گزیده احادیث درباره شهادت حضرت مسلم

به گزارش خبرنگار حوزه معارف اسلامی گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، حضرت مسلم بن عقیل در نهم ذی‌الحجه سال ۶۰ قمری در کوفه به شهادت رسید. پدر ایشان،«عقیل» فرزند ابوطالب از نسب‌شناسان قریش و فصحای عرب بود و مادرش به روایت ابوالفرج «علیه» نام داشت.

زمان تولد وی مشخص نیست، اما به وسیله بعضی از قرائن، چنین استنباط می‌شود که حضرت مسلم به هنگام شهادت ۲۸ سال داشت و چون در سال ۶۰ هجری به شهادت رسیده است، شاید ولادتش در سال ۳۲ هجری اتفاق افتاده باشد.

چهره مسلم بن عقیل شباهت زیادی به پیامبر اکرم (ص) داشت. مسلم با رقیه دختر امام علی (ع) ازدواج کرد و از این رو، داماد امام علی (ع) بوده است.

 فرستاده معتمد خاندان ولایت

مسلم بن عقیل در پانزدهم رمضان سال ۶۰ از مکه خارج شد و ابتدا به مدینه رفت و از آنجا همراه با دو راهنما، از بی‌راهه به سوی کوفه رهسپار شد که به نظر می‌رسد برای مخفی ماندن حرکتش به کوفه بوده است.

محدث قمی در این باره نوشته است: وقتی فرستادگان و نامه‌های کوفیان از حد گذشت و تعداد نامه‌های آنان به دوازده هزار رسید، امام حسین (علیه السلام) در جواب آنان  نوشت: «من برادر، پسرعمو و شخص مورد اعتماد خاندانم، مسلم بن عقیل را به سوی شما فرستادم...»
و سپس او را با قیس بن مسهر صیداوی و ... برای بیعت گرفتن راهی کوفه نمود و حضرت مسلم را به تقوا، حسن تدبیر و مدارا نمودن مأمور کرد به مسلم فرمود: چنانچه دیدی مردم کوفه درباره بیعت با من متحد بودند، جریان را برایم بنویس.

حضرت مسلم بنا به فرمان امام به سمت کوفه حرکت نمود. پس از رسیدن به کوفه مردم، اظهار مسرت و خوشحالی کردند و دسته دسته به حضور آن حضرت آمدند. مسلم نامه امام را برای آنان تلاوت کرد و ایشان با شنیدن مضمون نامه، گریان شدند و با مسلم بیعت نمودند.
شهادت حضرت مسلم
شیخ مفید درباره وقایع منتهی به شهادت فرستاده امام حسین (ع) نوشته است:هیجده هزار نفر با مسلم بن عقیل بیعت کردند. بعد از این جریان بود که مسلم برای امام حسین(علیه السلام) نامه نوشت که: من تا کنون از هیجده هزار نفر برای شما بیعت گرفته‌ام، چنانچه به این سرزمین بیایید، مناسب است. چون خبر مسلم و جریان بیعت گرفتن آن حضرت در کوفه منتشر شد، «نُعمان بن بشیر» که از طرف معاویه و یزید، والی کوفه بود مردم را از ملاقات با مسلم برحذر داشت، ولی مردم به او اعتنایی نکردند.

افرادی چون عبدالله بن مسلم بن ربیعه که هوادار بنی امیه بودند، وقتی ضعف نعمان را دیدند، اوضاع کوفه را برای یزید نوشتند و ضمن شرح اوضاع خواستار حضور حاکمی مقتدر برا کنترل امور شدند.یزید نیز عبیدالله بن زیاد را برای کوفه در نظر گرفت. ابن زیاد با چهره‌ای ناشناس وارد کوفه شد. به مسجد رفت و به تهدید مخالفین و تطمیع آنان در صورت آرامش و وفاداری پرداخت.
این رویکرد به سرعت کوفیان را سست کرد و فضای این شهر به نفع ابن زیاد تغییر یافت، به گونه‌ای که مسلم بن عقیل تنها ماند. با این حال فرستاده امام حسین (ع)، هرگز تسلیم نشد و مردانه و با شهامت تا آخرین رمق، در برابر دشمن جنگید، تا آنجا که در اثر جراحات وارده دیگر تاب و توان خویش را از دست داد و به دست افراد مسلح ابن زیاد دستگیر گردید. سپس او را به دارالاماره بردند به دستور ابن زیاد، سر مطهرش را بر فراز دارالاماره از پیکر جدا ساختند.

