شهید رئیسی مرد میدان و الگوی جاودان برای ایران و ایرانی

به گزارش خبرگزاری آنا، این روزها سالگرد آسمانی شدن مردی بود که آسمان با داشتنش آرام‌تر شد و زمین از گام‌های استوار و امیدآفرینش گرم‌تر ماند. شهید سید ابراهیم رئیسی، مردی که واژه‌های «خادم» و «خدمت» را با گوهر وجودش آمیخت و زندگی‌اش را نه بر مسند قدرت، که بر سفره ساده مردم معنا کرد. او الگویی از ایمان، مردمداری و شجاعت بود؛ حجتی آشکار برای نسل‌های امروز و فردای ایران.

دریا دل بود و نگاهش از جنس دلسوزی و روشن‌بینی. ساده می‌آمد، بی‌تکلف و بی‌ادعا، بین مردم می‌نشست، درد‌ها را می‌شنید و برای گره‌گشایی از زندگی مردمانش بی‌خواب شب بود و خستگی روز نمی‌شناخت. او نه در شعار که در عمل، «پناه ضعفا» و «ملجأ محرومان» شد؛ کسی که هر دفتر و جایگاه اداری را میدان عمل برای تحقق حق مردم می‌دانست.

رئیسی به جهاد با نفس و دنیا باور داشت و هیچ‌گاه به تظاهر و بازی‌های رایج گرفتار نشد. سلوکش، ادامه راه مردان بزرگ انقلاب بود؛ همیشه بی‌ملاحظه نسبت به مصالح دنیوی و همیشه با شور و شریعت، پرتلاش و بی‌منت بود. او لحظه‌ای از مسئولیت سنگین شانه خالی نکرد و همواره خود را «خادم ایران» و نه صاحب منصب و کرسی، معرفی می‌کرد.

در صلابت نگاهش، تدبیر و عزم دیده می‌شد. به دورترین نقاط ایران می‌رفت. روستا به روستا، شهر به شهر، کنار کشاورزان در مزارع، همراه کارگران در کارگاه‌ها، هم‌سفر امید خانواده‌های شهید و جانبازان. او همیشه نزدیک مردم بود، ثروتمند و فقیر، پیر و جوان، دولتی و غیردولتی را یکسان نگاه می‌کرد و دلگرمی‌اش به اعتقاد خالصانه به خدا و خلق خدا بود. در برابر ظلم و فساد می‌ایستاد و مبارزه با تبعیض را حسن ختام مسئولیت می‌دانست.

شهید رئیسی مرد تکلیف بود، نه عاقبت‌اندیشی شخصی. برای آبادانی ایران زمین لحظه‌ای به خود نیاسود. شعارش را با تلاشش یکی کرد، هزینه سنگین خدمت را به جان خرید و جانش را هم برای عزت و پیشرفت ایران نثار کرد. محبوب دل فرزندان فقیر و یتیم، یاور روستاییان و حامی جوانان شد. چهره‌ای مهربان، اما با هیبتی پدرانه و ایمانی راسخ به ماموریت یک مسئول.

یادش، به بزرگی تمام اسطوره‌های خدمت در تاریخ خواهد ماند؛ نه فقط در جمع وفاداران سیاسی یا حامیان فکری‌اش، بلکه نزد هر دل آزرده‌ای که امید را از نگاه و صداقت و ایستادگی‌اش به یاد دارد. چه بسیار مادران و پدرانی که در فقدانش اشک ریختند، چه جوانانی که او را الگوی جهاد و صداقت دانستند.

رئیسی، همان کسی بود که در بزنگاه‌های حساس، بار امید جامعه را بر دوش کشید. در تلاطم مشکلات، انگشت اتهام به گذشته را جایگزین تلاش برای فردا نکرد و به سهم خویش، از دل بحران‌ها پلی برای عبور مردم ساخت.

او مرد دل‌ها باقی خواهد ماند؛ اسوه اخلاق و سعه‌صدر، صداقت و مهربانی، مصداق «امینِ ملت» در این روزگار. ایران، با او و همراهانش، بار دیگر به یاد آورد که هنوز می‌توان در مسئولیت، صادق و خدوم و امین ماند و به رسم عاشقان، جان در راه خدمت گذاشت. آری رئیسی میراثش برجای است: همدلی، اخلاص، ایستادگی و امید به آینده.

از خون او، شاخه‌های امید دوباره خواهد رویید؛ از اخلاصش، شور فردایی بهتر، فرزندان این سرزمین را مصمم‌تر خواهد کرد. او زنده است، در دل بی‌قرار مردمش، در نگاه به آینده ایران. راهش تا ابد گشوده و نامش جاودان.