گریستن در فضا؛ وقتی اشک‌ها نمی‌ریزند!
در فضا گریه کردن متفاوت از زمین است. به دلیل نبود جاذبه، اشک‌هایتان در فضا روی صورت جمع می‌شوند و فضانوردان مجبورند آنها را پاک کنند تا بینایی‌شان مختل نشود.
خبرگزاری آنا- نوید فرخی: گریستن یک واکنش طبیعی انسانی است که در پاسخ به احساسات شدید، چه مثبت و چه منفی ممکن است به وقوع بپیوندد. این عمل می‌تواند به عنوان یک مکانیسم تخلیه عاطفی عمل کند و به افراد کمک کند تا فشار‌های درونی خود را بیرون بریزند.
از نظر علمی، گریه به آزادسازی مواد شیمیایی در بدن مرتبط است که به تنظیم احساسات کمک می‌کند. اشک را به دو دسته تقسیم می‌کنند. اشک‌های بیولوژیکی که برای مرطوب کردن و محافظت از چشم‌ها تولید می‌شوند و اشک‌های عاطفی که به دلیل تجربه احساسات مختلف ایجاد می‌شوند. این اشک‌ها می‌توانند از طریق کاهش استرس و ایجاد حس راحتی به حال عموم کمک کنند.
تحقیقات نشان داده که گریستن می‌تواند به کاهش سطح هورمون‌های استرس مانند کورتیزول کمک کند و احساس آرامش را به دنبال داشته باشد. بعد از گریستن، بسیاری از افراد از حس سبکی و تنش‌زدایی برخوردار می‌شوند. این پدیده به طور خاص در ارتباط با ایجاد همبستگی عاطفی با دیگران نیز اهمیت دارد، چرا که گریستن می‌تواند نشانه‌ای از آسیب‌پذیری و نیاز به حمایت اجتماعی باشد.
اما به نظرتان گریستن در فضا چگونه است؟ گریه کردن در فضا تجربه‌ای متفاوت و غیرمعمول است. در زمین، جاذبه باعث می‌شود که اشک‌ها پایین بریزند، اما در فضا که جاذبه بسیار کم یا تقریباً صفر است، این فرایند به شکلی کاملاً متفاوت رخ می‌دهد. فضانوردانی که در ایستگاه فضایی بین‌المللی یا مأموریت‌های فضایی دیگر حضور دارند، گزارش کرده‌اند که اشک‌ها در فضا به جای جاری شدن، روی صورت جمع می‌شوند. این تغییر ساده در رفتار اشک‌ها، چالش‌های جدیدی را برای زندگی در شرایط ریزگرانش ایجاد می‌کند.
چرا اشک‌ها در فضا نمی‌ریزند؟
در زمین، نیروی جاذبه اشک‌ها را به سمت پایین می‌کشد، اما در فضا، نبود جاذبه باعث می‌شود که مایع اشک به صورت یک توده گرد و متراکم روی چشم باقی بماند. این پدیده به دلیل خاصیت کشش سطحی اتفاق می‌افتد. کشش سطحی نیرویی است که مولکول‌های مایع را به هم نزدیک نگه می‌دارد و در غیاب جاذبه، این نیرو باعث می‌شود که اشک‌ها به شکل گوی‌های کوچک و چسبناک روی صورت فضانوردان جمع شوند.
متأسفانه این تغییر ساده در رفتار اشک می‌تواند مشکلاتی را ایجاد کند:
۱. اختلال در بینایی:
اشک‌هایی که روی چشم باقی می‌مانند یا روی صورت حرکت نمی‌کنند، می‌توانند بینایی فضانورد را مختل کنند. در چنین شرایطی، فضانوردان مجبورند اشک‌ها را با دستمال پاک کنند.
۲. احساس ناراحتی:
اشک‌هایی که به شکل توده روی چشم جمع می‌شوند، ممکن است باعث تحریک چشم یا ایجاد حس ناخوشایند شوند.
۳. مشکلات بهداشتی:
در شرایط ریزگرانش، مایعات بدن تمایل دارند به سمت سر حرکت کنند. این امر ممکن است باعث تورم صورت شود و ترکیب آن با تجمع اشک، احتمال تحریک یا عفونت را افزایش می‌دهد.
تأثیر شرایط ریزگرانش بر بدن
گریه تنها یکی از تغییرات جسمی و روانی است که فضانوردان در فضا تجربه می‌کنند. شرایط ریزگرانش به شدت بر بدن انسان تأثیر می‌گذارد:
• تغییرات مایعات بدن:
در فضا، مایعات بدن از اندام‌های تحتانی به سمت بالا حرکت می‌کنند. این تغییر می‌تواند باعث تورم صورت و افزایش فشار در سر و چشم شود.
• کاهش تراکم استخوان:
نبود جاذبه منجر به کاهش تراکم استخوان می‌شود که خطر شکستگی را افزایش می‌دهد.
• کاهش حجم عضلات:
عدم استفاده از عضلات اصلی بدن باعث ضعف و تحلیل رفتن آنها می‌شود.
تجهیزات و راهکار‌ها برای مقابله با چالش اشک در فضا
فضانوردان در ایستگاه فضایی بین‌المللی به تجهیزاتی دسترسی دارند که به آنها در مقابله با چالش‌های مختلف کمک می‌کند:
۱. دستمال جذب:
فضانوردان از دستمال‌های مخصوص برای پاک کردن اشک‌ها استفاده می‌کنند. این دستمال‌ها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که بتوانند مایعات را به خوبی جذب کنند.
۲. عینک‌های محافظ:
در برخی شرایط، عینک‌های محافظ می‌توانند از تماس مستقیم اشک با چشم جلوگیری کنند.
تحقیقات مداوم برای درک بهتر تأثیر شرایط ریزگرانش بر بدن انسان، به توسعه راهکار‌های جدید کمک می‌کند.
تجربیات فضانوردان درباره گریه در فضا
چندین فضانورد تجربیات خود از گریه در فضا را به اشتراک گذاشته‌اند. کریس هدفیلد (Chris Hadfield)، فضانورد کانادایی، توضیح داده است که اشک‌ها در فضا به صورت توده‌ای روی چشم جمع می‌شوند و در نهایت اگر حجم آنها زیاد شود، ممکن است به آرامی به سمت اطراف صورت حرکت کنند. او همچنین اشاره کرده است که این پدیده برای بسیاری از فضانوردان ناخوشایند است.
انتهای پیام/
