم فجر حضور داشت. در این فیلم شاهد بازگشت باران کوثری پس از دوسال ممنوع کاری به سینما بودیم.
«عصبانی نیستم!» پس از اولین نمایش در جشنواره فیلم فجر در سینما آزادی با استقبال شدید مردم روبرو شد، به طوری که در همان سانس اول نمایش به سانس فوق‌العاده رسید و صف‌های خرید بلیت آن در مقابل سینماهای جشنواره تشکیل شد.
این فیلم در شش رشته بهترین بازیگر نقش اول مرد (نوید محمدزاده)، بهترین بازیگر نقش اول زن (باران کوثری)، بهترین تدوین (هایده صفی یاری)، بهترین صدابردار (نظام الدین کیایی)، بهترین صداگذار (محمد رضا دلپاک)، بهترین جلوه‌های ویژه (امیر سحرخیز و کامران سحرخیز) کاندید شده بود. این فیلم تا جایی مورد استقبال سینماگران واقع شد که رضا عطاران برنده سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد در جشنواره سی و دوم فیلم فجر در مصاحبه‌ای کوتاه گفت: «این سیمرغ متعلق به من نیست. زیرا رای هیات داوران جشنواره فجر انتخاب نوید محمدزاده به عنوان بهترین بازیگر مرد جشنواره بوده است. به همین خاطر این جایزه را متعلق به ایشان می‌دانم نه خودم. همین»
نسخه‌ای که از «عصبانی نیستم» در سی و دومین جشنواره فیلم فجر نمایش داده شد، با ۱۷ دقیقه سانسور و حذف پایان فیلم بود. گفته می‌شود تنها امکان نمایش فیلم در صورت حذف بیش از ۳۰ دقیقه دیگر از فیلم اعلام شده بود. این فیلم اشارات صریحی به ۸ سال دوران ریاست جمهوری محمود احمدی‌نژاد دارد و داستان دانشجویی اخراجی و ستاره دار است و به همین دلیل از سوی گروه‌های مخالف دولت یازدهم «فیلم حامی فتنه» لقب گرفته است و این ماجرا یکی از دلایل عدم اکران است.
با وجود آنکه این فیلم سینمایی، قرارداد خود را در شهریور ۱۳۹۳ در گروه سینما آفریقا به ثبت رساند و قرار شد پس از اکران فیلم «خواب‌زده‌ها» به نمایش درآید، اما در مهرماه همان سال، کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی با ارسال نامه‌ای به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، خواستار عدم صدور مجوز اکران این فیلم و ۷ فیلم دیگر شد که از آنها با عنوان «فیلم‌های مرتبط با فتنه» نام برده شده است. به گفته احمد سالک «برخی فیلم‌ها با این که مجوز فیلمنامه و تولید دریافت کرده‌اند اما در هنگام ساخته شدن، به حاشیه رفته‌اند و نمایش آنها به مصلحت نظام نیست.» در آبان همان سال، علی جنتی، وزیر ارشاد وقت ایران، از عدم اکران این فیلم تا زمان اعمال سانسورهای جدید خبر داد و اعلام کرد که وی، شخصا اقدام به مشاهده فیلم و میزان اعمال سانسور بر روی آن، خواهد داشت.
«آشغال‌های دوست‌داشتنی»/ محسن امیریوسفی
«آشغال‌های دوست‌داشتنی» فیلمی به کارگردانی، نویسندگی و تهیه‌کنندگی محسن امیریوسفی محصول سال ۱۳۹۱ است. این فیلم که درباره حوادث بعد از انتخابات سال ۱۳۸۸ است از دولت محمود احمدی‌نژاد موفق به دریافت مجوز پخش نشد و از دولت حسن روحانی نیز نتوانست پروانه نمایش برای سی‌ودومین جشنواره فیلم فجر دریافت کند.
طبق اخبار غیررسمی داستان «آشغال‌های دوست‌داشتنی» در خانه یک پیرزن که با دختر میانسالش زندگی می‌کند، می‌گذرد. در یکی از روزهای بعد از انتخابات که تجمع مخالفان انتخابات و معترضان در خیابان‌های تهران برقرار است عده‌ای از تجمع‌کنندگان فراری از دست نیروهای امنیتی وارد خانه پیرزن می‌شوند و در آنجا مخفی می‌شوند. بعد از خروج از خانه متوجه علامتی بر روی درب خانه پیرزن می‌شوند و طبق شایعه‌های آن روزها به پیرزن خبر می‌دهند که آنها احتمالا در روزهای آینده به خانه او مراجعه خواهند کرد و آنجا را می‌گردند پس به پیرزن هشدار می‌دهند که اگر در خانه‌اش چیز مشکوک و مساله‌سازی دارد آن را از خانه خارج کند تا مشکلی برایش به وجود نیاید و داستان تازه از اینجا شروع می‌شود.
