راه ابریشم و حضور چینی‌ها در آن؛
حواستان به چینی‌ها باشد!
چینی برای پیشبرد پروژه بلندپروازانه خودیعنی راه ابریشم 5 تریلیون دلار را به عنوان وام پرداخت می‌کنند اما این طرح شباهت چندانی به طرح مارشال ندارد چراکه چینی‌ها در این طرح به غیر از منفعت اقتصادی خود به دنبال منافع دیگری هم هستند.
به گزارش گروه اقتصادی آنا از روابط عمومی اتاق بازرگانی ایران، در مورد ونزوئلا مطلب زیاد نوشته‌اند، سوسیالیسم قرن 21 البته بعید بود نتیجه‌ای جز مصیبت بیاورد، ولی از منظر دیگر هم باید به قضیه نگریست، ونزوئلا، متحد ایدئولوژیک چینی‌ها، در این سال‌ها چند ده میلیارد دلار از آنها وام گرفته بود و البته ضمانت آن هم نفت بود، زمانی که نفت 100 دلار و بالاتر بود وام‌ها گرفته شد، ولی حال که قیمت به نصف رسیده است، بازپرداخت آنها کار ساده ای نیست، ونزوئلا توان بازسازی تاسیسات استخراج کنونی را هم ندارد.
هیچ بعید نیست با شکست مادورو، دولت آینده متمایل به امریکا باشد که در این صورت شکست اقتصادی و سیاسی بزرگی برای چینی هاست، پس تلاش خود را خواهد کرد که دولت کنونی حتی الامکان بر سر کار بماند. نرخ بهره وام‌ها هم جالب است، بسیار بالا! اما قضیه جدی تر از این حرف هاست.
چینی برای پیشبرد پروژه بلندپروازانه خود راه ابریشم قرار است 5 تریلیون دلار در آینده وام بدهند، ولی کمک‌های چینی‌ها هیچ شباهتی به طرح مارشال ندارد، گذشته از بهره بسیار بالا، وام گیرنده باید از شرکت‌ها و کارگران چینی استفاده کند. پیشتر هم گفته شد که برخلاف نهادهایی مانند بانک جهانی و امریکایی‌ها، چین خیلی به تفنن‌هایی مثل حقوق بشر و فساد هم اهمیت نمی‌دهد، انگیزه های‌سیاسی هم پشت قضیه است.
اما می‌دانیم که بدون وجود یک ساختار اقتصادی مناسب و حداقلی از بستر حقوقی، کمک اقتصادی به کشورهای در حال توسعه چیزی در مایه های پول در چاه ریختن است! می‌خورند و باز بیشتر طلب می‌کنند، بدون آنکه چیزی حاصل شود. اینجا چینی‌ها سعی می‌کنند از اوضاع کمال استفاده را داشته باشند، جز قضیه ضمانت نفت که بالا آمد، مثلا در مورد سریلانکا گفته اند که اگر پولی هم برای پرداخت بدهی ندارید می‌توانید یک بندر را به مدت 99 سال به خود ما اجاره دهید!
بدیهی است که بازپرداخت این وام‌ها هم نارضایتی اجتماعی بالایی خواهد داشت و چینی‌ها برای جلوگیری از بالا آمدن بدهی مجبورند وارد بده بستان‌هایی با کشورهای بدهکار بشوند که اصلا تصویر خوبی برایشان ایجاد نمی‌کند و شاید دیگر کشورها را برای وام گیری و پیشبرد پروژه‌های آنها مردد کند. ریخت و پاش کردن پول و زیادی بی ترمز رفتن می‌تواند فاجعه در پی داشته باشد و دور فلکی بر منهج عدل است.
چین بیشتر از آنکه استعمارگر باشد، استثمارگر است، دوراندیشی و ارزش های برتر یانکی‌ها را هم ندارد. در سیاست "خیرخواهی" معنایی ندارد و هر کشوری به دنبال منافع خود است. سوسیالیسم صرف مصیبت اقتصادی نیست، متحدان سوسیالیست‌ها هم چنگی به دل نمی‌زنند. امیدوارم کسانی دریابند، جز اقتصاد بازار آزاد راهی برای تولید ثروت در بلندمدت وجود ندارد.
انتهای پیام/
