فجر ۳۹ از نگاه آنا/ 13
«گیج گاه»، فیلم‌فارسی معمولی
«گیج‌گاه» می‌خواهد فیلم گیشه باشد، اما نمی‌تواند. طنز نه‌چندان قدرتمند فیلم، جز در لحظاتی معدود نمی‌تواند مخاطب را بخنداند. مدت زمان طولانی فیلم و کشدارشدن قصه از جایی به بعد، تماشاگر را آزار می‌دهد.
گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا - محمدصالح سلطانی: نوستالژی، تنها چیزی است که می‌تواند مخاطب را پای «گیج‌گاه» نگه دارد. پس از موج خاطره‌بازی با دهه شصت در سینمای ایران، حالا انگار نوبت دهه هفتاد رسیده است. فیلم عادل تبریزی می‌خواهد اولین فیلم نوستالژیک با محوریت دهه هفتاد باشد و در این مسیر، تا حدی موفق است.
طراحی صحنه و لباس فیلم، دقیق است و مخاطب را در حال‌وهوای دهه هفتاد غرق می‌کند. جز این اما، «گیج‌گاه» یک شبه‌فیلم‌فارسی است. شبیه فیلم‌های بزن‌بهادریِ قدیمی که با اندکی اسانس عشق‌وعاشقی، برای پرده آماده می‌شوند.
فیلم‌نامه ساده و قابل پیش‌بینی
فیلم‌نامه «گیج‌گاه» ساده است. سرراست و با یک اتفاق قابل پیش‌بینی آغاز می‌شود و ذره‌ذره در حال‌وهوای فیلم‌های عامه‌پسند فرو می‌رود. شاید تنها غافلگیری فیلم‌نامه، کاراکتری باشد که سروش صحت نقش آن را بازی می‌کند. قصه، چیزی بیش از فیلم‌های بفروشِ بیست-سی‌سال قبل نیست.
به نظر می‌رسد «گیج‌گاه» بیش از آن‌که نسبت مستقیمی با مردم و دغدغه‌هایشان داشته‌باشد، برآمده از علاقه شخصی کارگردان برای ادای دین به سینمای عامه‌پسند است. حضور پررنگ و اسطوره‌ای جمشید هاشم‌پور در فیلم هم موید این نکته است که «گیج‌گاه» بیش از هر مخاطبی، شخص کارگردان را راضی کرده است. کارگردانی که یکی دوبار اسم خودش را در فیلم‌نامه می‌آورد و انگار از اینکه نامش روی پرده سینما بیاید، خوشحال می‌شود.
متوسط در همه چیز!
سوال بزرگ درباره «گیج‌گاه» این است که آیا چنین فیلمی، شایستگی نامزد شدن داشته که توانسته به اکران‌های رسمی جشنواره راه پیدا کند؟ فیلم، در همه‌چیز متوسط است. از معدود اتفاق‌های بالاتر از متوسط در «گیج گاه»، بازی باران کوثری است که آن هم در مقایسه با سایر بازیگران زن جشنواره و حتی در قیاس با نقش‌آفرینی درخشان خود کوثری در «بی‌همه‌چیز» به چشم نمی‌آید. شاید تنها عرصه برای رقابت «گیج‌گاه» با سایر آثار، طراحی صحنه باشد که در بازسازی فضای دهه هفتاد، خوب عمل کرده و توانسته تصویری باورپذیر از آن دهه پیش چشم مخاطب بنشاند. بقیه جنبه‌های فیلم، معمولی‌تر از آنندد که بشود درباره‌شان حرفی زد.
«گیج‌گاه» می‌خواهد فیلم گیشه باشد، اما نمی‌تواند. طنز نه‌چندان قدرتمند فیلم، جز در لحظاتی معدود نمی‌تواند مخاطب را بخنداند. مدت زمان طولانی فیلم و کشدارشدن قصه هم از جایی به بعد، تماشاگر را آزار می‌دهد. بنابراین بعید است «گیج‌گاه» شانس زیادی در گیشه داشته باشد. وقتی فیلمی نه برای جشنواره‌های هنری آورده داشته باشد و نه برای گیشه‌های سینما، به چه دردی می‌خورد و چه کسی از دیدنش لذت می‌برد؟
انتهای پیام/4139/
انتهای پیام/
