ما خبرنگاریم، نه کیسه‌بوکس!

خبرنگاری با شکایت نماینده ارومیه در مجلس، به چهار ماه زندان محکوم شد؛ (با عذرخواهی خبرنگار ماجرا به پایان رسید).
خبرنگاری در نجف‌آباد شلاق خورد؛ (فرماندار اعلام کرد شاید این ادعا درست نباشد).
دو خبرنگار با شکایت نماینده رشت، به شلاق محکوم شده‌اند؛ (نماینده برای شکایت از یکی از این افراد، حداقل ٧٠٠ مورد سند به‌دلیل توهین و نشر اکاذیب به محکمه قضائی ارائه داده و معتقد است این افراد در سایت غیرقانونی فعالیت می‌کردند و کارت خبرنگاری نداشتند).
محمود گبرلو خطاب به علی اعلایی، رئیس سابق انجمن منتقدان و نویسندگان: برو بیرون آقا!
لیلا حاتمی: خبرنگارانی که پشت‌صحنه فیلم رگ خواب آمده بودند، مزاحم بودند و ...
اینها تنها چند برش از اظهارنظرهای افراد سرشناس درباره خبرنگاران در صحنه‌های مختلف است. این روزها که نشست‌های نقد و بررسی درباره فیلم‌ها در حاشیه اکران‌شان در جشنواره فیلم فجر برقرار است، هر روز نکته‌ای درباره برخورد اهالی سینما با خبرنگاران منتشر می‌شود. به‌راحتی کلمات «خبرنگار دوزرای»، «ادب‌کردن» و «برو بیرون» را نصیب خبرنگاران می‌کنند؛ ما خبرنگاران در مواجهه با این رفتارها چه می‌کنیم؟ وارد بازی آنها می‌شویم و با این استدلال که «خبرنگارهای دست‌چندم این کارها را می‌کنند، نه ما»، «منشی فلان مجموعه هم خودش را خبرنگار می‌داند» و... از کنار چنین اظهار‌نظرهایی می‌گذریم. ما خبرنگاران از هر دو سو داریم له می‌شویم؛ هم از جامعه فرهنگی نظیر هنرمندان، دشنام می‌شنویم که در انتقال مفاهیم و دانش و فرهیختگی آنها موفق نبوده‌ایم و هم از سطح پایین دانش همکاران خودمان. مانده‌ایم که چه کنیم. بر یک لبه باریک در حال حرکتیم و نمی‌دانیم که کی قرار است به پایین پرتمان کنند. فقط یک درخواست، زاویه دید این اتفاقات را برعکس کنید؛ یعنی خبرنگاران به بازیگران بگویند دوزرای، خبرنگاری به نماینده مجلس ضربه بزند یا حکم شلاق برایش بگیرد. می‌بینید! حتی نمی‌شود تصور کرد!