به این ترتیب نام حضرت مسلم(ع)  به عنوان نخستین شهید قیام حضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام) در تاریخ  جاودانه شد.  پیکر مطهر ایشان  در مسجد کوفه زیارتگاه  ارادتمندان آل‌الله است.

پیش بینی  پیامبر اکرم (ص) درباره مسلم بن عقیل(ع)

شیخ صدوق در کتاب «امالی» از ابن عباس روایت می‌کند که روزی امیرالمؤمنین علیه السلام از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله پرسید: «یَا رَسُولَ اللَّهِ اِنَّکَ لَتُحِبُّ عَقِیلاً قَالَ اِی وَ اللَّهِ اِنِّی لَاُحِبُّهُ حُبَّتَیْنِ حُبّا لَهُ وَ حُبّا لِحُبِ اَبِی طَالِبٍ لَهُ وَ اِنَّ وَلَدَهُ لَمَقْتُولٌ فِی مَحَبَّةِ وَلَدِکَ فَتَدْمَعُ عَلَیْهِ عُیُونُ الْمُؤْمِنِینَ وَ تُصَلِّی عَلَیْهِ الْمَلَائِکَةُ الْمُقَرَّبُونَ؛

ای رسول خدا! آیا عقیل را دوست می داری؟ پیامبر صلی الله علیه و آله در پاسخ فرمود: آری! به خدا قسم او را به دو جهت دوست می دارم: یکی به خاطر خودش و دیگری به خاطر محبّت ابو طالب نسبت به او. 

بعد فرمود: و به تحقیق که فرزندش در راه محبت و دوستی فرزند تو کشته می شود پس اشک دیده مؤمنان بر او فرو می ریزد و فرشتگان مقرب [درگاه پروردگار] بر او درود می فرستند.»

سپس اشک از چشمان مبارکش جاری شد، آن قدر که بر سینه اش فرو چکید. آن گاه دست به سوی آسمان بلند کرد و چنین گفت: «إِلَی اللَّهِ أَشْکُو مَا تَلْقَی عِتْرَتِی مِنْ بَعْدِی؛ از آنچه پس از من بر سر خاندانم می آید، به خدا شکایت می آورم!».

زمانی که خبر شهادت مسلم بن عقیل به امام حسین علیه‌السلام رسید، حضرت بسیار ناراحت و گریان شدند و بعد از گفتن «إنا للّه و إنا إلیه راجعون» فرمودند: «لا خَیْرَ فِی الْحَیاةِ بَعْدَکُمْ؛ بعد از شما هیچ خیری در زندگی نیست». 

عبارت «لا خیر» در زبان عربی یک تعبیر عام و دارای بار معنایی جامعیت است، به این معنا که «هیچ گونه خیری» بعد از تو در زندگی نیست. این موضوع نشان‌دهنده عظمت و جایگاه حضرت مسلم(ع) از نگاه حضرت سیدالشهدا (ع) است.

 امام حسین (ع) همچینین فرمودند:«رَحِمَ اللّه مُسْلِما فَلَقَدْ صارَ اِلَی رَوْحِ اللّه وَ رَیحانِهِ وَ تَحیاتِهِ وَ رِضْوانِهِ، اَمّا اِنَّهُ قَدْمَضی ما عَلَیهِ وَ بَقِی ما عَلَینا»

خداوند «مسلم» را بیامرزد که به سوی روح و ریحان الهی و اکرام و رضوانش کوچید، اما او تکلیف خویش را به انجام رسانید و وظیفه ی ما هنوز باقی است.

 انتهای پیام/4104/