بر اتاق خانه پیرزن سه قاب عکس از سه مرد وجود دارد. مرد اول پسر پیرزن است که در جنگ ایران و عراق شهید شده است. قاب عکس دوم متعلق به برادر اوست که از اعضای سازمان مجاهدین خلق(منافقین) بوده است که در جریان اتفاقات دهه شصت اعدام می‌شود و قاب عکس سوم هم متعلق به همسر پیرزن است که ظاهرا از طرفداران مصدق بوده است که در جریان کودتای ۲۸ مرداد برایش اتفاقی می‌افتد.
روند داستان به گفتگوی خیالی این سه نفر با پیرزن در جریان شبی می‌گذرد که او خیال می‌کند فردا به سراغش خواهند آمد.
در دی ۱۳۹۴، شهاب حسینی، از جمله بازیگران این فیلم، با اعلام اینکه «موضع‌گیریِ محمد حیدری دبیر جشنواره سی‌وچهارم فیلم فجر در قبال فیلم «آشغال‌های دوست داشتنی» و اطلاق اصطلاحِ «معضل» به این اثر که با مجوز قانونی وزارت محترم ارشاد ساخته شده و طی چند دوره گذشته در محاق بدبینی و سیاه‌نگری قرار گرفته» و به دلیل آنچه «نبود نگاهی نو و اندیشه‌ای تازه» در جشنواره فیلم فجر عنوان کرد، از سمتِ خود به‌عنوان مشاور این جشنواره استعفا داد.
«زادبوم»/ ابوالحسن داودی
«زادبوم» در سال 87 در جشنواره فیلم فجر توقیف شده بود، فیلمی که گروهی آن را پرهزینه ترین فیلم جشنواره فیلم فجر در سال 87 می‌دانستند.
به گفته مسئولان وزارت فرهنگ و ارشاد «زادبوم» یک فیلم نمادین است؛ از آن دست فیلم‌هایی است که برای توضیح آن باید گفت که منظور از فلان چیز این است و منظور از بهمان چیز، آن است.
کارگردان فیلم در مصاحبه‌ای اعلام می‌کند که فیلم 17 مورد اصلاحیه خورده است. این اصلاحات در دولت هشتم به فیلم وارد می‌شود. بعد از آن با روی کار آمدن دولت نهم، معاونت سینمایی وقت وزارت ارشاد تلاش می کند تا مشکل زادبوم را با اصلاح حل و فصل کند. حتی روابط عمومی سازمان سینمایی به طور رسمی اعلام می کند که ممیزی کار آنها نبوده است.
تا به حال چندبار صحبت از رفع توقیف فیلم «زادبوم» به میان آمده است، حتی یک بار اعلام شد که فیلم آماده نمایش است ولی درخواستی برای اکران آن داده نشده است. اما کارگردان فیلم هیچ وقت به طور صریح درباره اینکه چرا فیلمش نزدیک به 9 سال در توقیف بوده است صحبتی نمی‌کند و عدم شفافیت داوودی و صرفا تکیه بر اینکه فیلم باید رفع توقیف شود این گونه فضا سازی می کند که «زادبوم» بدون هیچ دلیل موجه‌ای در توقیف شده است.
«ارادتمند، نازنین، بهاره، تینا»/ عبدالرضا کاهانی
«ارادتمند؛ نازنین، بهاره و تینا» فیلمی به کارگردانی و نویسندگی عبدالرضا کاهانی ساخته سال ۱۳۹۵ است. این فیلم سه بازیگر زن اصلی دارد که این نقش‌ها را طناز طباطبایی، مهناز افشار و یک چهره جدید به نام آیدا ماهیانی برعهده دارند و بازیگر مرد این فیلم هم مهران غفوریان است. فیلمنامه این فیلم را نیز کاهانی نوشته است فیلمی که هنوز جزئیاتی از داستان آن رسانه‌ای نشده اما برخلاف کارهای قبلی این کارگردان فضایی زنانه دارد.
در این فیلم زندگی سه دختر با خاستگاه‌های فکری متفاوت روایت می‌شود که ازدواج نکرده‌اند. شبی آنها به دل خیابان زده و با حضور در مهمانی‌ها و دوره همی‌های مختلف به انتقام‌گیری از مردان دست می‌زنند.
