روایت مقتل های معتبر از شهادت حر ریاحی در ظهر عاشورا
حرّ بن يزيد ریاحی يكى از فرماندهان اموىّ در كربلا بود. در روز عاشورا قبل از آغاز جنگ بين امام و سپاه كفر توبه كرده و در کنار امام، جنگ سختى با سپاه عمرسعد نمود تا آنكه شهيد شد.
به گزارش خبرنگار حوزه معارف اسلامی گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، حرّ بن یزید ریاحی، از فرماندهان نظامی کوفه که پیش از عاشورا مأموریت یافت با سپاه هزار نفری، مانع حرکت امام حسین (ع) به سوی کوفه و نیز بازگشت او شود. حر در عاشورا، به سپاه امام حسین(ع) پیوست و در دفاع از او جنگید و به شهادت رسید.
فرمانده اُموی که نماد آزادگی و رستگاری شد!
حُر به سبب توبه و پیوستنش به امام، نزد شیعیان احترامی خاص دارد. شیعیان حر را نماد امید به قبولی توبه و رستگاری بعد از آن می‌دانند. آرامگاه او اکنون در سمت غربی کربلا به فاصله حدود هفت کیلومتر واقع شده است.
نسب حرّ بن یزید به یکی از تیره‌های قبیله تمیم می‌رسد. وی را ریاحی، یربوعی، حَنظَلی و تمیمی خوانده‌اند. خاندان حرّ در زمان جاهلیت و در دوره از بزرگان بودند.
حرّ از مشهورترین جنگاوران کوفه بود. در برخی منابع، به اشتباه، از وی با عنوان صاحب شُرطه (رئیس پلیس) عبیدالله بن زیاد یاد شده است. او به دستور عبیدالله بن زیاد به فرماندهی بخشی از سپاه اعزامی برای مواجهه با امام حسین(ع) منصوب شدو پایبند به اجرای دقیق فرمان‌های حکومتی بود. «بلعمی» در روایتی قابل تردید، او را از شیعیانیدانسته است که تشیع خود را مخفی می‌کردند.
عبیدالله بن زیاد چون از حرکت امام حسین (ع) به سوی کوفه آگاه شد، حر را که از بزرگان و رؤسای قوم خود در کوفه بود به فرماندهی سپاهی با نزدیک به هزار سوار منصوب کرد و به رویارویی امام حسین(ع) فرستاد.
بنا به روایات دیگر، عبیدالله، حُصین بن نُمیر را همراه با چهار هزار نفر مرد نظامی به قادسیه اعزام کرد تا مناطق اطراف آن را دقیقاً زیر نظر بگیرند تا از رفت و آمد افراد مطلع گردند. حُر و سپاه هزار نفری‌اش نیز جزئی از این لشکر چهار هزار نفری بودند که از سوی حصین بن نمیر برای جلوگیری از حرکت کاروان امام حسین به منطقه اعزام شده بودند.
مواجهه حُر و حضرت اباعبدالله الحسین(ع)
در کتاب «لهوف» سید بن طاووس درباره مواجهه حُر و حضرت سیدالشهدا(ع) آمده است:
راوى گويد: حسين عليه السّلام كوچيد تا به دو منزلى كوفه، كه با حرّ بن يزيد به همراه هزار سوار برخورد نمود.
حسين عليه السّلام: آيا از ماييد يا عليه ما؟
حرّ: بلكه اى ابا عبد اللَّه، عليه شما.
حسين عليه السّلام: «لا حول و لا قوّة الّا باللَّه العلىّ العظيم».
سخنان بسيارى ميان آنان گفته شد و آخرالامر حسين عليه السّلام فرمود: «حال كه بر خلاف نوشته ها و فرستادههايتان نظر داريد، من از آن جا كه آمده ام بدان جا بازمىگردم».
حُر و لشكرش با اين پيشنهاد مخالفت كرده مانع شدند. حرّ گفت: اى فرزند رسول اللَّه! راهى را در پيش گير كه به كوفه يا مدينه منتهى نگردد تا من نزد ابن زياد اعتذار جسته به اين كه شما با ما در راه مخالفت ورزيديد.
