پیام دهکردی: برای زنده ماندن از تهران به لاهیجان هجرت کردم

به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا به نقل از مهر، دهکردی که از تهران به شهر لاهیجان هجرت کرده است درباره دلایل این هجرت و فعالیت این روزهای خود گفت: واقعیت این است که در این سال ها در حوزه بازیگری و کارگردانی تئاتر و حتی تولید متن، آموزش و پست های اجرایی در حوزه هنرهای نمایشی، به جد فعال بودم و البته همواره منتقد. در مدت فعالیت خود به واقعیت هایی تلخ در درون خود، حوزه آموزش تئاتر، ساز و کارهای اداری مرتبط با تئاتر و حوزه زیست اجتماعی پی بردم و این ها مجموعه دستاوردهایی بود که در سال های فعالیت های مختلفی که داشتم به دست آوردم.

وی یادآور شد: دبیری جشنواره تئاتر کودک و نوجوان به عنوان یکی از نقاط عطف زندگی من بود. در واقع زندگی کاری من به قبل و بعد از دبیری جشنواره تئاتر کودک و نوجوان تقسیم شد. این تجربه باعث شد تا در عریانی محض برای من مشخص شود که واقعیت چیست و چرا تئاتر و مرکز هنرهای نمایشی بسامان نمی شود.

این بازیگر تئاتر با بیان اینکه در سال های فعالیت اش توانسته است خودش را با خودش مواجه کند، اظهار کرد: در این مواجهه عریان من با من و با ساختار دولتی تئاتر، تئاتری ها، آموزش و زندگی و زیست اجتماعی و مشکلاتی که خاص زندگی کلان شهری است، دیدم که تنها راه بیرون رفتن از معضل ها به معنای واقعی هجرت است.

دهکردی تأکید کرد: تصمیم گرفتم که با یکسری رفتار، خصایل و آدم ها خداحافظی و زندگی خود را از نو بنا کنم. من در تهران به نهایت ناامیدی رسیدم و این در حالی است که اصلا دوست ندارم در زندگی ناامید بمانم. احساس کردم برای زنده بودن باید هجرت کنم. بعد از بررسی های فراوان جمع بندی نهایی من این بود که به لاهیجان هجرت کنم.

وی درباره نوع فعالیت و جریان سازی مدنظر خود در بخش تولید و آموزش تئاتر در شهر لاهیجان، بیان کرد: فکر می‌کنم دوره جریان ها تمام شده و بزرگترین جریانی که می توانم رقم بزنم این است که خود را سخت آموزش دهم و کار تولید کنم و اگر در لاهیجان مشق بزرگی کنم و خود و دیگران از این مشق لذت ببریم، شاید بسط اش دهم.

بازیگر نمایش «ملاقات بانوی سالخوره» به کارگردانی زنده یاد حمید سمندریان درباره شرایط فعلی تئاتر ایران تصریح کرد: تا زمانی که رفتارها و جریان های فرهنگی تابع هیجان و تصمیمات مقطعی و گذرا است به هیچ نتیجه ای نخواهیم رسید. تئاتر هیچگاه برای من تجارت نبود، تئاتر برای من نان به نرخ روز خوردن نبود که بخواهم فلان فرد را بیاورم که کارم فروش داشته باشد. معتقدم همچنان مسأله اصلی تئاتر این است که «نخواستن یا نتوانستن، مسأله این است»؛ اینکه مدیران نمی خواهند یا نمی توانند تئاتر ایران را بسامان کنند که من می گویم نمی خواهند وگرنه این مقوله می توانست حل شود.

دهکردی ادامه داد: وقتی می بینید که جهانی را نمی توانید درست کنید، بهتر است خودا را از این ورطه بیرون بکشید. وضعیت موجود، تلخ و ناگوار است. امیدی به این ندارم که این سیستم درست شود و معتقدم بهترین مدیر هم بیاید، نمی تواند تئاتر را درست کند چون همه به آن ضربه زدیم.

این هنرمند عرصه تئاتر ایران تأکید کرد: ارتباطم را با تهران قطع نکرده ام و الان اخبار و اطلاعاتی از کیفیت حاکم بر تئاتر می شنوم که بسیار افسوس می خورم. مباحثی مطرح است که پیش ترها در اولویت چندم تئاتر بود. متأسفانه تئاتر ما دارد وارد سطح می شود.