زنگ تئاتر برای دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی بوشهر

اشرف سلطانی‌نیا عضو هیأت علمی واحد بوشهر در گفت‌وگو با خبرنگار آنا در بوشهر با بیان اینکه گاه می‌توان با بازی‌های نمایشی به بخش‌های ناشناخته شخصیتی پی برد، تشریح کرد: «در جوامع توسعه یافته و یا در حال توسعه، تئاتر از ارکان اصلی و تحول آفرین نهاد اجتماعی محسوب می‌شود.»

سلطانی‌نیا با بیان اینکه تئاتر سرشار از رمز و راز و حس‌های ناگفته است، اظهار کرد: «تئاتر، افزون بر تعامل با ساختارها و هنجارهای جمعی، تجلی زیبای حقایق و بیان جذاب انگیزه‌ها و احساسات مردم است که کارکرد عمیق و فراگستر خود را به عنوان آینه حیات جمعی در الگوی زندگی اجتماعی بروز می‌دهد.»

سلطانی نیا با بیان اینکه یکی دیگر از کارکردهای تئاتر، هنر درمانی است، عنوان کرد: «تئاتر، یکی از راه‌های درمان معضلات و مشکلات روحی و روانی در جوامع پراسترس و پرتنش امروزی است.»

وی بهره‌گیری از جنبه‌های دراماتیک و زیبایی شناسانه هنر نمایش را عامل مهمی در تأثیرگذاری بر شخصیت افراد دانست و خاطرنشان کرد: «استفاده از این قوه و توانایی به‌ بهترین شکل، ظرفیت فرد را برای حضور در دنیایی که بزرگتر از زندگی و گاهی تصور آدمی است، آماده می سازد.»

عضو هیأت علمی واحد بوشهر با تأکید بر اینکه تئاتر و هنرهای نمایشی به جایگاه حقیقی خود زمانی نزدیک می شود که مردم تئاتر را برای خود تئاتر دوست بدارند، تصریح کرد: «آن هنگامی که تئاتر با فرهنگ، ادب، تعالی افکار، احساسات انسان ها، روحیات و وجدان جمعی جامعه سر و کار داشته باشد، به رویکرد واقعی خود یعنی تجلی حقیقی ویژگی های ضروری مردم، روشنگری و تحول آفرینی نزدیک می‌شود.»

وی مهم‌ترین عامل مؤثر اولیه در دریافت دقیق یک اجرای تئاتری را توسط مخاطب «مکان نمایش» معرفی و بیان کرد: «فاصله میان بازیگر/ تماشاگر به شدت در دریافت مخاطب تأثیر دارد، چه بسا نشستن مخاطب در جاهای مختلف، تفسیرها و برداشت‌های متفاوت از یک اثر را سبب شود.»

سلطانی نیا با بیان اینکه آنچه که فرایند ارتباطی در تئاتر را یگانه و منحصر به فرد کرده، حضور زنده مخاطب در هنگام اجراست، ادامه داد: «مخاطب، سیگنال‌های ارسالی از سوی صحنه را با حواس پنج‌گانه خود دریافت می‌کند و نسبت به آن واکنش نشان می‌دهد که این مهم ارتباط را سیال و زنده نگه می‌دارد.»

عضو شورای زنان فرهیخته دانشگاه آزاد اسلامی استان بوشهر یادآور شد: «در این روزگار پرهیاهو که همه مهر و محبت هایمان از طریق گوشی‌های موبایل ابراز می شود و لحظات تلخ و شیرین زندگی مان در آن رقم می خورد، کانون نمایش و کانون قرآن و عترت با همراهی شورای زنان فرهیخته بر خود واجب دید تا لحظات شیرین همراه با کلامی طنز به نمایش بگذارد تا شاید لحظاتی جوانان خود را از دنیای مجازی خارج و به دنیای واقعی وابسته تر کنیم.»

به گزارش آنا، این برنامه هنری و فرهنگی با استقبال پرشور و پر حرارت دانشجویان مواجه شده که در همین راستا خبرنگار آنا نظر تنی چند از دانشجویان را در این باره جویا شد که در ادامه جملات تعدادی از دانشجویان بیان شده است:

یکی از بازیگران نمایش در این باره گفت: «لبخند و شادی جانانه و از اعماق وجودی که بر لبان دانشجویان می نشیند، مایه خرسندی، شعف و انگیزه ما خواهد بود.»

دانشجوی کارشناسی ارشد رشته ادبیات فارسی اظهار کرد: «تئاتر بخشش بی دریغ اعتماد و احساس است.»

دانشجوی رشته حقوق گفت: «نمایشی که اجرا می شود، با وجود زمان اندک آن، در کنار دوستان، فضایی فرح بخش را ایجاد کرده که برای بسیاری از ما که باید گفت، متاسفانه زمانی را به دیدن نمایشی اختصاص نمی دهیم، فرصتی است مغتنم.»

یکی از استادان گروه هنر اظهار کرد: «هر اثر هنری روح انسان را به گونه ای صیقل می دهد. زمانی که با شخصیت داستان ها، نوای گرم موسیقی، بازیگران و... می گرییم، می خندیم، می جنگیم، خود را در «او» یا «آن» می یابیم و این «هم ذات پنداری» زمینه ساز بروز احساسات نهفته ما می شود. احساساتی که از رنج ها، غم ها، تلخی ها و ناکامی ها و گاه شادی ها و موفقیت های فراموش شده حکایت دارند. اما در میان هنرها، تئاتر جایگاهی ویژه دارد. آن که شاهکاری می آفریند، آن که آن را بازی می کند، گویی زندگی را بازی کرده و به تصویر می کشد و تماشاگر با برقراری ارتباط با آنها، خود را باز می یابد و روح متلاطم خویش را آرام کرده و نیروی مجدد برای بازی زندگی کسب می کند.»

دانشجوی رشته روان‌شناسی می‌گوید: «چشم ها و گوش ها و لب های مردم امروز جامعه، ترسان و لرزان است، تئاتر دست نوازش بر احساسات است.»

یکی از تماشاگران که دانشجوی رشته معماری است در این باره شعری را از یکی از شعرا تقدیم بازیگران این حرکت ارزشی کرد و گفت: «به سراغ من اگر می آیید، سخت و پیوسته بیایید، نهراسید از اندیشه تنهایی من، شیشه ای نازک نیست، که ز هر لرزش اشکی ترکی بردارد، صحنه خاطر تنهایی من قطعه سنگی شده از درد هزاران اندوه، در هراس از پاییز.»