امام عليه السّلام از سوى چپ راه به حركت ادامه داد تا به «عذيب الهجانات» رسيد.
گويد: در اين جا بود كه نامه ابن زياد به حرّ رسيد كه او را در مداراى با حسين عليه السّلام توبيخ و او را امر به تضييق و تنگ كردن عرصه بر امام كرده بود.
حر با لشكر متعرّض امام شده و مانع از ادامه سير او شدند.
حسين عليه السّلام فرمود: «مگر دستورت عدول از راه نبود»؟
حُر گفت: چرا، و ليكن نامه امير است كه رسيده و فرمانم داده كه عرصه را بر تو تنگ كرده و بر من جاسوسى گمارده تا خواسته هاى امير را به اجرا در آورم.
گفتگوی امام حسین(ع) و یارانش
راوى گويد: حسين عليه السّلام در ميان ياران خود برخاست و به ايراد خطبه پرداخت و بعد از حمد خداوندى يادى از جدّش فرموده و بر وى درود فرستاد و فرمود: «كار بر ما چنان شده كه مى بينيد، دنيا متغيّر گرديده، چهره نازيباى خود را به ما نشان مى دهد و خوبی‌هايش پشت كرده و بريده و نارسا استمرار دارد، و از آن چيزى جز ته جرعه بازمانده در ظرف به جاى نمانده، و زندگى پست و ناچيزى چون چراگاه ناگوار به چشم نمى خورد، مگر نمى نگريد كه به حقّ عمل نشده و از باطل رادع و مانعى نيست، چه زيبا است كه مؤمن «در راه خدا» راغب لقاء پروردگارش (با شهادتش) گردد، چه من مرگ را جز سعادت و زندگى با ستمكاران را جز ملالت نمىبينم».
«زهير بن قين» برخاست و عرض كرد: اى فرزند رسول اللَّه، خدا ما را در راه هدايت و در التزام خدمتت استوار بدارد، فرموده ات را شنيديم، اگر ما هميشه به صورت پاينده در دنيا باقى مى مانديم، ما قيام در ركابت را، بر دنيا و آن زندگى بر مى گزيديم.
«هلال بن نافع بجلى» از جا بجست و به عرض رسانيد: به خدا ما ملاقات پروردگارمان را ناروا نمى بينيم، و ما همواره بر نيّات و بينشهاى خود استوار، با دوستت دوست و با دشمنت دشمنيم.
«بُرير بن حصين» برخاست و معروض، داشت: اى پسر رسول اللَّه، به خدا سوگند خدا بر ما منّت نهاد تا توفيق يابيم همراه تو- در راه هدفت- بجنگيم تا آن جا كه اعضاى ما تكّه تكّه گرديده، و آنگاه در قيامت، جدّ تو شفيع ما باشد.
سپس حسين عليه السّلام برخاست و برنشست، حركت كرد و حرّ و لشكرش گاهى مانع از حركت شده، و گاهى نيز با وى حركت مى كردند تا امام به كربلاء رسيد و اين روزدوم محرّم بود، پرسيد: «اين زمين را چه نام است».
گفته شد: كربلا.
امام فرمود:
(انزلوا، هاهنا و اللَّه محطّ ركابنا و سفك دمائنا، هاهنا و اللَّه مخطّ قبورنا، و هاهنا و اللَّه سبى حريمنا، بهذا حدّثنى جدّى)
«فرود آييد، به خدا كه اين جا جاى فرود آمدن و ريختن خونهاى ماست، و اينجا جايگاه قبور ماست، به خدا كه اين جا جاى به اسارت رفتن حرم ماست و اين خبر را جدّم به من داده است».
همگان فرود آمدند، و حرّ با لشكرش نيز در كنارى فرود آمدند…
هنگامه نبرد در روز عاشورا
در روز عاشورا ساعتى چند حمله همگانى صورت گرفت كه جمعى از اصحاب امام شهيد شدند. اين گاه بود كه امام حسين عليه السّلام دست مبارك را بر محاسن شريفش نهاده فرمود:- «غضب خدا بر يهوديان آنگاه شدت گرفت كه براى خدا پسر قرار دادند، و بر نصارى آن زمان كه خداى را سه گانه دانستند و بر مجوس وقتى كه شمس و قمر را پرستش كردند، خشم خدا بر امّتى سخت شد كه براى كشتن پسر دختر پيامبر خود همداستان شدند».
