تشویق‌های مکرر تماشاگران و گیر افتادن ارکستر در معذوریت

به گزارش خبرنگار فرهنگی آنا، شب گذشته تالار وحدت، میزبان ارکستر سمفونیک تهران به رهبری شهرداد روحانی بود؛ اجرایی که با استقبال نسبتا خوبی از سوی مردم مواجه شد و تمام صندلی‌های طبقه‌ای اول، دوم و سوم پر شده بود و تنها چیزی که توی ذوق می‌زد، صندلی‌های خالی ردیف‌های اول سالن بود که مانند سال‌های قبل، به ارگان‌ها و نهادهای دولتی اهدا شده بود و آن‌ها هم بنا بر عادت هر ساله تشریف نیاوردند.

آثار سخت احمد پژمان

ارکستر سمفونیک تهران به رهبری شهرداد روحانی اجرای خود را با دقایقی تاخیر بنا بر عادت همیشگی در جشنواره موسیقی فجر، با سمفونی «سرزمین دلاوران» اثر احمد پژمان شروع کرد و صدای بی‌امان سازهای کوبه‌ای آغازگر این اجرا بودند. این اجرا دو بخش داشت که بخش اول به اجرای سمفونی «سرزمین دلاوران» اثر احمد پژمان تعلق داشت، اثری که در پنج بخش با نام‌های «نیایش»، «آغاز نبرد»، «در بند دشمن»، «نبرد دلیران» و «جشن برای آزادگان» توسط پژمان خلق شده بود و به خاطر موومان‌های گوناگون این سمفونی و پر فراز و فرود بودنش، سرعت و تکنیک بالای نوازنده‌ها را می‌طلبید و اجرایش سخت بود.

دف و تنبک کنار سازها نشستند

در موومان آخر این سمفونی، سازهای کوبه‌ای چون دف و تنبک کنار دیگر سازها نشستند و برای لحظاتی دونوازی دف و تنبک فضای متفاوتی به اجرای ارکستر سمفونیک تهران داد. تجربه تک‌نوازی برای انتقال حس در لحظاتی در اجراهای بزرگ دنیا هم افتاده که یکی از معروف‌ترین آن‌‌ها به یکی از اجراهای ارکستر سمفونیک برلین برمی‌گردد که سولیست سیتار (سازی هندی شبیه گیتار) برای لحظاتی حواس و گوش‌های مخاطبان را از ارکستر گرفت و با خود برد سمت موسیقی هند... به هر حال این کار از هر کسی برنمی‌آید و البته اجرای آن هم بسیار مهم است که احمد پژمان یکی از موزیسین‌‌هایی است که از پس چنین تجربه‌ای برآمده است. البته نکته‌ای که درمورد ارکستر سمفونیک تهران وجود دارد، نظارت پژمان روی ارکستر برای اجرا بوده است و با کمک‌های او ارکستر توانست اجرای نسبتا خوبی داشته باشد. هرچند در کنسرتی که پیش از جشنواره توسط ارکستر سمفونیک تهران اجرا کردند، پژمان روی سن آمد و اعلام کرد تمرین‌ها کافی نبوده و از اجرا راضی نیست. البته او اعتراف کرد که اجرای این سمفونی کار بسیار سختی است.

پس از پایان موومان پنجم، گروه برای استراحتی کوتاه صحنه را خالی کردند و مخاطبان این اجرا هم به محوطه باز تالار وحدت رفتند.

اجرای آثار بزرگان

بخش دوم، به آثار اساتیدی چون پیتر ایلیچ چایکوفسکی، گابریل فوره و مودست موسورگسکیِ روس تعلق داشت و با تک‌نوازی فلوت شهرام رکوعی به پایان رسید.

تشویق‌های تکراری

اتفاق تکراری و همیشگی که برای تماشاگران و گروه‌های ایرانی تبدیل به عادت شده است، تشویق‌های بی‌امان تماشاگران است که به کیفیت و نوع اجرا ربطی ندارد و تبدیل به فرهنگ کنسرت‌روها شده تا گروه یا خواننده یا هر کسی که روی استیج بوده را دوباره برگردانند و مجاب کنند دوباره قطعه‌ای را اجرا کنند. این اتفاق درمورد کنسرت دیشب هم برای شهرداد روحانی که بنا بر تجربه حتما خودش را برای این اتفاق آماده کرده بود، افتاد و وی دوباره چوب‌هایش را برداشت و با اجرای قطعه‌ای تماشاگران را مجاب کرد تا دل از صندلی‌‌های گرم و راحت تالار وحدت بکنند و به خیابان سرد استاد شهریار بروند...