ورزش چگونه خطر سرطان را کاهش میدهد
به گزارش «ساینس آلرت» (Science Alert)، در این پژوهش که توسط تیمی از «دانشگاه ییل» هدایت شده، واکنشهای متابولیکی موشهای مبتلا به سرطان پستان یا تومورهای ملانوم بررسی شد. این موشها بر اساس رژیم غذایی و میزان فعالیت بدنیشان به گروههای مختلف تقسیم شده بودند. پژوهشگران از ردیابهای مولکولی استفاده کردند تا مشخص کنند گلوکز در بدن موشها در کجا متابولیزه میشود و دریافتند حیوانات فعال به طور کارآمد انرژی و سوخت را از سلولهای سرطانی به سمت عضلات هدایت میکنند.
پس از چهار هفته، موشهایی که رژیم غذایی پرچرب داشتند؛ اما به طور منظم ورزش میکردند، در مقایسه با حیواناتی که همان رژیم را داشتند؛ اما غیرفعال بودند، به طور قابل توجهی تومورهای کوچکتری داشتند.
«بروکس لایتنر»، پزشک-دانشمند دانشگاه ییل، و همکارانش در مقاله منتشرشده خود گزارش دادند: «موشهای چاقی که پس از تزریق تومور، به مدت چهار هفته به طور داوطلبانه روی چرخ دویدند، کاهش اندازه تومور نزدیک به ۶۰ درصد را نشان دادند».
این تیم همچنین ۴۱۷ ژن مرتبط با متابولیسم را شناسایی کرد که میزان بیان آنها در موشهای فعال در مقایسه با موشهای کمتحرک، اما لاغر، متفاوت بود. در مجموع، این تغییرات مولکولی نشان میداد که تومورها وارد وضعیت بقای سلولیِ پرتنش شدهاند.
ورزش به طور خاص موجب کاهش فعالیت پروتئینی به نام mTOR در تومورهای حیوانات شد؛ یافتهای که میتواند در محدود کردن رشد تومور اهمیت داشته باشد و در آینده به جستوجو برای درمانهای جدید کمک کند.
به گفته پژوهشگران، نتایج نشان میدهد که گلوکز نقش محوری در میانجیگری اثرات متابولیکیِ ورزش در مهار رشد تومور ایفا میکند. با این حال، آنها تاکید میکنند که «این رابطه متابولیکی و توانایی ورزش در کند کردن رشد تومور ممکن است به مدت زمان ورزش وابسته باشد».
سرطان در همه اشکال گوناگون خود بیماریای پیچیده است و سازوکارهای متعددی در رشد و استقرار تومورها نقش دارند. بیماران صرفا با رفتن به باشگاه از سرطان مصون نخواهند ماند. با این حال، فعالیت بدنی میتواند عامل مهمی در به حداکثر رساندن شانس پیشگیری از بروز این بیماری باشد.
پژوهشگران همچنین دریافتند موشهای چاقی که به مدت دو هفته پیش از کاشت تومور ورزش کرده بودند، در مقایسه با موشهای کمتحرک، تومورهای کوچکتری داشتند. آنها مینویسند: «این دادهها بر اهمیت یک دیدگاه ظریف و کلنگر نسبت به اثرات متابولیکی ورزش در سرطان تاکید میکند».
دلگرمکننده است که به نظر میرسد همین سازوکارها در دو نوع مختلف تومور نقش دارند؛ موضوعی که نشان میدهد فواید ورزش به یک نوع خاص از سرطان محدود نیست. با این حال، دانشمندان هنوز باید بررسی کنند که آیا همین فرایندها در انسانها نیز رخ میدهد یا خیر تا بتوان مشخص کرد آیا این یافتهها به ما هم قابل تعمیم است یا نه.
در همین راستا، پژوهشگران مشتاقاند تحقیقات خود را در مورد تومورهای سرطانی انسان با چارچوببندی دقیقترِ انواع ورزش و مدتزمان انجام آن ادامه دهند. چنین مطالعاتی میتواند روشنتر کند که فعال ماندن دقیقا چگونه به محافظت در برابر سرطان کمک میکند. آنها در پایان نتیجه میگیرند: «بررسی نقش آمادگی جسمانی در مسیرهای مولکولیِ تغییریافته در اثر ورزش ممکن است به شناسایی اهداف درمانی جدید در سرطانشناسی شخصی سازی شده بینجامد، به ویژه در بیمارانی که توان انجام ورزش را ندارند».
انتهای پیام/