پس از ارسال فیلم به شورای پروانه نمایش اخبار ضد و نقیضی در رابطه با پروانه فیلم منتشر شد که حکایت از عدم اکران این فیلم داشت. گمانه‌زنی‌های زیادی در مورد چرایی صادر نشدن مجوز این فیلم در فضای سینما مطرح شد. اما محمدحسین لطیفی از اعضای شورای پروانه نمایش در اولین مصاحبه خود پیرامون این فیلم گفت: این فیلم امکان اصلاح ندارد و بنابراین مجوز نمایش نخواهد گرفت. لطیفی مدعی شده بود نظر جمعی این شورا این بوده که «کل چیزی که در فیلم است یعنی سوژه فیلم از ابتدا تا پایان مشکل دارد» و همه اعضا بر این عقیده بوده‌اند که پروانه نمایش صادر نشود.
در اظهارنظری عجیب یکی از اعضای شورای پروانه نمایش که نامش فاش نشد، تأکید کرد، در صورت صدور پروانه نمایش برای این فیلم، بعید است این فیلم بیش از یک هفته بر پرده سینماها دوام بیاورد و بنابراین حتی اگر برای این فیلم پروانه نمایش صادر می‌شد، امکان دفاع از این پروانه وجود نداشت و در نهایت به کلیت سینمای ایران آسیب می‌رسید.
«مهمونی کامی»/ علی احمدزاده
«مهمونی کامی» فیلمی به کارگردانی علی احمدزاده محصول سال ۱۳۹۲ است. داستان فیلم براساس طرحی از نازنین فراهانی و نوشته علی احمدزاده و مانی باغبانی است. در «مهمونی کامی» نازنین فراهانی، مینا ساداتی، مهدی کوشکی، میسا مولوی و پگاه آهنگرانی به عنوان بازیگران اصلی حضور دارند. این فیلم به عنوان اولین ساخته بلند علی احمدزاده، که با پروانه ساخت ویدیویی (تله فیلم) ساخته شده و به دلیل آنچه از سوی مسئولان بدحجابی بازیگران زن خوانده می‌شود توقیف شد و از حضور در جشنواره فیلم فجر بازماند.
مهمونی کامی بدون مجوز ارشاد در جشنواره‌های جهانی شرکت کرده و این از نظر مدیران تخلف است. کارگردان فیلم در پاسخ گفت: «وقتی به فیلم ما مجوز نمی‌دهند، نباید هم توقع داشته باشند که فیلم را در خانه نگه داریم، به هرحال این فیلم با سرمایه شخصی ساخت شده و به واسطه دیده شدن اثر سرمایه ساخت آن برمی‌گردد اما در همین مدت هم بسیاری از فیلم‌ها که حتی پروانه ساخت هم نداشتند در جشنواره‌های مختلف خارجی شرکت و جایزه هم گرفتند.»
علی احمدزاده پس از ناامیدی از اکران عمومی فیلم با انتشار پستی فیلم را به رایگان در صفحه شخصی خود برای تماشای مخاطبان قرار داد.
«نقش و نگار»/ علی عطشانی
فیلم سینمایی «نقش و نگار» به کارگردانی علی عطشانی و نویسندگی مهران کاشانی در سال 1392 تولید شد. این فیلم در ابتدا برای حضور در جشنواره فجر همان سال انتخاب شد اما به دلیل حاشیه‌هایی که داشت در جشنواره اکران نشد. سرمایه‌گذاری «نقش و نگار» را بابک زنجانی بر عهده داشت که بعد از برگزاری مهمانی مجلل بعد از پایان تولید در رستوران مجلل خود با حضور عوامل و اصحاب رسانه پرونده مالی و اختلاس بابک زنجانی نیز به جریان افتاد. یکی از دلایل عدم اکران این فیلم نام بابک زنجانی است.
در مقابل این ماجرا حضور ناصر ملک مطیعی؛ بازیگر دوران قبل از انقلاب اسلامی نیز یکی از بحث برانگیزترین ماجراها برای توقیف این فیلم شد.
«گزارش یک جشن»/ ابراهیم حاتمی‌کیا
فیلم سینمایی «گزارش یک جشن» در سال 1389 تولید شد. این فیلم تنها در بیست و نهمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد. این فیلم در ظاهر موضوعی اجتماعی دارد و قصه درباره موسسه مشاوره در امور ازدواج است و آسیب های اجتماعی و مشکلات پیرامون این مسئله را به نمایش می‌گذارد. در این میان با پادرمیانی و اقدامات پیشگیرانه پلیس، همه چیز وارد مرحله جدیدی می شود. فیلم به طور ضمنی، مسائل انتخابات سال 88 را به نحوی دیگر نمایش می دهد.
