به‌خدا قسم هیچ حمایتی از نمایشم ندیدم/ ما تئاتری‌ها انگار باروت به خودمان بسته‌ایم و کار می‌کنیم
به گزارش خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، در شرایط کرونایی و کسادی رو به تعطیلی مراکز هنری، همچنان برخی هنرمندان در تلاشند با رعایت پروتکل‌های بهداشتی، کمی این فضا را گرم نگه دارند. در همین راستا حمایت‌ها و برنامه‌‌های وزارت ارشاد از هنرمندان محل بحث و نقد قرار گرفته است. گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا قصد دارد در قالب پرونده‌ای ضمن گفتگو با اهالی فرهنگ و هنر، عملکرد وزارت ارشاد در این زمینه را ارزیابی کند.
به تازگی نصیر ملکی‌جور از کارگردان‌های تئاتر علاوه بر نمایش صحنه‌ای «کوکاکولا»، پرفورمنس محیطی «جا به جایی تئاتر شهر، یک سانتی‌متر نزدیک‌تر» را نیز در فضای باز تئاترشهر به اجرا بُرد. با او درباره فعالیت در دوران کرونا گفتگو کرده‌ایم که در ادامه آمده است.
امیدوارم نمایش بی‌خطری را به صحنه برده باشم
این کارگردان درباره اجرای این دو اثر و در اشاره به حمایت‌های احتمالی از گروه‌های نمایشی در این بازه زمانی به خبرنگار آنا گفت: پیگیری این دو اجرا به دلایل شخصی بود وگرنه حمایت خاصی در کار نیست.
وی افزود: اجرای «کوکاکولا» طبق صحبت‌ها و برنامه‌ریزی‌های قبلی قرار بود از ۱۷ فروردین اجرا برود ولی نشد اما به خاطر کرونا وقفه‌ای پیش آمد و از طرفی نمی‌توانستم آن را به طور کلی متوقف کنم. بنابراین زمانی که خبر از بازگشایی سالن‌ها دادند و البته اوضاع کرونا بهتر شده بود، ما داوطلب اجرا شدیم.
ملکی‌جو یادآوری کرد: زمانی هم که نمایش ما به صحنه رفت وضعیت کرونا در کشور عجیب نبود. بنابراین آرامش روحی پیدا کرده بودیم وگرنه من در مواجه با کرونا خیلی محتاط هستم. تا جایی هم که می‌شد کاملا محیط ایزوله و ضدعفونی را مهیا کردیم و حتی از جایی خودمان به شکل مازاد مواد الکی و ضدعفونی می‌خریدیم تا محیط را امن‌تر کنیم.
من حتی نمی‌دانم کلمه حمایت به چه معنی است؟
وی با این حال گفت: حتی تمرین هم در این وضعیت سخت است چه رسد به اجرای تئاتر در یک سالن با حضور تماشاگر. امیدوارم در این روزهایی که «کوکاکولا» را به صحنه بردیم، اتفاق خوبی برای نمایش و تماشاگران افتاده باشد و لااقل کسی به خاطر نمایش من دچار آسیب نشده باشد.
کارگردان «جا به جایی تئاتر شهر، یک سانتی‌متر نزدیک‌تر» درباره پشتیبانی که باید در این شرایط کرونایی صورت بگیرد نیز گفت: تئاتر در حالت عادی هم کمک مالی خاصی نمی‌بیند. بالاخره هرکسی و هر جایی محدودیت‌های خاص خودش را دارد اما به خدا قسم هیچ حمایت خاصی از کار من و به طور کلی صورت نمی‌گیرد.
ملکی‌جو اضافه کرد: من حتی نمی‌دانم کلمه حمایت به چه معنی است؟ برخی می‌گویند که تئاتری‌ها مثلا با دل کار می‌کنند؛ اتفاقا من از این جمله عصبی می‌شوم.
مگر عشقی هم می‌ماند؟
وی ادامه داد: ۱۵ سال است که بیوقفه و با تمام توانم مشغول تئاترم ولی هنوز هم اندوخته‌ای ندارم. اگر تجارت کرده بودم لاقل سرمایه‌ای داشتم. تئاتری‌ها حتی بیمه هم ندارند و شرایط خیلی بد است. ما در دوره کرونا نیز حمایتی ندیدیم.
کارگردان «کوکاکولا» با اشاره به هزینه ۴۰ میلیونی برای تولید این نمایش، خاطرنشان ساخت: با این هزینه‌ها، مگر عشقی هم می‌ماند؟ ما تئاتری‌ها انگار باروت به خودمان بسته‌ایم و همچنان کار می‌کنیم. پای عقایدمان مانده‌ایم و به این وضع عادت کرده‌ایم.
نصیر ملکی‌جو اینگونه نیز گفت: در تئاتر با یک واقعیت روبرویم که فرهنگ‌سازی صورت نمی‌گیرد و کسی تئاتر را به رسمیت نمی‌شناسد. هر تلاشی که می‌کنیم، بخاطر خود تئاتر است که ذاتش نادیده گرفته شده است.
انتهای پیام /۴۱۴۳/
انتهای پیام/
