وقتی سینما مرز می‌شکند؛ روایت یک عکاس از قلب ویرانی در مستند سپیده فارسی

به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا به نقل از هالیوود ریپورتر، سپیده فارسی، کارگردان مستند «روحت را در دستت بگذار و راه برو» با روایتی حساس و انسانی از زندگی در غزه، داستان فاطمه حسونه، عکاس فلسطینی، را روایت می‌کند.

مستند فارسی از آنچه در نگاه اول به نظر یک پروژه شخصی می‌رسد، به یک تظاهرات جهانی در برابر بی‌عدالتی تبدیل می‌شود. فاطمه حسونه که تا پیش از مرگش در حمله هوایی رژیم صهیونی، در قلب غزه زندگی می‌کرد، به یک صدا برای فلسطینی‌ها تبدیل شده بود؛ صدایی که در این فیلم در کنار تصاویر و ویدئو‌های خود او، نمایی متفاوت از جنگ و اشغال به نمایش می‌گذارد.

سپیده فارسی در گفت‌و‌گو با هالیوود ریپورتر به بیان دلایل انتخاب این پروژه پرداخت. او از نارضایتی خود از بی‌صدایی فلسطینی‌ها سخن گفت و توضیح داد که چگونه پس از حملات ۷ اکتبر، خواسته بود تا درک عمیق‌تری از زندگی روزمره مردم غزه پیدا کند. "آرزوی من این بود که به غزه بروم، اگرچه ورود به آنجا غیرممکن بود. اما به‌دنبال راهی برای نزدیک‌تر شدن به واقعیت این جنگ بودم. "

فارسی در مستند خود موفق شد با فاطمه حسونه ارتباط برقرار کند و این ارتباط در قالب تماس‌های ویدئویی و عکس‌های حسونه از وضعیت غزه در فیلم بازتاب یافت. این رویکرد شخصی و صمیمی باعث شد که فیلم برخلاف مستند‌های جنگی معمول، به تماشاگران اجازه دهد تا تجربه‌ای نزدیک و انسانی از این بحران داشته باشند.

مرگ ناگهانی فاطمه حسونه تنها یک روز پس از اعلام پذیرش فیلم در جشنواره کن، ضربه‌ای سنگین به فارسی وارد کرد. او در این باره گفت: "هرگز نمی‌توانستم تصور کنم که او هدف حمله قرار گیرد. وقتی خبر مرگش را شنیدم، ابتدا فکر کردم شایعه است، اما در نهایت تأیید شد که او به شهادت رسیده است. " این ضایعه شخصی، ابعاد جدیدی به پروژه داد و تأثیر زیادی بر نحوه تماشای فیلم داشت.

سپیده فارسی در ادامه به واکنش‌های متفاوتی از سوی مخاطبان و صنعت سینما اشاره کرد. او اذعان داشت که اگرچه فیلم در بسیاری از کشور‌های جهان پخش شده، اما در آلمان به‌دلیل واکنش‌های عمومی و رسمی، موفق به توزیع نشده است.

او در این خصوص اظهار کرد: تفاوت عظیمی بین مواضع رسمی و افکار عمومی وجود دارد. در آلمان، مردم نسبت به سیاست‌های دولت اعتراض دارند، اما ما هنوز شاهد هیچگونه موضع گیری محکمی از سوی دولت آلمان در خصوص نسل کشی صهیونیست‌ها در غزه نیستیم.

فارسی همچنین از تأثیر محدود، اما امیدبخش فیلم‌های دیگری که در حال نمایش درباره غزه هستند، سخن گفت و افزود: با وجود اینکه این داستان‌ها قادر به انتقال وحشت کامل آنچه در غزه رخ می‌دهد نیستند، اما مهم است که این روایت‌ها در سطح جهانی به گوش برسند.

در نهایت، او تأکید کرد که چه فیلم‌ها تغییرات عمده‌ای در سیاست‌ها ایجاد کنندچه نکنند، چیزی که در این پروژه باقی می‌ماند، ارتباط انسانی است. شاید تغییرات سیاسی به سرعت حاصل نشود، اما این ارتباطات انسانی و احساسات است که هنوز اهمیت دارد.

این مستند، که در جشنواره کن و دیگر جشنواره‌های معتبر جهانی نمایش داده شده است، همچنان به عنوان یک شاهد زنده از ظلم و فاجعه انسانی در غزه به حساب می‌آید، و نشان می‌دهد که فیلم‌ها می‌توانند مرز‌های جغرافیایی و سیاسی را شکسته و صدای انسان‌ها را به جهانیان برسانند.