البته خیلی ها معتقدند که وزارت ارشاد، با توقیف این فیلم و جلوگیری از اکران آن، در واقع به حاتمی‌کیا لطف بزرگی کرد چون «گزارش یک جشن» به هیچ عنوان جزو آثار موفق سینمای حاتمی‌کیا نبود و در صورت اکران فیلم، با شکست فراوانی رو به رو می‌شد.
ماجرای این فیلم با بقیه فیلم‌های توقیفی فرق می‌کند. «گزارش یک جشن» ابراهیم حاتمی کیا یک مورد کاملا خاص است چون پس از آنکه با اصلاحیه هایی مواجه شد و نتوانست روی پرده بیاید توسط وزارت ارشاد خریداری شد! این اتفاق در دوره شمقدری افتاد و فیلم به طور کامل در اختیار سازمان سینمایی درآمد و دیگر حاتمی کیا هیچ دخل و تصرفی در نمایش یا عدم نمایش آن نداشت. مالکیت این فیلم همچنان در اختیار سازمان سینمایی است و تا به حال هیچ تصمیمی درباره آن اعلام نشده است.
«زمهریر»/ علی روئین تن
فیلم سینمایی «زمهریر» در سال 1388 تولید شد. این فیلم سال 88 در جشنواره بیست و هشتم به نمایش درآمد و بعد از آن هیچ وقت خبری از آن نشد. در واقع همان سال 88 هم خارج از بخش مسابقه جشنواره به نمایش درآمد و جزو فیلم هایی بود که سازمان سینمایی در جشنواره نمایش می داد تا صرفا واکنش های اصحاب رسانه و منتقدان را متوجه شود و سپس درباره آن تصمیم بگیرد. فیلم به زعم خیلی ها به دفاع مقدس و مفاهیم نگاهی متفاوت دارد!
جواد شمقدری رییس پیشین سازمان سینمایی در گفت و گویی اعلام کرد: فیلم سینمایی زمهریر به کارگردانی علی رویین تن به دلیل توهین به دفاع مقدس هیچ وقت به اکران عمومی نمی رسد.
چندی بعد شایعه شد سازمان سینمایی حق مالکیت فیلم را خرید اما سیدضیاء هاشمی تهیه کننده فیلم در واکنش به خبر خریداری فیلم توسط سازمان سینمایی گفت: بنده به عنوان تهیه کننده این فیلم سینمایی در این مورد کاملا بی اطلاع هستم.
وی درباره طرح پیشنهاد خرید این فیلم گفته: طبیعتا به عنوان فردی که سرمایه‌ام چندسالی متوقف است از این خرید استقبال می کنم چرا که دیگر هیچ امیدی به اکران زمهریر ندارم و به همین دلیل خرید آن توسط دولت را تنها راه احیا سرمایه‌ام می‌دانم.
«خیابان های آرام»/ کمال تبریزی
فیلم سینمایی «خیابان‌های آرام» در سال 1389 تولید و نخستین بار در جشنواره بیست و نهم فیلم فجر به نمایش درآمد. این فیلم از همان ابتدای تولید با مشکل مواجه شد. حتی صحبت‌هایی پیرامون لغو پروانه ساخت و حذف بخش‌های مهمی از فیلمنامه به گوش می‌رسید. تا اینکه کارگردان تصمیم گرفت فیلم را در ارمنستان بسازد و به مکان خاصی در قصه اشاره نکند. فیلم در جریان انتخابات سال 88 ساخته شد و پر از اشارات سیاسی آشکار به اتفاق‌های آن زمان بود. این فیلم، در ساختاری کمدی، ماجرای یک روز کاری یک خبرنگار را در دوران بعد از انتخابات به تصویر می‌کشید. قصه به نحوی با اتفاق‌های واقعی جامعه درهم تنیده شده بود که همان زمان اکران در جشنواره هم می شود با اطمینان گفت که اجازه نمایش پیدا نمی کند.
«حیابان‌های ناآرام» از جمله فیلم‌هایی بود که پروانه نمایش دریافت کرد اما چند هفته مانده به اکران، اجازه نمایش به آن داده نشد. با وجود اعتراضاتی که نسبت به توقیف این فیلم صورت گرفت اما تلاش خاصی برای رفع توقیف آن انجام نشد. بعد از آن حتی در دولت جدید هم هیچوقت در فهرست فیلم‌هایی که دولت اعلام کرد درصدد رفع توقیف آنها برآمده، اسمی از آن به میان نیامد. چون در واقع مشکل این فیلم، چیزی فراتر از این است که وزارت ارشاد بتواند کاری از پیش ببرد.
انتهای پیام/
با استفاده مجدد از زبالههای زیستی:
