مظلومیت تمام نشدنی رشته های پایه در ایران؛ سهم ایران، تنها یک نقره از هزار مدال المپیک!

فرزانه شریفی؛ گروه ورزشی خبرگزاری آنا- سال هاست که وضعیت کسب مدال در رشته های پایه شنا، دوومیدانی، ژیمناستیک و تیراندازی در ایران خراب است و سهم ایران در این رشته ها برای کسب مدال جهانی و المپیک بسیار ناچیز بوده است. تابه حال ایران در شانزده دوره از ادوار المپیک شرکت کرده است و 643 ورزشکار ایرانی هم موفق به کسب سهمیه در رشته های مختلف ورزشی شده اند. اما از این تعداد تنها 88 ورزشکار توانستند سهمیه حضور در چهار رشته پایه شنا، ژیمناستیک، تیراندازی و دوومیدانی را کسب کنند و حاصل کار آن ها نیز تنها یک مدال نقره توسط احسان حدادی در المپیک 2012 لندن و در پرتاب دیسک بود!

در المپیک ریو که مرداد ماه امسال در کشور برزیل برگزار شد، 63 ورزشکار ایرانی به این مسابقات اعزام شدند که تنها 16 نماینده در رشته‌های پایه کسب سهمیه داشتند؛ یک شناگر ( آن هم با سهمیه وایلدکارت)، 10 ورزشکار دوومیدانی و 5 نماینده در رشته تیراندازی تنها ورزشکاران ایرانی بودند که موفق به کسب سهمیه المپیک ریو در رشته های پایه شدند که البته هیچ کدام از این ورزشکاران هم به مدال نرسیدند.

دوومیدانی؛ بیشترین تعداد سهمیه اما ضعیف ترین نتیجه!

دوومیدانی کاران ایران نسبت به سایر ورزشکاران ایرانی بیشترین تعداد سهمیه را در ریو به دست آوردند. احسان حدادی و محمود صمیمی(پرتاب دیسک)، حسن تفتیان و رضا قاسمی(دوی ۱۰۰ متر)، کاوه موسوی و پژمان قلعه نویی (پرتاب چکش)، محمد ارزنده (پرش طول)، محمدجعفر مرادی( ماراتن)، حمیدرضا زورآوند (پیاده روی) و لیلا رجبی(پرتاب وزنه) ۱۰ دوومیدانی کار المپیکی ایران در ریو بودند که البته هیچ کدام در المپیک ریو نتیجه قابل قبولی به دست نیاوردند و حتی نتیجه‌ای به مراتب ضعیف تر از المپیک لندن هم از خود به جا گذاشتند. احسان حدادی و لیلا رجبی در همان مرحله اول از دور رقابت‌ها حذف شدند و مابقی ورزشکاران هم نتوانست در حد انتظار ظاهر شوند. البته در این میان حسن تفتیان عملکرد خوبی داشت و توانست برای اولین بار به فینال المپیک راه پیدا کند اما مابقی نتایج چشمگیری نداشتند.

در المپیک ریو سهم دوومیدانی کاران 141 مدال رنگارنگ بود که آمریکا و کنیا به ترتیب با کسب 32 و 13 مدال بیشترین سهم مدال ها را از آن خود کردند. سهم ایران هم صفر مدال بود. ایران در رشته دوومیدانی حرفی برای گفتن ندارد و به گفته کیهانی رئیس فدراسیون این رشته اگر برنامه ریزی ها و هدفمندی های خوبی داشته باشد شاید تا 8 سال دیگر بتواند به مدال برسیم. به طور حتم علت اصلی ناکامی‌های این رشته به مشکلات مالی برمی گردد؛ رشته ای که 24 ماده دارد و رسیدگی به همه آنها از طرف فدراسیون نیازمند بودجه کلان است که در فدراسیون هم این بودجه موجود نیست. از طرفی اسپانسرهای زیادی هم در این رشته سرمایه گذاری نمی کنند و دوومیدانی از بخش خصوصی هم نمی‌تواند سرمایه چندانی به دست بیاورد. به هر روی حال روزهایی پایانی سال 95 برای دوومیدانی ایران چندان خوب نبود؛ 12 ملی پوش و مدال آور این رشته با ارسال بیانیه‌ای به شرایط موجود و تصمیماتی که در فدراسیون گرفته می شود معترض شدند و از وزیر ورزش و جوانان خواستند تا دیر نشده تدبیری برای این رشته در نظر بگیرد.

فدراسیون دوومیدانی سال گذشته تصمیم گرفت حقوق ورزشکاران خود را قطع کند و به جای آن به دوومیدانی کارانی که در مسابقات نتیجه قابل قبولی به دست می آورند پاداش بدهد. البته هر زمانی هم که ورزشکار در اردو باشد به او حقوق تعلق می گیرد اما نه به صورت ثابت. این مسئله واکنش های زیادی از سوی دوومیدانی کاران به همراه داشت اما تصمیم در سال 95 گرفته شد و تغییری هم در آن صورت نگرفت.

ژیمناستیک؛نابسامانی به امسال کشیده شد

نابسامانی در این فدراسیون در سال 95 به اوج رسیده بود؛ بعد از اتمام دوره ریاست جعفر درویش زاده در تاریخ 19 تیرماه شروین اسبقیان به عنوان سرپرست این فدراسیون انتخاب شد. 12 مهرماه سال گذشته قرار بود انتخابات فدراسیون برگزار شود و تکلیف رئیس فدراسیون مشخص شود اما به دلیل مشکلات اساسنامه این تاریخ عقب افتاد و قرار بود روزهای آخر سال 95 تکلیف این فدراسیون مشخص شود اما باز هم خبری نشد و انتخابات فدراسیون به امسال موکول شد. ژیمناستیک از رشته های مادر و پایه هر رشته ورزشی است اما در ایران از اهمیت چندانی برخوردار نیست و در کمترین میزان توجه قرار دارد. حضور ژیمیناستیک کاران ایران در المپیک مربوط به 52 سال پیش است و تاکنون این طلسم شکسته نشده است. البته ناگفته نماند ژیمناستیک ایران همچون دوومیدانی درگیر مشکلات مالی است و هزینه این رشته و تهیه امکانات سخت افزارهای آن هزینه های سرسام آوری می طلبد.

تیراندازی بدون رئیس و با مشکلات فراوان

ملی‌پوشان تیراندازی در سال 95 با کسب 5 سهمیه راهی المپیک ریو شدند؛ نتیجه ای که در تاریخ تیراندازی تاکنون به دست نیامده بود؛ الهه احمدی، نجمه خدمتی، مه لقا جام بزرگ، گلنوش سبقت الهی و پوریا نوروزیان هر 5 تیراندازانی بودند که به المپیک راه پیدا کردند اما هیچ کدام نتوانست به مدال برسند و تنها الهه احمدی به مرحله فینال این رقابت ها رسید اما در نهایت با کسب عنوان ششمی کار خود را پایان داد.

یکی از مشکلات همیشگی فدراسیون تیراندازی کمبود مهمات و فشنگ بود؛ به طوری که تیراندازان مجبور بودند با سلاح خشک تمرین کنند. البته مشکلات به همین جا ختم نشد؛ فدراسیون تیراندازی بعد از یک دوره بلاتکلیفی و اجرای حکم دیوان عدالت اداری، در حال حاضر با سرپرست اداره می شود. وظیفه سرپرست، اداره برنامه های ورزشی فدراسیون است و با توجه به مقطعی بودن این سمت، نمی‌تواند برنامه های بلندمدتی را طرح ریزی و اجرایی کند. با توجه به قوانین فدراسیون ها دوره سرپرستی شش ماهه است و بنابراین تا برگزاری انتخابات همچنان این فدراسیون هم، برنامه ریزی بلندمدتی برای المپیک 2020 نخواهد داشت.

شنا؛ وایلد کارت سهمیه همیشگی فدراسیون شنا

رشته‌ای که سهم هر ساله المپیک آن سهمیه ای به نام وایلد کارت است. در المپیک 2012 لندن محمد بیداریان با سهمیه وایلد کارت راهی المپیک شد؛ سال 95 هم به دلیل اینکه هیچ یک از شناگران ایران نتوانستند سهمیه کسب کنند در نهایت سهمیه وایلدکارت نصیب آریا نسیمی شاد شد و او راهی ریو شد که البته این شناگر در جایگاه آخر قرار گرفت.

مشکلات سخت افزاری حرف اول را در ورزش شنا می‌زند و اکثر مربیان و ملی پوشان از کمبود امکانات و استخرهای استاندارد انتقاد دارند. اگرچه پتانسیل های خوبی در شنای کشور وجود دارد اما کمبود استخرهای استاندارد و به روز در سطح کشور مانع پیشرفت این رشته در کشور شده است و تا زمانی که این مشکلات برطرف نشود نمی‌توانیم به آینده این رشته امیدوار باشیم. دیگر رشته های آبی واترپلو و شیرجه هم همین مشکلات را دارند؛ در سال گذشته شیرجه روهای کشورمان برای اولین بار در مسابقات قهرمانی آسیا به مدال برنز رسیدند.

با وضعیتی که رشته های پایه در سال 95 داشتند به خوبی می توانیم نتیجه بگیریم این رشته ها حال و روز خوشی ندارند و اگر مسئولان وزارت ورزش بیشتر از این به این رشته ها توجهی نکنند شرایط از این هم بدتر خواهد شد و هیچ زمانی صحبت های سلطانی فر وزیر ورزش و جوانان مبنی بر اینکه زمان مدال آوری رشته های پایه فرارسیده است محقق نخواهد شد. به طور حتم اینکه تاکنون نتوانسته‌ایم به جایگاه تک رقمی در المپیک برسیم، قطعا به ضعیف بودن رشته های پایه و مادر بازمی‌گردد. رشته هایی که حتی در کشورهای صاحب مدال به منظور کسب مدال اداره نمی شود؛ بلکه آنها رشته‌های مادر و پایه را زیربنای توسعه ورزشی کشور و آمادگی جسمانی می دانند و به همین دلیل بیشتر از همه رشته ها به آنها بها می دهند.