«نه به خدا هرگز تسليم خواسته شان نشوم تا خداى را با بدن خون آلود ملاقات كنم».
مقبره حر بن ریاحی
امام صادق عليه السّلام فرمود: از پدرم شنيدم كه مى فرمود: چون امام حسين عليه السّلام با عمر بن سعد تلاقى نمودند و جنگ بر پا شد، خداوند نصرت خود را فرو فرستاد تا آن جا كه بر سر حسين عليه السّلام سايه گسترد، و آنگاه امام مخيّر شد بين پيروزى بر دشمنانش و بين ملاقات و لقاى پروردگارش، او لقاى پروردگارش را برگزيد.
راوى گويد: آنگاه حسين عليه السّلام فرياد بر آورد: «آيا فريادرسى هست كه براى خدا به دادمان برسد، آيا مدافعى هست كه از حرم رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه و آله دفاع كند؟»
توبه حر بن یزید ریاحی
اين زمان بود كه حرّ بن يزيد رياحى رو به عمر بن سعد كرد و گفت: آيا با اين مرد مى جنگى؟
گفت: آرى به خدا جنگى كه آسانترين شكل آن پراندن سر و قطع دستهاست.
حرّ رفت و در جايگاهش بين همگنان ايستاد و او را رعده و لرزه اى افتاد كه چونان لرزهاى كه بر بيد مىافتد.
«مهاجر بن اوس» بدو گفت: به خدا كه كارت عجيب و شبهه بر انگيز است، اگرپرسيده مى شد: اشجع كوفيان كيست، از تو چشم نمى پوشيدم، اين چه وضعى است كه در تو مى بينم؟ حرّ گفت: به خدا خود را در گزينش بهشت و دوزخ مخيّر مى بينم، به خدا قسم كه جز بهشت را بر نگزينم گر چه قطعه قطعه و سوزانده شوم.
سپس اسب خود را به سوى حسين عليه السّلام رانده و دستها بر سر نهاده مى گفت: خداوندا به سويت بازگشته و توبه نمودم، توبه ام را بپذير، چه من دلهاى دوستانت و فرزندان رسول اللَّه را به وحشت و اضطراب افكندم.
او به حسين عليه السّلام عرض كرد: فدايت گردم، من همانم كه تو را از بازگشت به مدينه باز داشته و كار را بر تو سخت گرفتم، به خدا گمانم اين نبود، كه اين مردم با تو چنين كنند، من نزد خدا تائبم، آيا مى بينى كه توبه ام پذيرفته گردد؟
حسين عليه السّلام فرمود: «آرى خدا توبهات را مى پذيرد، فرود آى».
عرض كرد: در خدمت تو سواره بهتر مى توانم عرض خدمت كنم تا پياده، و فرود آمدن آخر كار من «شهادت» است.
حال كه من اوّل كسى هستم كه بر تو خروج كردم، پس اجازت فرماى كه اوّل شهيد در پيشگاه تو باشم، باشد كه در فرداى قيامت از آنان باشم كه با جدّت محمّد صلّى اللَّه عليه و آله مصافحه كرده باشم.
کتیبه کاشی‌کاری سر در حرم حر بن ریاحی
جامع كتاب گويد: منظور حرّ از اوّل شهيد از آن لحظه به بعد باشد، زيرا جماعتى پيش ازو طبق روايات به شهادت رسيده بودند.
امام اجازتش فرمود، حرّ به جنگ پرداخته و جنگى زيبا نمود و جمعى از شجاعان و ابطال دشمن را به خاك هلاكت افكند و بعد شهيد گرديد، پيكر پاكش را نزد حسين عليه السّلام آوردند و امام خاك از چهرهاش پاك مى كرد و مى فرمود: «تو حرّى آن گونه كه مادرت حرّت نام نهاد، تو حرّى- آزاد مردى- در دنيا و آخرت».
منبع: لهوف، سید بن طاووس، ترجمه میرابوطالبی، انتشارات دلیل ما، 1380،صص119-122؛142-141
انتهای پیام/4104/
انتهای پیام/
